หมู่บ้านหม่องนึง ให้ซือว่า บ้าน...บ้านอีหยังดีล่ะ...บ้านอีหยังกะซางเถาะเนาะ หมู่บ้านนั่นล่ะ มีเศรษฐีสองผัวเมียคู่นึงเด้ อยู่นำกันมาตั้งวะดน กะบ่ได้ลูกจ๊ากคน เลยไปบวงสรวงขอกับเทวดานำต้นไม้ ต่อมาอีกบ่ดนบ่นาน กะได้ลูกซายผู้นึง สองผัวเมียกะเลี้ยงดูอย่างดีว่าซั่นเถาะ

แต่ว่า เด็กน้อยผู้นี้ มันแปลกกว่าผู้อื่นกะคือ มันกินจุ กินโป่ม กินโผ่ (กินหลายนั่นล่ะ) นมแม่กะดูดเอาดูดเอา จนนมแม่บ่พอ กะได้ไปหานมงัวมาตื่มให้เด้เดียวหนิจั่งอิ่ม เลี้ยงบ่ทันพอคราว กะใหญ่เอ้าใหญ่เอา แฮ่งใหญ่แฮ่งกินหลาย ขนาดอายุแค่ปีเดียว กินข้าวเหมิดเทื่อละเจ็ดหวดพุ่นน่ะ กินหลายคักปานนี่ เศรษฐีกะเศรษฐีเถาะเว่ย บ่ทันโดนเงินทองข้าวของที่สะสมไว้กะหร่อยหรอ หน่อยลง ๆ อาหารดี ๆ สิกินกะเริ่มหายาก ออกไปหาปูหาปลาเอง กะได้มาบ่พอให้ลูกกิน (บ่พอซะแตก)

เศรษฐีกะเอาเงินที่เหลือก้อนสุดท้ายไปซื้อปลามาบักหลายเกวียน เอามาเฮ็ดปลาแดกเก็บไว้ให้ลูกกิน ลูกซายกินข้าวกับปลาแดกแต่ละคาบ เหมิดข้าวเจ็ดหวด เหมิดปลาแดกเจ็ดไห กะเลยได้ซื่อว่า 

“ บักเจ็ดหวดเจ็ดไห ”

หรือเอิ้นสัน ๆ ว่า “ บักเจ็ดไห ”

..... แอ่น...แอ้น...แอ๊น....