หลวงพ่อ ถืกเซียงเมี่ยง เอาขี้หมินหม้อทาดาก พ่องถืกถีบดาก จนเซซวนล้ม กะสูนอย่างคัก ลุกขึ้นได้ เหลียวแนมหา เห็นแต่ก้นเซียงเมี่ยงอยู่ไกลๆ กะได้แต่ฮ้องป้อยด่านำก้น

“ บัก....เอ้ยน้อ... เดี๋ยวกูสิไปฟ้องพระราชาให้ลงโทษมึง...”

...เจ็บใจหลาย ต้องหาทางเอาเรื่องให้ได้ พะนะหลวงพ่อคึด … หลวงพ่อเลาบ่ฮู้จักเซียงเมี่ยงดอก เลาฮู้แค่ว่าคนผู้นั้น เป็นมหาดเล็กของพระราชา เพราะแต่งชุดมหาด เล็ก เนาะ (น่าสิแต่งชุดมหาด ดล น้อ)

ฝ่ายเซียงเมี่ยง แก้แค้นหลวงพ่อสำเร็จแล้ว ความสูนเก่าก่อน ครั้งบักม่วงน้อย กะคลายหายไป พอกลับมาฮอดบ้าน กะคึดได้ว่า หลวงพ่อว่า สิไปฟ้องพระราชา กะเลยคึดหาทางออก เพื่อแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้า ซั่นแหล่ว

เซียงเมี่ยง เลาไปหายาถ่ายมากิน กินยาถ่ายเข้าไปแล้ว เลากะถ่าย หยั่งมื้อหยั่งค่ำ ข้าวบ่กิน ขี้ออกอย่างเดียว แล้วกะบ่เข้าเฝ้าพระราชา เด้

มื้อลุนมา หลวงพ่อ กะมาเข้าเฝ้าพระราชา สิให้พระราชา หาคนผิดมาลงโทษ ว่าซั่มสา

พระราชา กะถามหลวงพ่อว่า “จำหน้ามหาดเล็กคนนั้นได้บ่”

หลวงพ่อ กะว่า “จำได้ จำได้ดีอย่างคัก”

จากนั้นพระราชากะถามว่า

“ ที่นั่งอยู่นี้ มีบ่ ”

หลวงพ่อ เหลียวเบิ่งหน้าผู้นั้น เบิ่งหน้าผู้นี้ กะบ่แมนจักคน

“ บ่มีเลย ที่นั่งอยู่นี้ บ่แมนจักคน ”

จากนั้น พระราชาให้มหาดเล็กซุมอื่น ที่อยู่แถวนั้น มาให้หลวงพ่อ เบิ่งหน้าทีละคน หลวงพ่อเบิ่งแล้ว กะบ่แมน อีกคือเก่า พระราชากะบอกว่า มหาดเล็ก มีอยู่หลายคนคัก เดี๋ยวมื้ออื่น สิสั่งให้มหาดเล็กซุมอื่น มาให้หลวงพ่อเบิ่งอีก แล้วกะให้หลวงพ่อ กลับวัดก่อน

หลวงพ่อมาเบิ่งหน้ามหาดเล็ก อยู่ตั้งวะสามมื้อ มื้อที่สาม กะยังบ่เห็นมหาดเล็กผู้นั้น กะเลยว่า

“ มหาดเล็กของพระองค์ มาเหมิดซุคนแล้วบ้อ”

พระราชา นั่งคึดไปคึดมา กะเลยว่า

“ เอ้อ.... สองสามมื้อมานี้ บ่เห็นเซียงเมี่ยงเลย ถ้าสิเหลือ กะสิแมนเซียงเมี่ยงนี่ล่ะ”

จากนั้น กะให้คนไปเอิ้นเซียงเมี่ยงมาเข้าเฝ้า .... เซียงเมี่ยง ให้ขาเจ้า หามมาเข้าเฝ้าพระราชา เด้ แล้วกะทูลว่า

“ หลายมื้อมานี้ ข้าพระองค์ป่วย บ่สำบาย ย่างเหินบ่ได้ กะเลยบ่ได้มาเข้าเฝ้า ขออภัยโทษ เด้อ พะเจ้าค่า”

พระราชา กะบ่ได้ว่าหยัง เพราะว่า สาระรูปเซียงเมี่ยง เฮ็ดคือจั่งผีตายซาก หน้าตาซูปซีด แก้มตอบ จ่อยอย่างคัก เป็นตาหลูโตนคือหยังนี่ตั้ว... พระราชาหันไปถามหลวงพ่อว่า

“ มหาดเล็กผู้นี้ เป็นคนสุดท้ายแล้ว แมนผู้นี้บ่ หลวงพ่อ”

หลวงพ่อ เคยเห็นหน้าเซียงเมี่ยง ตอนผิวพรรณเปล่งปลั่ง มีน้ำมีนวล อ้วนท้วนสมบูรณ์เนาะ พอเห็นหน้าเซียงเมี่ยง ในสาระรูปผีตายซาก กะเลยจำบ่ได้ กะเลยว่า

“ ผู้นี้กะบ่แมน ”

หลวงพ่อ อุตส่าห์มาฟ้องพระราชา แต่ว่าในที่สุด กะหาบักหมอมอเบิ่งลายก้น บ่พ้อ เทิงมันกะดนหลายมื้อแล้ว เซาสูนแล้ว กะเลยปล่อยเลยตามเลย

เซียงเมี่ยง รอดพ้นจากความผิดได้ กะจริงอยู่ แต่เจ้าของ กะต้องกินยาถ่าย จนเป็นไข้ (ไข้หลี) อดข้าว จนจ่อยผอม ทนทุกข์กายอยู่หลายมื้อ กะบ่ต่างกับติดคุกท่อได๋ดอก... เพียงแต่ว่า บ่เสียซื่อเสียง ท่อนล่ะ...