มื้อนึง ลูกเขยไปไส่เบ็ด ได้ปลาดุกอุยมาโตนึง เอามาให้เมียย่าง จน เหลืองอุ่ยฮุ่ย หอมหุ่ยๆ (โฮ้ หิวข้าว..น้ำลายไหลเด้)

พอขึ้นจากนาแล้ว พ่อเฒ่ากับลูกเขย กะมานั่งกินข้าวนำกัน กินกับปลาดุกย่างโตนั่นล่ะ ลูกเขย กะฟ้าวจัดการ ลอกหนังปลาดุกออก จนเหมิดโต เอามากองไว้ต่อหน้าเจ้าของ พ่อเฒ่ากะบ่ว่าหยัง คึดว่าซิ้นปลาดุกยังยังยุ เลากะบี๋กิน ซิ้นปลาดุกนั่นล่ะหวา

ฝ่ายลูกเขย กะกินข้าวกับหนังปลาดุกก่อน เอาคำข้าวจ้ำแจ่วนัวๆ กินกับหนังปลาดุกมันๆ หอมๆ กะแซบแหล่วเว่ย พ่อเฒ่าเห็นลูกเขยกินเป็นตาแซบ อดสงสัยบ่ได้ กะเลยถามว่า

“ ฮ่วย บักทิด เป็นหยังจั่งกินแต่หนังจั่งซี้ มันบ่หยาบดือ”

“ ของแซบตั้วพ่อ ซุมหมู่นี้ ของแซบมันอยู่หนังตั้ว เอ๋า ลองซิมเบิ่ง ชิ้นสุดท้ายพอดี”
ว่าแล้ว กะเอาหนังปลาดุก เด่ให้พ่อเฒ่า

พ่อเฒ่า เอามาโม่มเข้าปาก เอาคำข้าวจ้ำแจ่วนัว โม่มบ่าม หย่ำบ่วมๆ มันกะแซบตี้ล่ะ เลาจั่งฮู้ว่า หนังปลาดุกน่ะ มันหอมแซบดีอีหลี แต่ว่ากะสายไปซะแล้ว เพราะว่ามันเหมิดแล้ว แต่ผัดนั่นมา เลากะจำไว้ในใจเลาเด้ว่า

“ ของแซบมันอยู่หนัง ”


มื้อต่อมา แม่เฒ่ากับลูกสาว ไปขุดมันข้าวก่ำมานึ่งเด้ ...พอดี พ่อเฒ่าเห็นตอนที่กำลังนึ่ง กะเลยฮู้ว่า แลงนี้มีมันข้าวก่ำกิน เลาจอบคองท่ามาดนแล้ว คองท่ากินหนังแซบๆ หนั่นหนา

พอก๋าว่านึ่งสุกแล้ว ปลงหม้อนึ่งลงแล้ว เลากะฟ้าวแอบเข้าไปในครัวเด้ เข้าไปแบบเงียบๆ บ่ให้ลูกเขยฮู้โต เดี๋ยวสิมายาดกินของแซบ พะน๊า...

เห็นมันข้าวก่ำ สุกหอมฮ่วยๆ อยู่ในกะด้ง เลากะไปนั่ง ลอกเปลือกมันข้าวก่ำออก คันสินั่งกินอยู่ฮั่น กะสิบ่ทันการ เลากะเลยลอกเอาลอกเอา จนวะมันข้าวก่ำ เหมิดกะด้ง กะยังว้ากะยังว่า

ลอกได้แล้ว เลากะเอาเนื้อมันข้าวก่ำ กองไว้กะด้งนั่นล่ะ เอาเฉพาะเปลือกมันข้าวก่ำ ใส่พกผ้าข้าวม้า ยิ้มย่วยๆ ย่างออกจากครัวไ ปหาลี้ นั่งกินอยู่ผู้เดียว

หยิบออกมาต่อนแรก ใส่ปาก โม่ม กั๊บ หย่ำเบิ่ง

“ ..เอ๋ ???? มันคือเป็นหยาบๆ แข็งๆ จั่งซี้ คือบ่มีรสมีชาด บ่แซบเอาจักเม็ดจักเมียง เอาโลด”

ฟ้าวขากถุยถิ่ม... เอาต่อนใหม่มาลองกิน กะบ่แซบคือเก่า ลองต่อนนั่น ต่อนนี่ แล้วกะแล้ว บ่มีต่อนได๋แซบ จ๊ากต่อน ถุย..ปึ่ด ถุย..ปึด ถิ่ม .....

“ เอ.. ไสว่าของแซบมันอยู่หนังวะ มันคือบ่แซ๊บ..”

พอค่ำมา แม่เฒ่าเข้าไปในครัว สิเอามันข้าวก่ำมาสู่กันกิน กะไปเห็นมันข้าวก่ำ ถืกปอกเปลือกไว้ เรียบร้อยเหมิดแล้ว พร้อมกินอย่างง่ายๆ โดยบ่ต้องเสียเวลาปอกเปลือก กะยกออกมา กะมาถามลูกว่า

“ อีนาง มึงเป็นคนปอกเปลือกหัวมันติ ”

“ บ่ตั้วแม่ ข้อยบ่ได้ปอก ”

“ บักทิดติ เป็นคนปอก ”

“ บ่ตั้วแม่ ลูกบ่ได้ปอก ”

“ บ่ได้ปอก...อ้าว แล้วผู้ได้ ล่ะเป็นคนปอก คือซางมาดีคักแท้ ปอกไว้กะดีคือกัน ตอนกิน สิได้กินง่าย บ่ต้องเสียเวลา ปอกเปลือกถิ่ม”

“ เปลือกมันข้าวก่ำหนิ มันบ่แซบติ คือต้องปอกถิ่ม” พ่อเฒ่าถาม

“ ไผเขาพากินล่ะเฒ่า กะย่อนว่ามันบ่แซบ เขาเลยบ่พากันกิน เลยพากันปอกถิ่ม”

“ ขยอน.. ขยอน.. มันบ่แซบคือเจ้าว่านั่นล่ะเฒ่า”

พ่อเฒ่าอุตส่าห์ สิหลอยกินของแซบ มันผัดบ่แซบ แถมเป็นการปอกออก ให้ผู้อื่นกินได้ง่ายๆ ซะอีก