มื้อหนึ่ง ยามเช้า หลังจากฉันจังหันเรียบร้อยแล้ว หลวงพ่อไปธุระในเมือง ให้เณรน้อยอยู่เฝ้าวัด พร้อมทั้งสั่งให้เณรน้อย เฝ้ากุฏิดีดี อย่าให้หมูหมากาไก่ มาขี้ใส่กุฏิ เด้

หว่างมื้อเช้านี้ พ่อออก แม่ออก เอาข้าวต้มข้าวหนม พร้อมทั้งถั่ว งา มาถวายหลายเติบยุ เณรน้อย อยากกินข้าวหนมดนดน กะเลยเอาข้าวหนมพวกนั้น มาตำคลุกรวมกัน แล้วกะปั้นเป็นก้อนยาวๆ คือขนมหนังต่องแอก นั่นแหม เลาก๋าว่า สิเฮ็ดข้าวหนมแดกงา นั่นล่ะหวา

เฮ็ดแล้วแล้ว กะเอาไปตากย่ายไว้สาด สาดนั่น กะเป็นสาดตากข้าวแห้งเด้ ตากแล้วเรียบร้อย กะไปนอนเล่นพักผ่อน สบายอารมณ์เสย

ขนมแดกงา ที่เณรน้อยเอาตากไว้ เบิ่งจั่งนึง มันผัดคล้ายๆ กับกองขี้หมา เด้บ่ะได๋

หลวงพ่อกลับจากธุระ เห็นข้าวหนม ที่เณรน้อยตากย่ายอยู่สาด กะเข้าใจว่าขี้หมา กะเลยเอิ่นเณรน้อยมา ว่า เป็นหยังจั่งค่อยให้หมา ขึ้นมาขี้ใส่ข้าวแห้ง แล้วกะสั่งให้เณรน้อย กินขี้หมาซุมนั่น เป็นการทำโทษ

เณรน้อย กะทำเป็นอิดออด บ่กล้ากิน แต่ในที่สุดกะกิน แล้วกะกินเอา กินเอา อย่างเป็นตาแซบ

“ ป้าด แซบ ๆ ๆ ….”

หลวงพ่อ เห็นเณรน้อยกินเป็นตาแซบ กะเลยถามว่า

“ มันแซบอีหลีติน้อย มันบ่เหม็นติ ”

“ แซบอีหลีครับหลวงพ่อ ลองชิมเบิ่งครับ ”

หลวงพ่อกะเลยหยิบ มาลองชิมเบิ่ง

“ โฮ้ หวาน หอม แซบดี.... อืม ขี้หมา มันกะแซบปานนี้ตั้วหนิแมะ คันฮู้จั่งซี้ ปล่อยให้หมา มาขี้ใส่แต่โดนแล้ว..... มื้อลุน บ่ต้องไล่มันเด้อน้อย ปล่อยให้มันมาขี้ใส่หลายๆ โลดเด้อ”

เณรน้อย กะหัวย่ามอยู่ในใจ นั่นแหล่ว

มื้อลุน ก่อนหลวงพ่อสิไปธุระ กะสั่งเณรน้อยว่า

“ น้อยเอ้ย มื้อนี้ ปล่อยให้หมา มาขี้ใส่ข้าวแห้งหลายๆ เด้อ ห้ามไล่เด็ดขาด เด้อ”

เณรน้อย กะหนีไปหาเล่นอยู่หม่องอื่น ปล่อยให้หมา มาขี้ใส่สาดตากข้าวแห้งอีหลี ตามคำสั่งของหลวงพ่อ พอหลวงพ่อกลับจากธุระ เลาติดใจรสชาติขี้หมาเนาะ กะเลยฟ้าวไปหยิบขี้หมา ขึ้นมากิน

“ บ๋า กองนี้มันคือบ่แซบหว่า เป็นเหม็นๆ นำ ” เลาสงสัย แล้วกะหยับ ไปหาชิมกองอื่นต่อไป....

เณรน้อย กะจอบเบิ่งอยู่เด้... ฮ้องถามหลวงพ่อว่า

“ เป็นจั่งได๋ครับ หลวงพ่อ แซบบ่ ”

“ เป็ง เหม็ง ๆ ฉ่ง ๆ (เป็นเหม็นๆ ส้มๆ) ” หลวงพ่อเบ๋ปากตอบ

เณรน้อย เลากะหัวย่าม ย่าม แหล่วเนาะ

ไผว่าขี้หมามันแซบ... ขี้หมามันบ่แซบเดิก...