เรื่องราวของ เซียงเมี่ยง หรือมักสิเอิ่นกันว่า บักเซียงเมี่ยง เป็นเรื่องราวที่มักนำมาเว้าต่อ ๆ กันมา ปากต่อปากแบบนิทานพื้นบ้าน เพื่อให้เกิดความบันเทิงใจ นั่นล่ะ กะมีผู้บันทึกรวบรวมไว้เป็นลายลักษณ์อักษร อยู่ดอกหว๋า แต่ว่าหาอ่านยากคัก ข้าน้อยเอง เคยอ่านฉบับภาษาอีสาน (โตหนังสือไทย) แต่สมัยยังเป็นเณรน้อย กะจำได้แหน่ บ่ได้แหน่ ตามประสาคนขี้ลืม(แต่บ่ลืมขี้....ย่างไปไสกะเอาใส่ท้องไปนำเด้เดียวหนิ ขี้กะดาย)

     นั่นล่ะ นอกจากนั้นกะเคยได้ฟัง ตอนนั่นแหน่ ตอนนี้แหน่ สำปะปิ..จากพ่อ จากผู้เฒ่า ผู้นั่น ผู้นี้ ผู้ข้าฯ กะเลยสิเอาหลาย ๆ ตอน มาเว้ารวมกัน ตั้งแต่บักเมี่ยงเกิดจนตาย...แต่ต้นจนจบ ตามความฮู้ ความจำที่มีอยู่นั่นล่ะ อาจสิได้บ่ครบเหมิดซุตอน ดอกเด้อ

     ชื่อโตละคอน เทิงชื่อเมืองนำนั่นล่ะ ที่นำมาเว้าให้ฟังนี้ เป็นแต่เพียงสมมตินาม ตามท้องเรื่องไปซื่อๆ ดอก อย่าสะถือเป็นจริงเป็นจัง เอาไปอ้างอิงทางประวัติศาสตร์ หรือทางวิชาการ เด้อล่ะ ขะน้อย

     แล้วกะ สำนวนที่นำมาเว้าอยู่หม่องนี่ เป็นสำนวนของผู้ข้าฯเอง อาจสิบ่ตรงกับสำนวนโบราณ บ่ตรงกับสำนวนเดิม กะอย่าสะว่ากันเด้อคะรับ...อ่านเอาความบันเทิง กะแล้วกันเด้อ ขะน้อย....

	สมบัติ	ศรีสิงห์
	ตุลาคม	๒๕๔๗