นางสนมกำนัลทั้งหลาย พากันกุมปากกุมแก้ม ไปเข้าเฝ้าพระราชา ฟ้องพระราชาว่า ถืกเซียงเมี่ยงตั๋ว ให้กินโตปัญญา จนเผิ้งตอดปาก ตอดสีสบ ตอดหน้า ตอดแก้ม โปล่กป่ก ไค่อึ่งลึ่ง เจ็บปวด เหมิดเอาโลด ให้พระราชา ลงโทษเซียงเมี่ยง ให้แหน่ ว่าซั่น

พระราชาเห็นจั่งซั่น กะเอิ้นเซียงเมี่ยงมาเข้าเฝ้า มาเบิ่งผลงานของเจ้าของ ที่ใช้ปัญญารังแกผู้อื่น เซียงเมี่ยงกะพยายามอธิบาย แบบมุดน้ำขุ่นๆ แบบหม่นเฮอะหนามไป อยู่ดอกหวา... แต่ว่างวดนี้ พระราชาเห็นว่า เซียงเมี่ยงเฮ็ดเกินไปโพด... การใช้ปัญญา กะควรสิอยู่ในขอบเขต.. บ่ควรสิเฮ็ดให้ผู้อื่น บาดเจ็บหรือเจ็บปวด จั่งซี้... คันสิบ่ลงโทษ เดี๋ยวสิได้ใจ... กะเลยสั่งลงโทษเซียงเมี่ยง เพื่อสิให้ได้รับความเจ็บปวดคือกัน สิได้เข็ดหลาบ

“ เอาบักเซียงเมี่ยง ไปขังไว้ในคุกมด เป็นเวลาหนึ่งชั่วยาม เดียวนี้”

คุกมด เป็นหม่องขังนักโทษ ที่มีขวยมดแดงง่าม เต็มไปเหมิดเด้ เป็นการลงโทษ ให้มดกัดนักโทษที่ถืกขัง นั่นล่ะ ผู้ที่ถืกขังคุกมดแดงง่าม ออกจากคุกมา กะได้ตุ่ม ตึ่ง เทิงโป เต็มตนเต็มโต เด้

ปกติแล้ว ผู้ได๋ได้ยินคำตัดสิน ให้ถืกขังคุกมดแดงง่าม กะต้องย่านอย่างคัก หน้าถอดสีพุ่นล่ะไป๋ แต่ว่าเซียงเมี่ยง เลาเฮ็ดหน้าเสย คือจั่งบ่ย่าน คุกมดแดงง่ามนี่ล่ะ

ช่วงที่กำลังถืกนำโต ไปเข้าคุกมด บักเซียงเมี่ยง กะบอกทหารว่า อยากกินอ้อย กะเอาเงินให้ทหาร ไปซื้ออ้อยมามัดบักใหญ่นึง ว่าสิเอาไปนั่งกินในคุก พะนะ

พอไปฮอดคุก เซียงเมี่ยง กะแบกอ้อยย่างเข้าไป... หลังจากทหาร ใส่กุญแจเรียบร้อย เซียงเมียง กะเอาอ้อยมาปอกกิน แล้วกะคายขี้อ้อย กองไว้มุมนึง

มดมันกะดังดีคัก มีกลิ่นอีหยังนิดๆ หน่อยๆ กะได้กลิ่นเหมิด กะยังว้ากะยังว่า จนเพิ่นว่า “ดังดีปานมด” (ผู้ลังคนกะว่า ดังดีปานระฆัง.. ดังดีปานฆ้อง... กะมีดอกว้า)

ทีแรก มีผู้บุกรุกเข้ามา มันกะสิไปกัด ผู้บุกรุกซึ่งกะคือเซียงเมี่ยงนั่นล่ะว้า แต่พอมดมันได้กลิ่นอ้อย กะย่างล่ายๆ ไปดูดกินน้ำอ้อยเสย บ่สนใจบักเซียงเมี่ยงอีก พร้อมกับส่งเสียง ฮ้องเอิ้นหมู่พวก ที่อยู่ในขวย ให้ขึ้นมากิน ของแซบของนัวเด้อ ว่าซั่น มดกะดาย

บักเซียงเมี่ยง ปอกอ้อย หย่ำอ้อย มัดบักใหญ่นึง จนเจ็บแข้วเหมิด กะยังว้ากะยังว่า เจ็บแข้ว กะยังดีกั่วถืกมดกัดดอกว๋า

โฮ้ เทิงเปียกอ้อย เทิงขี้อ้อยร วมกันแล้ว มันกะกองใหญ่เติบน้อ มดกะไปรวมกันอยู่ฮั่นล่ะ

ตอนที่อยู่ในคุกมดนั้น ย่อนอ้อยนั่นล่ะ เซียงเมี่ยง เลยบ่ถืกมดกัด รอดโตได้ อย่างสบายซั่นแหล่ว

พอทหารมาเปิดประตู เห็น มดง่าม เฮ็ดแดงจึ่งคึ่ง กองโจ้โก้อยู่ กะยังว่าเนาะ เซียงเมียง นอนหลับ กรนต่อดต่อดเสย เด้เดียวหนิ พวกทหาร กะปลุกเซียงเมี่ยง แล้วกะพาเซียงเมี่ยง ไปเฝ้าพระราชา ก่อนสิปล่อยโตกลับ

พระราชาคาดหวังว่า เซียงเมี่ยง มันต้องถืกมดกัด จนคิงแดงตึ่งโปไปเหมิด เด้...... พอเซียงเมี่ยงมาฮอด เห็นเซียงเมี่ยงบ่เป็นหยังเลย บ่มีตุ่มมดจักตุ่มเลย กะสงสัย ... หลังจากฮู้ว่า เซียงเมี่ยงใช้อ้อยล่อมด กะคึดในใจ.. (ผู้ได๋พาคึดออกเสียงเดียวหนิ)..ว่า

“ บักเซียงเมี่ยงนี่ มันสำมะคันแท้ๆ ”

จากนั้น กะกำหนดว่า

“ คุกมด ห้ามเอาของรสหวานเข้าไปเด็ดขาด ”

แล้วกะปล่อยโตเซียงเมี่ยงกลับเมือเฮือน