เณรน้อย เลาไปเรียนหนังสือ อยู่วัดในโตเมืองเด้ นอกจากเรียนธรรมะต่างๆ แล้ว กะได้เรียนวิธีการต่อไมล์ลอยนำเด้ คือว่า เณรน้อยเลาต่อไมค์ลอยได้ ใช้ไมค์ลอยเป็น ว่าส่ำสา

ช่่วงหนึ่ง เณรน้อยเลากลับเมือยามบ้าน กลับมายามหลวงพ่อ นำนั่นล่ะ เลากะเอาอุปกรณ์ไมค์ลอย มานำเด้ ก๋าว่าสิเอามาอวดหลวงพ่อ กะบ่จัก
ตอนบ่ายมื้อหนึ่ง เณรน้อยกะจัดการต่อไมค์ลอย เซี่ยงลำโพงไว้ในห้อง เอาผ้าคลุมไว้อย่างดี แล้วกะลงไปลี้ อยู่ตะล่างกุฏิ ใต้ห้องนั่นฮั่นล่ะ พอดี หลวงพ่อตื่นนอนขึ้น กะเอิ่นหาเณรน้อย

“ น้อย ๆ น้อยเอ้ย น้อย ”

“ ครับ ” เณรน้อยขานรับ

“ เจ้าอยู่ไส เดียวหนิ ”

“ ผมกะอยู่ในห้อง นี่แหล่วหลวงพ่อ ”

“ เอ้.. อย่ามาหาตั๋วกันเถาะเว่ย.. คันอยู่ กะเห็นท่อนล่ะ”

“ หลวงพ่อ ได้ยินเสียงผมอยู่ไสคั่นน่ะ”

“ เอ้อเว่ย.. เสียงเจ้ากะอยู่ในห้องนี่ อีหลีเว่ย... หลวงพ่อคือบ่เห็นเจ้าคั่นน่ะ น้อย”

“ กะผมหายโตอยู่ หลวงพ่อสิเห็นผมได้จั่งได๋”

“ อีหลีติ น้อย เจ้าหายโตได้อีหลีติ ”

“ กะอีหลีแหล่วเว่ย คันบ่จั่งซั่น หลวงพ่อ กะเห็นผมท่อนแหล่วเนาะ”

“ เอ้อ แม่นคัก... เอ้อ เจ้าเก่งน้อน้อยน้อ ...สอนหลวงพ่อนำแหน่น๊าน้อย หลวงพ่อ กะอยากหายโตได้คือกัน”

“ ได้ครับ หลวงพ่อ คันซั่น เดี๋ยวผม สิไปนั่งอยู่หัวคันได แล้วกะสิคลายมนต์ออก อยู่หม่องหนั่น หลวงพ่อนั่งท่าอยู่นี่จักคราวเด้อ เดี๋ยวจั่งค่อยนำก้นผมออกไป เด้อครับ ผมสิสอนคาถาหายโต ให้หลวงพ่ออยู่คันได”

หลวงพ่อกะรับปากเณรน้อย ในใจกะยิ้มย่วยๆ ว่าสิหายโตได้
เณรน้อย กะย่างจากตะล่างกุฏิ มานั่งท่าอยู่คันได พอได้เวลา หลวงพ่อกะย่างออกมาจากห้อง กะมาเห็นเณรน้อย นั่งอยู่คันไดอีหลี แฮงเซื่อคักเซื่อแน่ ว่า เณรน้อยหายโตได้ อีหลี

เณรน้อยกะสอนคาถาแบบมั่วๆ ให้หลวงพ่อ ว่า

“ ตุ ตะ หะ ยะ หาย หาย เพี้ยง ”

