มีบักอั่นหนึ่ง เป็น คนรอบคอบคัก (สงสัยบ่อยากเป็นคือพ่อใหญ่ป่วงกะบ่จั๊ก) เอิ่นมันว่าบักรอบคอบซะเนาะ กะย่อนพ่อเลาสอนอยู่ซุมื้อนั่นล่ะหวา ว่า

“ เฮาต้องเป็นคนรอบคอบ หมั่นสังเกต อย่าเชื่อไผง่ายๆ ทุกอย่างถ้าสงสัยต้องพิสูจน์ ต้องทดลอง ต้องลอง จนให้ฮู้จริง ฮู้ให้มันอีหลีไปเลย”

ลูกซายคือบักรอบคอบ กะเลยเป็นคนรอบคอบ ฮ้ายก่อนักวิทยาศาสตร์พุ่นล่ะแหม

มื้อหนึ่ง บักรอบคอบย่างไปนา พอดีสังเกตเห็น น้ำข้นๆ สีออกน้ำตาลๆ อยู่กองหนึ่ง ถ้าเป็นคนปกติ เห็นแล้วมันสิเป็นอีหยังกะซางมัน กะสิบ่สนใจ กะสิย่างหลีก หรือย่างข้ามไปเลย

แต่ว่า สำหรับบักรอบคอบ มันต้องฮู้ให้ได้ ว่าอั่นนี้แมนหยัง มันกะเลยนั่งลงข้างๆ กองสีน้ำตาลนั้น เหลียวเบิ่งแล้ว เบิ่งอีก ปากกะพึมพำว่า

“ มันแมนขี้บ่นอ มันแมนขี้บ่นอ เอ..ถ้าแมนขี้ มันต้องเหม็น”

กะเลยก้มลงดมใกล้ ๆ

“ เอ้อ.. กลิ่นกะเหม็นคือขี้ยุ แต่ว่าอั่นอื่นเหม็นๆ บ่แมนขี้กะมีคือกัน... เอ..มันแมนขี้บ่นอ มันแมนขี้บ่อนอ ต้องบายเบิ่ง”

มันกะเลยเอามือไปหยิบขึ้นมา ลองถูๆ สังเกตเบิ่งความละเอียด ว่าแมนดินหรือแมนอีหยังกันแท้

“ อือ.. บายเบิ่งแล้ว กะคล้ายๆ ขี้ยุ แต่ว่า มันคือเป็นกองแบบนี้ ...เอ...มันสิแมนขี้บ่นอ ต้องลองซิมเบิ่ง”

มันกะเลยเอานิ้วซี้ ไปต้อยมาซิมเบิ่ง แล้วกะฮ้องอย่างดีใจว่า

“ โฮ ...ขี้อีหลี ขี้อีหลี สัมมะมั้ว สัมมะมัว ดีนะที่กูเป็นคนรอบคอบ บ่จั่งซั้น กูเหยียบขี้ไปแล้ว”

โอ้ยคือสิดีใจคักเนาะบักรอบคอบเอ้ย จะของกินขี้ยังบ่ฮู้อีก เหยียบกะยังดีก่อกินล่ะหว้า แม่นบ่หมู่เจ้าว่า