อยู่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง มีเด็กน้อยผู้หนึ่ง ชื่อว่าบักเคน เป็นคนขี้คร้าน ขี้คร้านจนพ่อแม่เบื่อหน่าย ด่าแล้วกะแล้ว ตีแล้วกะแล้ว ก็บ่ดีขึ้น ขี้คร้านคือเก่า

มื้อหนึ่ง บักเคน ไปสาปลากับหมู่เด็กน้อยหลายคนเติบยุ (คือว่าขี้คร้าน คือฮู้จักไปสาปลานำขาเจ้าอยู่ล่ะ... เอ๋า ฟังต่อสาก่อน ฮ่วย...) พอไปฮอดหม่องสิสาปลา หมู่กะชวนว่า

“ เคน ปะ ปะ ไปปั้นคูสาปลา ”

บักเคนกะว่า

“ เอ้อๆ ปั้นสูปั้น กูสิสาเอง ” ....แล้วกะไปนั่งท่าอยู่ฮ่มไม้

พอหมู่เขาปั้นแล้ว กะมาบอกบักเคนว่า

“ เคน ตูปั้นแล้วแล้ว มึงมาสา ”

“ เอ้อๆ สาสูสา กูสิเป็นผู้จับ ” ...เว้าแล้วกะนั่งท่าอยู่ฮ่มไม้ คือเก่า

พอหมู่เขาสาแล้วแล้ว กะมาบอกบักเคนว่า

“ เคน ตูสาแล้วแล้ว มึงมาจับ ”

“ เอ้อๆ จับสูจับ กูสิเป็นผู้แจก ” ...เว้าแล้ว กะนอนท่าอยู่ใต้ฮ่มไม้

พอหมู่เขาจับแล้วแล้ว กะมาบอกบักเคนว่า

“ เคน ตูจับแล้วแล้ว มึงมาแจก ”

บักเคนนอนกำลังแซบ กำลังสิหลับ กะเลยว่า

“ เอ้อๆ แจกสูแจก กูสิเป็นผู้เอา ” ... แล้วกะนอนต่อ

หมู่เขากะแจกปลากัน บักเคนกะหลับพอดี หมู่เขากะบ่ได้แจกปลาให้บักเคนจ้อย แล้วกะพากันกลับบ้าน ปล่อยให้บักเคนจอมขี้คร้าน นอนหลับต่ออยู่ใต้ฮ่มไม้นั่นล่ะ

บักเคนหลับแซบอย่างคัก... ซั่วสิตื่นขึ้น กะเป็นเวลาแลงใกล้ค่ำแล้ว พอพุ่มพู่พุ่มพี่ นั่นล่ะ เหลียวหาหมู บ่เห็นจักคน สูนให้หมู่ที่บ่ปลุกมาเอาปลา กะพ่องกัน จากนั้นบักเคน กะแนมลงไปหม่องที่เขาจับปลาแล้วๆ หมู่เขากะบ่ได้เป่งน้ำคืนเนาะ บักเคนเหลียวเห็นปลาหลดน้อยโตหนึ่ง ดิ้นแด่วๆ อยู่ขี้ตม กะเลยลงไปจับเอา... แล้วกะหาจับเอาอีก กะได้ปลาซิวอีกสามสี่โต... จากนั้น กะเอามาจี่ไฟที่หมู่ขาเจ้าดังไว้ก่อนหน้านี้

บักเคน โยนปลาหลดเข้ากองไฟ จากนั้น กะหันหน้าสิไปหยิบปลาซิวขึ้นมา พอหันหน้ามาสิพลิกปลาหลด ผัดบ่เห็นปลาหลด.... “ อ้าว...ปลาหลดมันหายไปไส??? ”

บักเคนเก็บความสงสัยไว้ แล้วกะโยนปลาซิวเข้าถ่านไปอีก หันหน้าไปหยิบปลาซิวอีกโตหนึ่ง หันกลับมา.... ??? ... ปลาซิว กะหายอีก “ อ้าว... มันหายไปไสอีกล่ะ ”

บักเคนกะเก็บความสงสัยไว้ โยนเข้าไปอีก กะหายคือเก่าคืออีก จนเหลือปลาซิวโตสุดท้าย “งวดนี้ ต้องระวังดีๆ” แล้วกะโยนปลาซิวโตสุดท้าย เข้าถ่านไฟ เหลียวเบิ่งอย่างบ่กระพริบตา กะเห็นมือน้อยๆ ดำๆ ขนๆ ป่อนมาหยิบเอาปลาซิว เหลียวเบิ่งดีๆ ตามมือไป กะเห็นผีก็องก็อย โตหนึ่ง บักเคนสูน กะเลยเอามือไปกำคอผีก็องก็อง บั๊บ วะนึง จากนั้นกะเอาอีกมือนึง ตบหัวผีก็องก้อง พร้อมกับฮ้องว่า