"เอ๋า คาถาสั้นๆ ส่ำนี้ล่ะหลวงพ่อ ท่องเอา" ว่าซั่น เณรน้อยกะดาย

หลวงพ่อ กะฟ้าวท่องจำเอา บ่พอคราวกะจำได้ขึ้นใจ กะเลยบอกเณรน้อยว่า

“ น้อย ๆ หลวงพ่อจำได้แล้ว หลวงพ่อสิลองหายโตเบิ่งเนาะ บาดทีเนี่ยะ”

ว่าแล้ว หลวงพ่อกะพนมมือขึ้น หลับตา ท่องคาถา ๓ จบ ... เพี้ยง ว่ะหนึ่ง

“ ว่าจั่งได๋น้อย เห็นหลวงพ่อบ่ เจ้าเห็นหลวงพ่อบ่ ”

“ ผมบ่เห็นโตหลวงพ่อ ดอกครับ แต่ว่าเห็นผ้าหลวงพ่อยุ จิตหลวงพ่อยังสงบบ่พอครับ ...โฮ้ ขั้นแรก หายได้ส่ำนี้ กะถือว่าเก่งแล้วครับ แต่ว่า คันอยากให้หาย แบบบ่มีผู้ได๋เห็น กะต้องแก้ผ้าออก ให้เหมิดเกลี้ยง เด้อครับ หลวงพ่อ”

“ บ้อน้อย เอ้อ หลวงพ่อสิลองเบิ่ง ” แล้วกะแก้ผ้าออกเหมิดเกลี้ยงเลย

“ เป็นจั่งได๋น้อย บาดทีเนี่ย เห็นหลวงพ่อบ่ ” เทิงเว้าเทิงย่างไปย่างมาตัวะละตัวะละ

“ บ่เห็นครับ บ่เห็นหยังเลย ได้ยินแต่เสียงหลวงพ่อ ...แล้ว ตอนนี้หลวงพ่อ อยู่หม่องได๋ครับ”

หลวงพ่อคึดว่า เณรน้อยบ่เห็นจะของอีหลี กะบ่ปาก ค่อยๆ ย่องมาทางหลังเณรน้อย แล้วกะจาดว่า

“ จ่ะ .. ” ว่ะซ้าน

เณรน้อย กะทำท่าตกใจ เด้เดียวหนิ พิตี๋เป้นเป็นเด้ เณรน้อยกะดาย

หลวงพ่อกะตื่นเต้นคัก ว่าจะของหายโตได้ ถึงแม้ว่า สิยังบ่สามารถเอ็ดให้ผ้า หายไปนำได้ กะดีใจคัก เทิงฮ้อนวิชา อยากลองวิชานำล่ะหว๋า มื้อนั้นเหมิดบ่าย จนฮอดกลางคืนกัก สมควรกะถามเณรน้อย สมควรกะแก้ผ้าออก

“ น้อย เห็นเฮาบ่ ” ....

“ น้อย เห็นหลวงพ่อบ่ ”…..

“ จ่ะ ”.....

เณรน้อยเลากะอยากหัวแหล่วเนาะ

หลวงพ่อน้อหลวงพ่อ ถืกต้ม กะบ่ฮู้โตเด้เดียวหนิ ….

*********************

มื้อลุนมา หลวงพ่อ กะยังฮ้อนวิชาอยู่เด้ ตื่นแต่เช้าๆ ห่มผ้าจีวร เตรียมสิเข้าไปบิณฑ์บาต แบบหายโตนั่นหนา อยากลองวิชาว่าซั่นเถาะ ท่องคาถาเรียบร้อย

“ เอ...คาถาเฮายังบ่ทันแก่กล้า เดี๋ยวพ่อออกแม่ออก กะสิเห็นผ้าลอยอยู่ บ่ดี บ่ดี... แก้ออกเหมิดดีกว่า”

คิดแล้ว กะแก้ผ้าออกเหมิด ท่องคาถาสำทับซ้ำอีก เพื่อความขลัง พอมั่นใจว่า หายโตได้แล้ว กะอุ้มบาตรย่าง ตุ๊ละ ตุ๊ละ เข้าไปในบ้าน

