มื้อนึง บักร้อยไผ่ กะเข้าป่าไปดงไผ่ ตัดไม้ไผ่ได้ร้อยกอ แล้วกะมัดรวมกัน ต่อกันเป็นทอดๆ แล้วกะดึงลากกลับบ้าน ตะด้าด..ตะด้าด..ๆ..ๆ..ๆ..ๆ..

พอดีบักเจ็ดหวดเจ็ดไห ย่างมาเห็นทางส้นปลายไผ่ เห็นไม้ไผ่ถืกลากไป ซะ..ซะ .. เหลียวเบิ่งไปทางหน้า กะบ่เห็นผู้ได๋ เห็นแต่ไม้ไผ่ต่อกันยาวบักขนาด กะสงสัยว่า

“ ปาดทิโท..แมนผู้ได๋ ซัมมาแฮงหลายคักแท้ ”

กะเลยย่างเข้าไปเอาตีนเหยียบปลายไม้ไผ่ไว้ ….ซั่มนั่นล่ะ บักร้อยไผ่ลากไปอยู่ดีดี กะหยุดจ่ะวะนึง

“ เอ๋..มันคาหยังวะ ”

แล้วกะออกแฮงเพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น... ดึงจั่งได๋กะบ่ไป กะสงสัยว่า อาจสิมีอีหยังมาข้องมาคาไว้ เลยแล่นเลาะหาเบิ่ง จนมาฮอดปลายทางหลังสุด กะเห็นบักเจ็ดหวดเจ็ดไห เอาตีนเหยียบไว้ กะฮ้องถามว่า

“ เฮ้ย..เฮ้ย..โตเป็นไผ ใหญ่มาจากไส จั่งกล้าเอาตีนมาเหยียบไม่ไผ่เฮา ..หา..มึงฮู้บ่ ว่ากูเป็นผู้ได๋”

เว้าไปนำตบเอิ่กไปนำ เปะ เปะ พุ่นแหล่ว

“ เอ๋า..ไผสิฮู้ ว่าเป็นไม้ไผ่ไผ ไผสิฮู้ว่าโตเป็นไผ... อยากฮู้จักนั่นล่ะ จั่งเหยียบ” บักเจ็ดหวดเจ็ดไหว่า

“ มึงฮู้จักกูหน่อยเกินไปแล้ว ... เอาตีนออกจากไม่ไผกูเดียวนี่” บักร้อยไผ่ออกคำสั่ง


บักเจ็ดหวดเจ็ดไห กะเสย ... ยืนเส้ย บักร้อยไผ่สูน กะเลยย่างเข้าไป เอามือจับแขนบักเจ็ดไห สิดึงกระชากออกมา บักเจ็ดไหกะกึงแขนไว้ แล้วกะสะบัดเคิงแฮง (บ่เฮ็ดเหมิดแฮงนั่นหนา)

บักร้อยไผ่เซถลาออกไป.... แล้วกะเข้ามาสู้กันใหม่

อีหมะลุ่งตุ่งนัง..อีหมะลุ่งตุ่งนัง..ๆ ๆ ๆ !!! ???!!!

สู้กันไปสู้กันมา (ปล้ำกันนั่นล่ะว๋า) ในที่สุดบักเจ็ดไหกะอยู่ทางเทิง เอาดากนั่งทับเอิ่ก สองขาเหยียบแขนบักร้อยไผ่ไว้ สองมือกอดเอิ่กเว้าว่า

“ เป็นจั่งได๋..ยอมแพ้ไป่ ?”

“ ยอมแล้ว..ยอมแพ้แล้ว..ผู้พี่ซื่อว่าจั่งได๋ ”

“ เฮาซื่อว่า เจ็ดหวดเจ็ดไห... เอิ่นเฮาว่า เจ็ดไห กะได้.. แล้วโตล่ะซื่อว่าจั่งได๋”

“ ผู้น้องซื่อว่า ไผ่ร้อยกอ..เอิ่นผู้น้องว่า ร้อยไผ่ กะได้”


ถามซื่อเสียงเรียงนามกันแล้ว ทั้งสองคนกะตกลงเป็นพี่เป็นน้องกัน เจ็ดหวดเจ็ดไหกะบอกว่า สิเดินทางไปผจญภัย แสวงโชค สิไปนำบ่ บักร้อยไผ่กะตัดสินใจไปนำ เอาไม้ไผ่ไปส่งพ่อแม่แล้ว กะลาพ่อแม่ออกเดินทาง ไปกับบักเจ็ดไห โดยบ่มีจุดหมายปลายทาง