บักมิดกับบักจั๊ด เป็นหมู่กัน

สอบเข้ามหา'ลัยได้ เข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ เด้ ทั้งสองคน กะพักอยู่หอพัก อยู่ห้องเดี่ยวกัน...

บักจั๊ด เป็นคนมักกินเหล้ากินเบียร์ มีคติว่า ของหาย บ่เสียดายท่อเหล้าหก (เจ็ด..แปด..เก้า..สิบ)

ส่วนบักมิด บ่ค่อยมักกินเหล้าตั้วล่ะ มีคติว่า เหล้าบ่แนม กับแกล้มสู้ตาย

มื้อนึง หลังจาก สอบปลายภาคแล้วแล้ว หมู่พวกกันทั้งหลาย กะพากันไปกินเลี้ยง ส่งความเครียด บักมิดกับบักจั๊ด กะไปนำหมู่เขาคือกัน

กินข้าว กินเหล้า กินกับแกล้ม แซบนัวหัวม่วนกัน ตามปะสา นั่นล่ะเนาะ

เสร็จเรียบร้อย บักจั๊ด คนมักเหล้า มันกะเมาคักเติบเด้ ตอนกินอยู่โต๊ะ อุตส่าห์รักษาอาการอย่างขนาด

“ คนอย่างบักจั๊ด บ่มีคำว่าฮาก... อากถิ่มเฮ็ดหยัง... เสียดาย” ว่าเด้ เลาคุย

กลับฮอดห้อง ขึ้นเตียงนอน โฮ้...เหลียวเบิ่งเพดาน หมุนติ้วๆ วินหัว ตี้ล่ะ บัดตาเนียะ

เพดานห้องกะดายเนาะ เหลียวเบิ่งอยู่ซุมื้อซุเว็น บ่เคยขี้เดียดเพดานจักเทือ มื้อนี้ขี้เดียดเพดานคัก ฮากซะปาหยังล่ะ (เลาฮาก ย่อนขี้เดียดเพดานเด้... บ่แมนฮาก ย่อนเมาเหล้าเด้)

บักมิด ได้ยินเสียงบักจั๊ดทำท่าสิฮาก กะเลยฟ้าวหาแนวมาฮองฮาก ย่อนฟ้าวนั่นล่ะ กะเลยหยิบได้ถ้วยท่าวๆ ใบนึง ฟ้าวเอามาฮองฮากหมู่

“ เอ๋า เอ๋า..มึงฮากใส่อั่นนี่ ” เลาบอกหมู่

บักจั๊ดกะบรรจงฮากใส่ (บรรจงแบบได๋น้อนอ ....ย่านฮากมันกะเด็นไปทั่วนั่นล่ะ..) ได้ฮากเกือบเต็มถ้วย กะยังว้ากะยังว่า

ฮากบักจั๊ด เฮ็ดกองอ็วกย็วก... มีเม็ดข้าว... มีต่อนหมูย่าง... มีน้ำเหล้า.. มีน้ำลายเหนียวๆ ...มี....โอ้ย.. หลายแนวอยู่ดอก ผู้อ่าน คึดเอาเด้อ.. ถ้าคึดบ่ออก กะลองฮากใส่ถ้วยเบิ่ง...

บักจั๊ด มันฮากแล้ว กะหลับต่อ น้ำลายเหยือยโหยดๆ …น้ำลายบักจั๊ดนี่ มันบ่ธรรมดาเด้ ขนาดมดมาเลียกิน ยังเมาเดินเซ เป๋ ถลำไป เด้เดียวหนิ...

ฮอดเช้ามา บักมิด มันบ่เมาเนาะ มันกะตื่นแต่เช้า อาบน้ำแต่งโต ฉีดน้ำหอม หวีผมเป้ย ไปหาจีบสาว ชวนผู้สาวไปเบิ่งหนัง ตามปะสามันนั่นล่ะ

ถ้วยฮากบักจั๊ด กะวางอยู่ข้างเตียงหม่องเก่า นั่นล่ะ

ได้เวลา สามโมงเช้า เก้านาฬิกา....โอ๊ะ ..บ่แมน สวยคักก่อนั้นบะได๋ ....บักจั๊ด งัวเงียตื่นขึ้นมา เหลียวเบิ่งเพดาน

...เซาขี้เดียดเพดานแล้ว... ลุกป่องหง่องขึ้น แนมเห็นถ้วยฮากเจ้าของ วางอยู่ข้างเตียง

จำบ่ได้จ้อย... ว่ามื้อคืนจะของฮาก

“ เอ้อ...บักมิดนี่ มันกะดีน้อ มันฮู้ว่าเฮาเมา มันอุตส่าห์ไปซื้อข้าวต้มโจ๊กมาไว้ให้” เลาคึด แล้วกะเอามือ จับถ้วยเบิ่ง

“ โอ๋ย...เย็นแล้วตั้วหนิ.... บ่น่าเขยใส่ถ้วยไว้เล้ย... บักมิดกะดาย.. เขยไว้โดน จนมันเย็นเหมิดแล้ว”

“ เย็นกะซางเถาะ ดีก่อบ่มีแนวฮองท้องว้า”

บักจั๊ดคึดได้จั่งซั่นแล้ว กะเลยเอาช้อนมาตักซดกิน

“ เอ...ร้านค้า เขาบ่ให้เครื่องปรุง มานำบ้อนอ.... น่าสิมีผักซี มีขิง มาดับกลิ่นคาว จักหน่อยเนาะ.... โจ๊กเจ้านี้ เฮ็ดบ่ค่อยแซบเว่ย เทิงคาว เทิงจืด...”

ลองคึดเบิ่งเด้อ ซุมผู้ฟังทั้งหลายกะดาย ฮากเด้เดียวหนิ ฮากคักๆ ฮากดี้ดี้ ฮากของคนเมาเหล้าซ้ำแมะ มันกะต้องเทิงคาว เทิงเหม็น... เป็นเละๆ มีน้ำลายเหนียวๆ พร้อม มีขี้กะเทอะนำ ...แอ๊ะ.... กินลงได้จั่งได๋ว้า.....

แต่ว่า ถึงสิบ่ค่อยแซบ เลากะกินจนเกือบเหมิดถ้วย พุ่นล่ะหวา กินแล้วแล้ว กะนอนพักผ่อน เอาแฮงต่อ.... จนตาเว็นบ่ายบ่าย ...แลง แลง... ใกล้ค่ำ...

บักมิดกลับมา

“ เอ้า จั๊ด...เป็นจั่งได๋แหน่ล่ะหมู่ กินข้าวแล้วยัง ลุกไหวบ่..”

“ บ่เป็นหยังดอก ส่วงแล้ว ไคแหน่แล้ว ข้าวกะกินแล้ว... ขอบใจเด้อ ที่ซื้อโจ๊กมาไว้ให้.... แต่ว่า โจ๊กร้านได๋วะ เทิงจืด เทิงคาว”

“ โจ๊กอีหยัง... ไผซื้อมาแต่เหิง... งงเว่ย”

“ เอ้า กะบ่แมนโตติ ซื้อโจ๊กมา ใส่ถ้วยวางไว้ข้างเตียงเฮา ….นี่ นี่ โจ๊กถ้วยนิ”

“ โจ๊กอีหยังเดียวหนิ.... อั่นอยู่ในถ้วยนี่น่ะ ...ฮากโต...เด้อ ...ฮากโต... มื้อคืนนี้ โตฮากใส่ถ้วยนี่ล่ะ”

???????

“ อั๊วะ....”