มื้อนึง พระราชา เพิ่นเสด็จประพาสทางชลมารค พร้อมทั้งพวกเสนาอำมาตย์ทั้งหลาย... นั่งเฮือไปเที่ยว ตางหาเบิ่งทุกข์สุข ของชาวบ้านชาวเมือง นำนั่นล่ะ... เซียงเมี่ยง กะได้ไปนำขาเจ้าคือกันเด้

นั่งเฮือไปเรื่อย เว้านัวหัวม่วนกันไปนำ แนมเบิ่งสองข้างฝั่งน้ำไปนำ เบิกบานสำราญใจกันไปน้อ... นั่งไปนั่งมา นั่งมานั่งไป กะไปฮอดหม่อง หม่องนึง.. แนมไปไกล ๆ เห็นเป็นทิวลิบลับอยู่ ... พระราชากะเลยถามเสนาอำมาตย์ทั้งหลายว่า

“ ที่แนมเห็นอยู่ไกล ๆ พุ้นน่ะ มันแมนอีหยังล่ะหือ?”

เสนาอำมาตย์ทั้งหลาย เคยเทียวไปเทียวมาอยู่แล้ว กะฮู้ดีว่า มันคืออีหยัง กะเลยตอบว่า

“ ต้นตาล พะเจ้าค่า ”

เซียงเมี่ยงได้ยินจั่งซั่นกะเลยเถียงว่า

“ บ่แมนต้นตาลดอกพะเจ้าค่า ”

พระราชา กะเลยถามพวกเสนาอำมาตย์ทั้งหลายซ้ำอีกว่า มันแมนหยังกันแท้

เสนาอำมาตย์ทั้งหลาย กะตอบเป็นเสียงเดียวกันเหมิดว่า

“ ต้นตาล ของแท้แน่นอน ”

เซียงเมี่ยงกะเถียงคือเก่าว่า

“ บ่แม่นต้นตาล เด็ดขาด ”

พระราชากะเลยว่า

“ คันจั่งซั่น พนันกัน ดีบ่ ผู้ได๋แพ้ ต้องถืกจับโยนลงน้ำ ดีบ่.."

ทุกคน ตอบตกลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว กะให้คนพาย พายเฮือไปเบิ่งใกล้ๆ .... พอเข้าไปฮอดใกล้ ๆ

“ น่าน..น่าน..ต้นตาลอีหลี... เสร็จแน่ ๆ เซียงเมี่ยง คราวนี้ เสร็จแน่ๆ"

พวกเสนาอำมาตย์ ส่งเสียงดีใจเด้ แล้วกะทูลพระราชาว่า

“ มันกะคือต้นตาล ตามที่พวกข้าพระองค์บอก นั่นล่ะ พะเจ้าค่า”

“ ว่าจั่งได๋เซียงเมี่ยง มีอีหยังสิเถียงบ่ ” พระราชาถาม

เซียงเมี่ยง กะเลยว่า

“ ที่เห็นอยู่หม่องนี้ ตอนนี้ มันกะแมนต้นตาลอีหลียุ บ่เถียงดอก.... แต่ว่า พระราชาถามว่า ‘ที่แนมเห็นอยู่ไกลๆ พุ้นน่ะ มันแมนอีหยัง' แมนบ่ล่ะ..... แล้วกะอั่นที่เห็นจากหม่องพุ้น แนมเบิ่งจากหม่องพุ้น น่ะ มันเห็นเฉพาะยอดตาลเด้ บ่เห็นต้นตาล แมนบ่..”

ทุกคน พากันเฮ็ดหน้างง แนมเบิ่งหน้ากันไปกันมา เฮ็ดตาล่อกแล่ก ปากบ่ออกจักควม

“ ฉะนั้น พวกเสนาอำมาตย์ทั้งหลายที่ตอบว่า ต้นตาล น่ะ ผิด... กะบอกแล้วว่า มันบ่แมนต้นตาล มันบ่แมนต้นตาล กะบ่เซื่อกันน้อ หมู่เจ้ากะดาย”

พระราชา กะเห็นตามคำอธิบาย ของเซียงเมี่ยง ตัดสินให้ พวกเสนาอำมาตย์ทั้งหลาย แพ้พนัน

เสนาอำมาตย์ทั้งหลาย กะเลยถืกจับโยนลงน้ำ ทั้งชุดงาม ๆ นั่นล่ะ เปียกมอดยอดไปตาม ๆ กัน สะล่ะล่ะ

เล่นกับไผบ่เล่น มาเล่นกับเซียงเมี่ยง ... น้อ...