หลังจากฉันจังหันแล้ว หลวงพ่อกะมานั่งทอดถะเนิ่ง เคี้ยวหมาก จั๊บ จั๊บ พักผ่อนอยู่นอกชานกุฏิ คึดหาวิธีแก้แค้นแมงวันไปนำเด้... เณรเมี่ยง กะนั่งท่องหนังสืออยู่ข้างๆ เด้

พอดี้ ตอนนั้น มีแมงวันโตหนึ่ง บินมาจับอยู่หน้าผากหลวงพ่อ หลวงพ่อเลายังเคียดให้แมงวันอยู่แล้ว กะเลยเอิ้นเณรเมี่ยง พร้อมกับเอามือ ซี้ใส่หน้าผากเจ้าของ แบบบ่กะดุกกะดิกร่างกาย กะดิกแต่นิ้ว นั่นหนา

“ เมี่ยง ... ฮึ ฮึ ” เลาต้องการสิบอกให้เณรเมี่ยง จัดการกับแมงวันโตนั่นละหว๋า แต่ว่าย่านแมงวันบินหนีก่อน เลยบ่กล้าเว้าแฮง ว่าซั่นเถาะ

เณรเมี่ยงกะเงิกฝ่ามือขึ้น เตรียมสิตีแมงวัน
หลวงพ่อเลาย่านแมงวันบ่เจ็บ สิห้ามเณรเมี่ยงบ่ให้ใช้ฝ่ามือ แต่ว่าให้ใช้ค้อนตอกสิ่ว ที่วางอยู่ข้างเสาแทน นั่นน๋า กะเลยส่งเสียงห้าม แล้วกะสิ่งสายตา ไปทางค้อนตอกสิ่ว ส่งเสียงบอก

“ หึ หึ ...ฮือ ฮือ ” ( อ่านแบบบ่อ้าปากเด้อ ) ( หมายถึง “ หื่อ หื่อ .. พุ่น พุ่น ” )

เณรเมี่ยงกะเข้าใจ เลยค่อย ๆ ต่อด ไปหยิบค้อนตอกสิ่ว เตรียมสิฟาดแมงวัน

“ อือ อือ ” หลวงพ่อให้สัญญาณว่า แมนแล้ว จัดการเลย ... เณรเมี่ยงกะฟาดเหมิดแฮง

ปัวะ ! ! !

หลวงพ่อล้มป่างง่าง เอามือลูบหน้าผาก
“ โฮ้ โธ โธ เจ็บ ๆ ”
“ เป็นจั่งได๋ครับ หลวงพ่อ ”

หลวงพ่อลุกขึ้นได้ กะตอบว่า
“ วินม่องเลยเมี่ยงเฮ้ย ..... แต่ว่า สะใจหลวงพ่อคักเว่ย ... ขนาดหลวงพ่อยังเจ็บปานนี้ แมงวัน มันโตน้อยก่อหลวงพ่อ ตั้งว่าหลายเท่า มันต้องเจ็บก่อหลวงพ่อ หลายเท่าคือกัน .. ฮู้ สะใจคัก ได้แก้แค้นแมงวัน”

เณรเมี่ยงกะยิ้มย่วย ๆ แหล่วเนาะ ย่อนว่า ตีแมงวันฮอดบ่ถืกจ้อย มันบินหนีก่อน
ปานนั้น หลวงพ่อยังดีใจเสยเด้เดียวหนิ

หลวงพ่อน้อหลวงพ่อ