ทั้งสามคน ได้เป็นเสนาอำมาตย์ใหญ่ ได้บ้านอยู่หลังบักใหญ่ มีคนรับใช้หลายๆ ได้ดีมีสุขแล้ว กะคึดฮอดพ่อแม่ กะเลยเดินทางกลับบ้าน ไปฮับพ่อแม่มาอยู่นำกัน อย่างมีความสุข

ทั้งสามคน ถึงสิกินหลาย กินโผ่ กินโป่ม มันกะได้ใช้ประโยชน์จากแฮงที่หลายๆ ของมัน ช่อยเหลือชาวบ้านชาวเมืองอยู่บ่ได้ขาด จนชาวบ้านชาวเมือง พากันฮักกันหอมคือหยังหนิตั้ว

นี่ล่ะ การออกไปเผชิญกับโลกภายนอก ผจญภัยในชีวิตตามลำพังเจ้าของ มันกะเฮ็ดให้ได้ประสบการณ์หลายๆ ตั้ว เพิ่นจั่งว่า

“...คันบ่ออกจากบ้าน บ่เห็นด่านแดนไกล
คันบ่ไปหาเฮียน กะบ่มีความฮู้
เจ็ดไหท้าว ทั้งร้อยไผ่ ร้อยเกวียน
ออกจากเฮือนไปหาเฮียน ต่างแดนดินด้าว
คำว่า ‘ เฮียน เฮียน ' นี่
บ่ได้หมายความแค่ โตหนังสือเขียนอ่าน
ประสบการณ์ ที่พบพ้อ คือความฮู้ ต้องฮ่ำเฮียน เอาเด้อ หล่าเอ้ย...”

เอาล่ะเว้าไปหลายกะยาวไปซือๆ จบซั่มนี้ดีกั่ว..เนาะ..

เดิ่กแล้ว หมอลำกลอนลำอ่อม ๆ แล้ว...

ไป ไป ฟ้าวพากันไปหลับไปนอนสาเด้อ...

อย่าลืมไหว้หัวบ่อนเด้อล่ะ..

แล้วกะอย่าพากันเยี่ยวใส่บ่อนเด้อล่ะ..