พอไปฮอดเฮือนหลังแรก กะมีแม่ออกผู้หนึ่ง ยืนอยู่ข้างคันฮั้วเด้ แม่ออกผู้นั่น พอเหลือบเห็นหลวงพ่อ ป๋าโตย่างมา กะอยากอายเบิ่ง กะเลยหันหน้าหนี ทำท่าบ่เห็น

หลวงพ่อ จ้องเบิ่งกิริยาอาการ ของแม่ออกผู้นั้น เห็นแม่ออก บ่มีปฏิกิริยาอีหยัง กะแฮ่งมั่นใจว่า จะของหายโตได้อีหลี

“ โฮ้ บ่เห็นเฮาอีหลีตั้วหนิ ”

แล้วกะย่าง ตุ๊ละ ตุ๊ละ ต่อไปเรื่อยๆ

พ่อออกแม่ออก ต่างคนกะต่างเห็น แต่กะบ่มีไผกล้าเบิ่ง บ่มีไผกล้าท้วง มีแต่ทำท่าบ่เห็น เหมิดซุคนเอาโลด

หลวงพ่อ กะแฮงมั่นใจคัก หัวยุ่มๆ อยู่ในใจ

“ บ่มีไผเห็นเฮาดอก คาถาขลังระดับนี่ ”.... แล้วกะเอามือตบเอิก

“ ดับได๋ ดับได๋ ” เลาเว้าในใจ

ย่าง ตุ๊ละ ตุ๊ละ มาประมาณเคิงบ้าน จนฮอดเฮือนทายกพุ่นเด้

ทายก เลากะเข้าวัดดู๋เนาะ กะลึ่งกับหลวงพ่อ คักเติบอยู่ว่าซั่นเถาะ พอดีพ่อใหญ่ทายก เลาย่างออกมาหน้าบ้าน เห็นหลวงพ่อป๋าโตย่างมา กะเลยท้วงว่า

“ เป็นบ้าบ้อ จั่งได๋จั่งแก้ผ้า ย่างเข้าบ้านจั่งซี้”

ทายกเลากล้าท้วงเนาะ แต่ว่ากะยังบ่อยากใช้คำว่า หลวงพ่อ ย่านผู้อื่นฮู้ยินนำ

ฝ่ายหลวงพ่อ กะสงสัยอยู่ในใจว่า พ่อใหญ่ทายกท่วงผู้ได๋ หรือว่าท่วงเด็กน้อยผู้ได๋ กะทำเป็นบ่ปาก ยืนอยู่หน้าบ้านทายก เอียงไปเอียงมา คือผู้บ่าวส่ำน้อยเขิน นั่นหนา

ทายก กะเลยท่วงขึ้นอีกว่า

“ ฮ่วย หลวงพ่อ บ่อยากอายบ้านอายเมืองเพิ่นติ เป็นหยัง จั่งป๋าผ้าเข้าบ้านจั่งซี้”

“ ดู๊ย...เว้าปานเพิ่นเห็นเขาหลาย ” พะน๊า หลวงพ่อเลาว่า

“ บ่เห็นจั่งได๋เดียวหนิ มายืนแกว่ง ตุเละ ตุเละ แบบนี้ เขากะเห็นเหมิดบ้าน เหมิดเมืองนั่นล่ะ”

เว้าแล้ว ทายกกะจับแขนหลวงพ่อ

หลวงพ่อฮู้ว่ามีคนเห็น กะอยากอาย งุ้ม... แล่นเข้าบ้านทายก ยืมผ้าขาวม้า นุ่งย่างกลับวัดทางใหม่

“ เอ... หรือว่าคาถา มันเสื่อมกลางคันหว่า ??”

เลายังห่วงคาถาอยู่เด้เดียวหนิ

หายโตบ่ได้ ตั้งแต่ทีแรก กะยังบ่ฮู้จัก น้อหลวงพ่อน้อ