อยู่บ้านดอนหนอง มีคนตาบอดห้าคน เป็นหมู่กัน (มันมาพ้อกันได้จั่งได๋ ตั้งวะ ห้า คน?)

ทั้งห้าคนนี้ มักสิไปไสมาไสนำกัน จูงแขน จับแขนกัน ย่างนำก้นกันเป็นแถว ดีคือหยังนี่ตั๊ว

สองคน บอดตาใส บอดตาใส กะคือมืนตาได้คือคนปกตินั่นล่ะ แต่ว่าหั่งเหลียวบ่เห็น

อีกสองคน ตาบอดแบบตาปิด กะเหลียวบ่เห็นคือกันนั่นล่ะ

อีกผู้นึง ตาหลิ่วเกือบบอด ผู้นี้เหลียวเห็นจักหน่อยยุ แต่ว่า ต้องเยี่ยงคอ... เยี่ยงตา...เหลียกตา คักๆ จั่งค่อยสิเห็น กะได้บักหลิ่วนี่ล่ะ เป็นคนจูงหมู่จูงพวก พาผู้อื่นย่างไปหั่นไปหนี่ กะดาย

มื้อนึง ทั้งห้าคน ได้ยินข่าวว่า บ้านหัวโนนมีงานบุญแจกข้าว มีหมอลำมางันว่าซั่น กะเลยซวนกัน ย่างจากบ้านดอนหนอง ไปบ้านหัวโนน หวังสิไปกินงานบุญ กับไปฟังลำ (ฟังได้อย่างเดียว...เบิ่งบ่ได้)

ทางย่างไป มันต้องผ่านท่งนา ผ่านไฮ่ ผ่านโคก เด้...

ทั้งห้าคน กะย่างนำก้นกันล่าย ล่าย ปานมดดำขนไข่ พุ่นล่ะแหม..... โอะ...บ่คือดอกบะได๋ ...ย่างจูงแขนกันไปซ้าๆ จนไปฮอด หัวไฮ่ปลายนา เลาะๆ โคก กะได้ยินเสียง

ป๊ก ป๊ก ป๊ก ป๊ก ...

อีหลีแล้ว นั่นคือเสียง พ่อใหญ่ลัย เลากำลังตัดไม้ อยู่หัวไฮ่ เทิงสุมไฟ ...เด้

กะเลยพากันโสกันว่า

“ เอ..เสียงผู้ได๋ มาฟันไม้อยู่แถวนี้น้อ..นอ”

“ เอ้อ..เสียงแบบนี้ ต้องฟันไม้ที่เป็นโกนๆ คักๆ”

“ ไม้มีโกน เลาสิฟันไปเฮ็ดหยัง ”

“ อาจสิฟันไปเฮ็ดฟืน กะได้ ”

“ บ่แมนดอก.... เลาต้องบากโกนไม้ เอาเผิ่ง แน่ๆ เลย”

“ เอ้อ...แมนคักๆ บากไม้เอาเผิ่ง.... ปะ..เฮาไปขอกินเผิ่งนำเลา จักดางสองดางเถาะเว่ย”

ทั้งห้าคน ตกลงกันเรียบร้อย กะให้บักหลิ่วจูง พาย่างไปตามเสียงที่ได้ยิน พอใกล้ฮอดกะฮ้องเว้าว่า

“ พ่อลุง..พ่อลุง.. กำลังเฮ็ดหยังอยู่น้อ... เอาเผิ่งบ้อ... ให้ซุมข้อยกินนำแหน่เด้อ”

“ เอาเผิ่งบ้านสู..ติ.. เผิ่งหยังสิมาอยู่แถวนี้... โฮ้ย...บากขอนไม้ซือๆ กะหาว่ากันเอาเผิ่ง”

“ อย่ามาหาตั๋วตูข่อยหลายเถาะ... ตูข่อยบ่ขอกินหลายดอก.. ขอจักสองสามดาง พอยาอยาก ซือๆ ดอก”

“ บ่ได้เอาเผิ่ง บ่ได้เอาเผิ่ง กะยังว่าฟันไม้ซือๆ ฮ่วย...”

“ ฮู้ย ...ปะสาเผิ่งสองสามดาง... กะอย่าสะขี่ถี่หลายเถาะ ...พ่อลู้ง…”

พ่อใหญ่ลัย เลาหวนหวยซุมตาบอด เว้าบ่รู้เรื่อง กะเลยตอบว่า

“ เอ้อ..เอ้อ.. พากันไปนั่งถ่าอยู่ฮ่มไม้พู้น ไป อย่ามาใกล้แถวนี้ เดี๋ยวเผิ่งสิวีปั่ง วีปั่ง เอาเด้ ได้เผิ่งแล้ว เดี๋ยวสิเอาไปแบ่งให้กินดอก”

พวกบักบอด ได้ยินจั่งซั่น กะเลยพากันไปนั่งถ่า อยู่ฮ่มไม้ไกลเติบ

ฝ่ายพ่อใหญ่ลัย เลาหัวไว คิดได้ ทันใด กะเลยฟ้าวไป หาใบไม้ ใบใหญ่ๆ เอามาฮองไว้ อยู่ทางใต้..... ดากเลา ...เลากะเอาใบตองกุง ไปฮองขี้กับเยี่ยวเลา ได้กองบักใหญ่นึง

ขี้ผสมเยี่ยว มันกะเป็นเหลวๆ จักหน่อยเนาะ...

