มื้อนึง พ่อเฒ่ากับลูกเขย พากันไปฮ่างนกคุ่มแต่เซ้าๆ ได้นกคุ่มหลี่ มาสองโต กะพากันกลับบ้าน สิเอาลาบกินสวย ..

กลับฮอดบ้าน พ่อเฒ่า กะไปนั่งเล่นนอนเล่น สูบยานำล่ะหวา ท่ากินลาบนกคุ่ม ฝ่ายลูกเขย กะจัดการหลกขนนกคุ่ม ปาดเอิ่กแบ๋ขี้ออก อย่างบักดีคักพุ่นล่ะ ล้างแล้วๆ กะเอาวางไว้จาน แล้วกะไปดังไฟ

ช่วงเวลาที่กำลังดังไฟอยู่หนั่น แมวกะจักว่ามาแต่ไสบุ๊ล่ะ ...หรือว่าแมวเฮือนจะของ กะบ่จักนำดอก... แมวมันมาหลอยกินนกคุ่ม กะยังว้ากะยังว่า หลอยคาบไปกินเหมิดเกลี้ยงเลย... (โหย..ปะสา มีสองโต นึงกะดาย) .....

ลูกเขยดังไฟแล้ว ย่างมาเบิ่งนกคุ่ม เห็นแต่ร่องรอยแมว สูนให้แมวกะพ่องกัน สูนให้จะของกะพ่องกัน ที่บ่รอบคอบ บ่ระวังแมว คันสิบอกพ่อเฒ่า กะย่านเลาด่า กะเลยบ่บอก ทำเป็นบ่มีอีหยังเกิดขึ้นเลย ว่านเถาะไป๋...

ลูกเขย กะถือมีด ย่างเข้าป่ากล้วยหลังเฮือน ปาดเอาก้านกล้วย มาสองสามก้าน จากนั้น กะเอาก้านกล้วย มาหั่นฟักป็อกๆๆๆ แล้วกะเอาใส่ถ้วยไว้เด้ จากนั้น เลากะเอามีด ขูดขี้เขียงออก ขูดผิวหน้าเขียง ที่มันเป็นสีคล้ำๆ ดำๆ นั่นล่ะ ขูดได้หลายเติบ กะเอาไปผสมกับก้านกล้วย ที่ฟักเรียบร้อยแล้ว

จากนั้น กะจัดการปรุงลาบนกคุ่มปลอม (ก้านกล้วยผสมขี้เขียง) ให้ได้รสชาติแซบเติบ มันกะมีกลิ่นเนื้อจากขี้เขียง มีกลิ่นหอมข้าวคั่ว กลิ่นหอมใบบักหูด ใส่พริกใส่แจ่ว ใส่เครื่องปรุง บีบบักนาวฮวดลงไป โฮ้ มันกะคือลาบนกคุ่มของเลาอยู่เด้ล่ะ เสร็จเรียบร้อย กะยกออกมา ให้พ่อเฒ่ากิน

พ่อเฒ่าเลากะหิวเนาะ ปั้นคำข้าวได้ คุ้ยเอาคำบักใหญ่ ป่อนเข้าปาก หย่ำจั๊วะๆ ม้วนใบบักกอกอ่อน ยัดเข้าปากเป็นผัก แกล้ม น้ำลายเลาแตกย่าว

“ โฮ้..คักๆ บักทิด ปรุงได้นัวดี .... แมงตาแตกหนิ มันของแซบเนาะ เอามาเฮ็ดจั่งได๋กิน กะแซบตั๊วหนิแมะ”

ลูกเขย กะได้แต่อมยิ้มไว้ในใจ

“ แมงตาแตกขี้เขียงนั่นแหล่วพ่อเอ้ย....”