ช่วงนึง พระราชา เพิ่นบ่สำบายแฮง ถึงขนาดลุกจากเตียงบ่ได้ ว่าซั่นเถาะ หมอหลวง กะพยายามถวายการรักษา อย่างดีคัก แต่ว่า อาการกะยังบ่ดีขึ้นเลย กินยาบ่หาย กะต้องหาเบิ่งดวงซาตา สะล่ะล่ะ โหรหลวงกะเข้ามา ขีดๆ เขียนๆ กระดานย่อกๆ แล้วกะทูลพระราชาว่า

“ ช่วงนี้ ดาวซาตาของพระองค์ โคจรผ่านดาวโรค กะเลยได้รับอิทธิพล จากดาวโรค เฮ็ดให้บ่สำบาย พะเจ้าค่า แต่ว่า อีกสองสามมื้อ ดาวซาตาของพระองค์ กะสิโคจรพ้นดาวโรค ความบ่สำบายทั้งหลาย กะสิหาย ภายในสองสามมื้อนี้ล่ะ พะเจ้าค่า”

เซียงเมี่ยง ยืนฟังอยู่ใกล้ๆ ฮู้สึกคันปาก (คือบ่เกา กะยังวะ???) กะเลย เว้าแทรกขึ้นว่า

“ แต่ว่า ตามที่ข้าพระองค์คำนวณเบิ่งแล้ว พระองค์ ต้องตาย ภายในเจ็ดมื้อ เด้"

“ บักเซียงเมี่ยง มึงเอาหยังมาเว้า.. หาเว้าไปทั่วไปทีบหลาย เว้าบ่ดี เดี๋ยวหัวขาดกันพอดี” ..เสนาอำมาตย์ พากันว่าเซียงเมี่ยง

“ เอ้า.. เว้าความจริงกะสิหัวขาดอยู่ติ” เซียงเมี่ยงย้อนถาม (ย้อนถามปานหมอลำเด้เดียวหนิ)

“ จริงบ่จริง คำแบบนี้ มึงกะบ่สมควรเว้า.. ฮู้บ่..”

“ กะบอกไว้ให้ฮู้โตซื่อๆ ดอก” เซียงเมี่ยงยังเถียงต่อ (เป็นบ้าบ้อ ไปหาเถียงต่อ เถียงแตน.... คือบ่ไปหาเถียงนา นำล่ะหือ???)

พระราชาได้ยิน กะเลย เว้าว่า

“ คันเซียงเมี่ยงว่าเจ้าของเว้าความจริง กะต้องพิสูจน์กัน... คันเฮาตายภายในเจ็ดมื้อ อีหลี กะบ่ต้องไปเอาผิดเซียงเมี่ยงเด้อ... แต่คันเฮาบ่ได้ตาย ภายในเจ็ดมื้อ เฮานี่ล่ะ สิเป็นคนเอาผิด ลงโทษเซียงเมี่ยงเอง”

“ บักเซียงเมี่ยงเอ้ย... คราวนี้มึงบ่รอดคักๆ หาเรื่องใส่เจ้าของแท้ๆ น้อ ..” พวกเสนาอำมาตย์พากันคึด

แต่ว่าเซียงเมี่ยงเอง ผัดเฮ็ดหน้าตาเสย บ่สะทกสะท้านอีหยังเลย

อีกสามมื้อต่อมา พระราชากะหายประชวร ตามที่โหรทำนายไว้ แต่ว่า ยังบ่ทันได้ครบเจ็ดมื้อ กะเลยต้องรอ ให้ครบเจ็ดมื้อสาก่อน ว่าเจ้าของสิตาย คือเซียงเมี่ยงว่า อีหลีบ่

ครบเจ็ดมื้อแล้ว พระราชา กะยังอยู่ดีสำบายยุคือเก่า กะเลยเอิ้นประชุมเสนาอำมาตย์ทั้งหลาย เพื่อตัดสินคดีเซียงเมี่ยง เด้

“ เซียงเมี่ยง..ไสมึงบอกว่ากูสิตายภายในเจ็ดมื้อ นี่มื้อที่แปดแล้ว กูยังบ่ทันตาย แสดงว่า มึงตั๋วแมนบ่?”

“ บ่ได้ตั๋วดอก พะเจ้าค่า เป็นความจริงที่ว่า ทุกคนเกิดมา ต้องตายภายในเจ็ดมื้อ แม้แต่พระองค์เอง กะต้องตายภายในเจ็ดมื้อ คือกัน”

“ หมายความว่าจั่งได๋ ” พระราชาถาม

“ หมายความว่า พระองค์ต้องตายภายในเจ็ดมื้อนี้ คือ มื้อวันจันทร์ มื้อวันอังคาร มื้อวันพุธ มื้อวันผะหัส มื้อวันศุกร์ มื้อวันเสาร์ มื้อวันอาทิตย์ บ่มื้อได๋กะมื้อนึง พะเจ้าค่า”

เอ๋า... ผัดอธิบายไปทางนี้น้อ เซียงเมี่ยงกะดาย...

พระราชา กะเลยเอาผิดเซียงเมี่ยงอีกตามเคย สะล่ะล่ะ