มื้อนึง พระราชา พร้อมทั้งเสนาอำมาตย์ สนมกำนัลทั้งหลาย พากันไปเล่นสวนอุทยานเด้ เซียงเมี่ยง กะได้ไปนำเขาคือเก่านั่นล่ะ

เล่นไป เล่นมา เล่นมา เล่นไป จนวะเมื่อย กะเลยพากัน มานั่งโสเหล่กัน อยู่ศาลาริมสระน้ำ สะล่ะล่ะ คุยกันเรื่องนั้นเรื่องนี้ จนวกมาฮอดเรื่องเซียงเมี่ยง จนได้ เพราะว่าเขาลือกันว่า เซียงเมี่ยง เลาไหวดี ตั๋วเก่ง เอาโตรอดเก่ง นั่นล่ะ

พระราชา กะเลยอยากลองปัญญา กับเซียงเมี่ยงแบบซึ่งๆ หน้า ต่อหน้าคนทั้งหลายนี่ล่ะ ว่าไผสิหัวดีกั่วกัน นั่นหนา พระราชา กะหันไปทางเซียงเมี่ยง เว้าว่า

“ เซียงเมี่ยง คันแมนเจ้าหัวดี ตั๋วเก่งคือเขาว่าอีหลี ลองตั๋วเฮาลงน้ำ ดู้”

พวกเสนาอำมาตย์ได้ยิน กะพากันคึดว่า
“ เอ๋า..ตั้งใจใส่กันคักปานนี้ จั่งได๋สิตั๋วได้ ”

เซียงเมี่ยงกะเลยว่า

“ ตั๋วให้ลงน้ำน่ะ ตั๋วบ่ได้ดอก พะเจ้าค่า แต่คันสิให้ล่อตั๋ว ขึ้นจากน้ำน่ะ ง่ายขนาด พะเจ้าค่า”

พระราชาได้ยินจั่งซั่น กะคึดว่า มันบอกว่า ตั๋วให้ขึ้นจากน้ำได้ กะสิลองเบิ่งกับมันล่ะวะ ว่ามันสิใช้วิธีได๋ ตั๋วให้เฮาขึ้นจากน้ำ... พระราชากะเลยลุกขึ้น ย่างลงไปในน้ำ แล้วกะว่า

“ เอ๋า.. เฮาลงน้ำแล้ว ตั๋วให้เฮาขึ้นจากน้ำถะแหมะ.. ตั๋วเลย เชิญตั๋วเลย..” พระราชากวักมือเว้าเย้ย

เซียงเมี่ยงกะเลยว่า

“ น่าน ข้าพระองค์ ตั๋วให้พระองค์ ลงน้ำได้สำเร็จแล้ว”

“ ส่วน เรื่องสิขึ้นจากน้ำ หรือสิแซ่อยู่ในน้ำ กะแล้วแต่พระองค์เด้อ พะเจ้าค่า”

พวกเสนาอำมาตย์ทั้งหลาย เห็นพระราชาถืกเซียงเมี่ยงตั๋ว แบบจ่ะจ่ะ กะพากันอยากหัววะสั่น แต่กะต้องอดหัวไว้ สะล่ะล่ะ

“ เอ๋า..เฮาถืกตั๋วแล้วติเนียะ ” พระราชาคึด เทิงสูนนำเด้ ว่าเสียทีเซียงเมี่ยงแบบง่ายๆ

“ เซียงเมี่ยง เลาตั๋วให้เฮาลงน้ำได้แล้ว เฮาสิยืนแซ่อยู่ในน้ำเฮ็ดหยังล่ะ” พระราชากะเลยขึ้นจากน้ำมา

พอพระราชาขึ้นจากน้ำ เซียงเมี่ยงกะเว้าอีกว่า

“ น่าน ข้าพระองค์ ตั๋วให้พระองค์ขึ้นจากน้ำได้สำเร็จแล้ว”

“ ตั๋วได้อีกแล้วบ้อ... เอ๋า..ลืมตั้วล่ะบะได๋” พระราชาคึดเทิงสูนนำล่ะว๋า

พวกเสนาอำมาตย์ทั้งหลายกะคึดอยากหัว พากันอดหัววะสั่น....