มื้อนึง เณรเมี่ยงไปย่างเล่นแถว ๆ ห้วย เลาะวัด (ไกลวัดเติบอยู่ดอกว้า)... มื้อนั้น พวกลาวเชียง สิเอา เมี่ยง มาส่งให้พระราชาเมืองทวาลีเนาะ พวกลาวเชียง กะพากันหาบเมี่ยง ย่างมาฮอดห้วยหม่องนั่น เห็นน้ำในห้วยแล้ว กะลังเลสงสัยว่า “น้ำในห้วย มันเลิ่กบ่นอ??”
คันมันเลิ่ก กะย่านเมี่ยงเปียกเนาะ พอดี เหลียวเห็นเณรเมี่ยงอยู่อีกฝั่งนึง กะเลยฮ้องถามว่า

“ พี่เณร พี่เณร น้ำในห้วยนี่ เลิ่กบ่ ย่างข้วมได้บ่ ”

“น้ำในห้วยกะบ่เลิ่กปานได๋ดอก พอยั่งได้อยู่ แต่เรื่องย่างข้วมนี่ คือสิย่างข้วมบ่ได้ ดอกเด้อ โยมเอ้ย”

“ คันพอยั่งได้กะต้องย่างข้วมได้ตี้ ”

“ ย่างข้วมบ่ได้ดอก รับรองว่าย่างข้วมบ่ได้ คันซุมเจ้าย่างข้วมได้ ข้อยสิสึก ไปเป็นคนรับใช้้ซุมเจ้าเลย แต่ว่าคันซุมเจ้า ย่างข้วมบ่ได้ เมี่ยงทั้งเหมิดนี่ ต้องเป็นของข้อย ตกลงบ่?”

พวกลาวเชียง คึดว่าต้องย่างข้วมน้ำได้แน่ๆ กะเลยตอบตกลง แล้วกะหาบเมี่ยง ย่างลุยน้ำมา จนฮอดอีกฝั่งนึง จั่งฮู้ว่า น้ำกะเลิ่กแค่แอวเอง ย่างลุยข้วมได้สะบาย... พอข้วมมาแล้ว กะว่า

“ น่าน พวกข้อยย่างข้วมได้แล้ว พี่เณรต้องสึกมาเป็นคนรับใช้พวกข้อย ”

“ พวกเจ้าย่างข้วมมาวะติ...บ่แมนเดิก หว่างฮั่นนี่ พวกเจ้าย่างลุยน้ำมา บ่แมนติ.. ลุยน้ำจนเปียก ยังมาว่าย่างข้วมอีก...คันย่างข้วม ต้องย่างก้าวเดียวข้วมน้ำ ข้วมห้วยบึบโลด..แมนบ่... พวกเจ้าแพ้แล้ว... เอาเมี่ยงทั้งเหมิดมาให้ข้อยเลย...ไป ไป หาบเข้าไปไว้ในวัด ไป...”

พวกลาวเชียง เถียงบ่ได้ ปากบ่ออก กะเลยเสียเมี่ยง ให้เณรเมี่ยง เหมิดเลย ซั่นแหล่ว