"มึงหล็อยกินปลากู กูสิฆ่ามึง กูสิฆ่ามึง ”

ผีก็องก็อย กะย่านตาย เลยร้องขอชีวิต แลกกับของวิเศษอย่างหนึ่ง บักเคนกะถามว่า

“ของวิเศษมันวิเศษจั่งได๋”

ผีก็องก็องกะเลยว่า

“ ของวิเศษนี้ ผู้ได๋เอิ้นซื่อ กะสิขี้ออกมา เอิ้นค่อยๆ กะขี้หยอด เอิ้นแฮงขึ้นกะขี้ไหล เอิ้นแฮงๆ กะขี้แตกป๊วด”

บักเคน ทดสอบทดลอง มั่นใจว่าผีก็องก็องบ่ได้ตั๋วแล้ว กะปล่อยผีก็องก็อง แล้วกะเอาของวิเศษมา จากนั้นกะย่างกลับเมือเฮือน

พอกลับฮอดเฮือน แม่เห็นกลับบ้านมืดๆ แถมกลับมามือเปล่า กะฮ้องถามว่า

“ บักเคน..” ขี้เลากะแตกป๊วด ออกมา... เอิ้นอีก

“ เคน.. ” ป๊วด...อีก แม่บักเคนยังบ่ทันได้ถามอีหยังเลย เอิ้นยามได๋กะขี้แตกยามนั้น..

ฝ่ายบักเคนกะ นั่งเสย... พ่อบักเคน เห็น กะสิถาม พอเอิ้น “ เคน …” ขี้แตกออกมา คือกัน

คนเหมิดบ้าน ผู้ได๋เอิ้นซื่อ “ เคน ” เป็นต้องขี้หยอด ขี้ไหล ขี้แตก ไปตามๆกัน ถึงแม้ว่าสิพยายามบ่เอิ้นชื่อมัน แต่กะยังมีบาดเผลอเอิ้นคือเก่า นั่นล่ะ... พ่อแม่ เห็นว่า “บ่ไหว บ่ไหว แบบนี้อยู่นำกันบ่ได้” กะเลย พาไปฝากไว้วัดกับหลวงพ่อ

หลวงพ่อกะถามว่า “ มันชื่อว่าจั่งได๋ล่ะ ”

พ่อกะบ่อยากตอบ แม่กะบ่อยากตอบ หนิ่งกันแหล่ว บาดตาทีเนี่ย.... ในที่สุดพ่อกะหยับเข้าไปใกล้ๆ หลวงพ่อ แล้วกะเซิมใส่หูค่อยๆ ว่า

“ เคน ”…… เลากะขี้หยอดออกมาหน่อยนึง

“ หา??ซื่อว่าจั่งได๋เกาะ ” หลวงพ่อกะถามอีก

“ เคน ” พ่อบักเคนเว้าแฮงกั่วเก่า.. พร้อมทั้งขี้หยอดออกหลายกั่วเก่า... หลวงพ่อได้ยินแล้ว กะเลยถามซ้ำว่า

“ ชื่อว่า เคน วะติ ”

.........ป๊ ว ด......

จากนั้นหลวงพ่อกะถามบักเคนว่า

“ มึงซื่อว่า เคน วะติ ”

.........ป๊ ว ด...........

“ ครับผม ” บักเคนตอบ

“ โอ้ยบัก เคน เอ้ย.. ”

..........ป๊ ว ด..........

ไปไสไปไส เขากะฮู้เหมิดว่า “ บักเคน ” ........ขี้ป๊วด......... ต่างคนต่างกะขยาดย่านบักเคน ไปตามๆ กัน บ่มีไผกล้าเอิ้นซื่อมัน บ่มีไผกล้าใช้มันไปเฮ็ดอันนั่นอั่นนี้

ในที่สุด บักเคน กะบ่มีหมู่เล่นนำ บ่มีหมู่คุยนำ... มันกะเลยตัดสินใจ เอาของวิเศษไปคืนผีก็องก็อง แล้วกะกลับโตกลับใจเป็นคนดี เป็นคนขยัน หมั่นเพียร ซ่อยพ่อแม่เฮ็ดเวียกเฮ็ดงาน อย่างดีคัก

จบจ้อย