มื้อนึง เซียงเมี่ยง เฮ็ดงานตักน้ำ กวาดบ้าน ถูเฮือน มาตั้งแต่เช้า เมื่อยหลายเมื่อยแฮง อยากนั่งเซาพักผ่อน พอแต่นั่งลงดากยังบ่ทันได้เย็นย่อน เมียขุนงายกะมาใช้เซียงเมี่ยงไป เก็บ หมากแค่งอยู่สวน มาไว้กินกับปลาแดกบอง แหน่ ว่าซั่น
เซียงเมี่ยง กะขี้คร้านไป (กะยังว่าคนอยากเซามีแฮงเนาะ) แต่ว่า เจ้านายใช้ สิบ่ไปกะบ่ได้ กะเลยจำใจต้องไป เลาถือผ้าขาวม้า ได้ผืนนึง กะย่างไปสวนหมากแค่งเด้

พอไปฮอดต้นหมากแค่งแล้ว กะทำทรงเป็นย่างอ้อมต้นนั่นต้นนี่ ก้ม ๆ เงย ๆ ด้อม ๆ มอง ๆ

“ บ่มีบักแค่งหล่นจักหน่วยเอาโลด...ต้องนอนท่าให้บักแค่งหล่นดีกั่ว ”

เซียงเมี่ยงคิดแล้ว กะเลยเอาผ้าขาวม้าปูนอนใต้ต้นหมากแค่ง ซั่นตี้ หลับกรนต่อดต่อด เอาโลด...

นอนหลับจนอิ่มแล้ว กะนอนขาขึ้นห้าง ท่าเก็บหมากแค่งต่อ...
นอนจนวะตาเว็นบ่าย บักแค่งกะยังบ่หล่นลงดิน ให้เลาเก็บเด้เดียวหนิ

ฝ่ายทางเมียขุนงาย กะคองคอยท่าบักเซียงเมี่ยง เทิงจ่มไปนำว่า
“เอ บักอั่นนี้แมะ ปะสาสวนหมากแค่งอยู่ใกล้ ๆ ซั่มนี้ มันสมควรสิได้หมากแค่ง กลับมาแต่ดนแล้ว มันไปหาเล่นไสน้อ เอ้อ.. บักอั่นนี้แมะ..”

เมียขุนงายท่าบ่ไหว กะเลยนำไปฮอดสวนหมากแค่ง เห็นเซียงเมี่ยง นอนขาขึ้นห้าง กะดิกขาตั๊บ ๆ อยู่ใต้ต้นหมากแค่ง เสยอยู่.. กะเลยฮ้องด่าเซียงเมี่ยง

“...<>!@#$%^&*(&^%$#@!<>...”
(จักวะด่าว่าจั่งได๋เนาะ หั่งอ่านบ่ออกเอาโลด)

เซียงเมี่ยง กะแก้โตว่า
“บ่มีหมากแค่งหล่นจักหน่วย เลยบ่มีหมากแค่งให้เก็บ คันสิเด็ดเอาจากต้น กะย่านผิดคำสั่งเจ้านาย กะเลยต้องนอนท่าให้มันหล่น”

เมียขุนงายกะจักสิว่าจั่งได๋...... “ โอ้ย บัก...เอ้ยน้อ ”