ฝ่ายบักเจ็ดไหท้าว บาคานคองคอยท่า บ่เห็นร้อยเกวียนกลับต่าวมา คึดห่วงน้องอยู่อ่ำล่ำ หรือว่าภัยในดงด้าว เกิดกับท้าวน้องร้อยเกวียน ซั่นบ้อ...

“ บ๋า......บ่ได้การซะแล้ว ไป ไป ร้อยไผ่ โตฟ้าวไปนำหาน้อง แล้วกะขอไฟมาดังเด้อ”

บักร้อยไผ่ กะเลยฟ้าวแล่นโดด ย่วย..ย่วย คราวเดียวกะไปใกล้เฮียนนางยักษ์เฒ่า แล้วกะ ค่อยๆ ยอง จอบเบิ่งไปนำ กะเห็นแต่แม่เฒ่าผู้นึง นั่งเล่นอยู่นอกซาน กะเลย ฮ้องถามว่า

“ แม่ใหญ่ .. แม่ใหญ่ เห็นน้องซายข้อยย่างมาทางนี้บ่”

“ บ่..บ่. บ่เห็นผู้ได๋ดอก ” ว่าซ้าน เลาตั๋ว

“ มืดแล้ว เดิ่กแล้ว แม่ใหญ่ดังไฟไว้เฮ็ดอีหยังน้อ”

“ ดัง..ไว้.. สุม .. ฮิ้น .. อูด .. ยูง ..ตั้วหล่า ” ( อย่าลืมเสียงผู้เฒ่าเด้อ)

“ ข้อยขอไฟไปดังจักหน่อยแหน่เด้อ แม่ใหญ่ ”

“ เอ้อ..เอาโลด อยากได้ด้นได๋ กะถือเอาโลด ”

บักร้อยไผ่คึดว่า ได้ไฟแล้ว กะสิไปนำหาบักร้อยเกวียน กะเลยบ่ได้ระวัง ย่างเข้าไปเลาะกองไฟ...

จึ่ก !!! ???!!! ...\^_^/...!!!???!!!

กรงเหล็กจักวะปลิวมาแต่ไส ตกครอบบักร้อยไผ่ไว้ คือกันกับบักร้อยเกวียนนั่นล่ะ บักร้อยไผ่กะพยายามดิ้นออก กะออกบ่ได้คือกัน ยักษ์กะมาจับเอาไปขังไว้ในกรงเหล็กในถ้ำ เรียบร้อยแล้ว กะมาฮ่างกับดักไว้อีก แล้วกะนั่งท่าอยู่นอกซานคือเก่า

นางยักษ์เฒ่า ดีใจบักอย่างใหญ่ หัวย่าม..ย่าม จับได้มนุษย์คน นัวคักแท้ แนวกินงายเซ้ามื้ออื่น สิเฮ็ดแจ่วแซบๆ เอามันจ้ำหย่ำกิน ว่าเด้... ย่ามใจแล้ว ฮ่างกับดักไว้อีก คองท่าจับเอาซ้ำ คนน้อยรายต่อไป ซั่นแหล่ว..