“ พ่อลุง เซาฟันไม้ แล้ว พ้อดางเผิ่งแล้วบ้อ”

“ พ่อลุง...แล้วแล้วไป่ ”

“ เดี๋ยวๆ ถ่าจักหน่อย.. ” …………

“ เอ้อ..แล้ว แล้ว กำลังบีบน้ำเผิ่งไห่ยุ”

เสร็จเรียบร้อย เลากะถือใบตองกุงห่อขี้ ย่างเอาไปให้ซุมบักบอด

“ เอ๋า... มันได้บ่หลายดอกเด้อ พากันแบ่งกันกินเด้อล่ะ”

เด่ให้แล้ว เลากะย่างหนีอาดหลาด...

ฝ่ายซุมบักบอด กะพากันหุ้มเข้ามา เตรียมสิต้วยกิน

บักหลิ่ว ถือโอกาสฟ้าวเอามือเทิงสี่นิ้ว ต้วย ขี้ ขึ้นมากินก่อนผู้อื่น..... รสชาติแปลกๆ กลิ่นกะแปลกๆ กะเลยก้มหลิ่วตา เบิ่งน้ำเผิ่ง กะเลยฮ้องบอกว่า

“ ฮ่วย... มันบ่แมนน้ำเผิ่งตั้วหนิแมะ... ขี้ตั้วหนิแมะ” แล้วกะฮากแตก อั๊วะ อัวะ....

“ อย่ามาหาตั๋วตู เพื่อที่สิหลอกกินน้ำเผิ่ง ผู้เดียวหลายเถาะบักหลิ่ว”

“ คันสูบ่เซียกู กะซิมเบิ่งเอาเองโลด ”

บักบอดนึง กะเอานิ้วซี้เด่ลงไป ต้วย ขี้ ขึ้นมา แลบลิ้นเลียแล็บ

“ อัวะ...ขี้อีหลี.. ขี้อีหลีเด้อสู ”

“ อย่ามาหาตั๋วตู ย่านแต่ตูยาดกินหลาย"

“ เอ้า..คันสูบ่เซีย กะซิมเอาเองโลด ”

บักบอดสอง กะเอานิ้วซี้กับนิ้วกลาง แนบติดกันสองนิ้ว เพื่อสิให้ต้วยน้ำเผิ่งได้หลายๆ เด่ไป่ต้วยขี้ขึ้นมา แหย่นิ้วเข้าปากดูดจ็วบ...

“ อัวะ....ขี้อีหลี...ขี้อย่างคัก ”

“ สูอย่าสะมาหาตั๋วต ูหลายเถาะเว่ย ตั๋วตื้นๆ แบบนี้ บ่ได้ผลดอก”

“ คันบ่เซีย กะลองซิมเบิ้ง..”

บักบอดสาม กะเอานิ้วซี้ กับนิ้วกลางกับนิ้วนาง แนบติดกันสามนิ้ว หวังว่าสิต้วยเอาน้ำเผิ่ง เทื่อเดียวหลายๆ แก้แค้นซุมขี้ตั๋ว เด่สามนิ้วไปต้วยขี้ขึ้นมา แล้วกะแหย่สามนิ้วเข้าปาก ดูดจ๊วบ...

“ เอี๊ยะ....ขี้อีหลี...ขี้อีหลี ”

“ ซุมสูทั้งสี่คน อย่าสะมารวมหัวกัน หลอกกูหลาย กูบ่เซียดอก”

“ คันมึงบ่เซีย กะซิมเบิ่ง”

บักบอดสี่ คอบว่ารอถ่าเป็นผู้สุดท้าย ย่านเสียเปรียบหมู่ กะเลย เด่มือทั้งสี่นิ้ว ไปต้วยเอาขี้ขึ้นมา เฮ็ดนิ้วมืองอๆ จักหน่อย เพื่อสิให้ได้น้ำเผิ่ง หลายที่สุด แล้วกะบ่ให้น้ำเผิ่งไหลถิ่ม หวังสิกินเทื่อเดียว คำบักใหญ่ นั่นหนา ยกมือขึ้นมา หูบกิน ขี้ จู..ด

“ แอะ.....ขี้...ขี้...ขี้อีหลี...ขี้อีหลี ”

สรุปแล้ว ทั้งห้าคน กะพากันได้กินขี้ ของพ่อใหญ่ลัย อย่างทั่วถึงกัน ย่อนย่านเสียเปรียบผู้อื่น ย่อนย่านถืกผู้อื่นตั๋ว ซั่นแหล่ว....