นายสำเภา ถึงสิบ่มั่นใจว่าท้าวเสียวสวาดสิเอาโตรอดได้ แต่เห็นว่าท้าวเสียวสวาด รับปากแข็งขันจั่งซั้น กะยอมให้ท้าวเสียวสวาดไปแทน

     ท้าวเสียวสวาด ไปนั่งอยู่ตรงทางขึ้นลง แล้วกะท่องบ่นทบทวนคาถาต่างๆที่พ่อสอนให้ ตลอด บ่ยอมหลับนอน...

     พอฮอดตอนประมาณกลางดึก คนที่มาอยู่เวรยามถืกเทวดาบันดาลให้หลับเหมิด เหลือแต่ท้าวเสียวสวาดผู้เดียว ที่ยังตื่นอยู่ เพราะสติจดจ่ออยู่กับการบริกรรมคาถา เทวดาเลยบันดาลให้หลับบ่ได้

     พระราชา กะถือดาบย่างออกมา เพื่อสิตรวจเบิ่งว่า คืนนี้ มีคนหลับยามบ่...

     ท้าวเสียวสวาดได้ยินเสียงเปิดประตู กะหมาดคอ ส่งเสียงอะแฮ่ม (คือจั่งผู้เฒ่าเฮ็ด ตอนสวดบายศรีนั่นล่ะ) แล้วกะ ท่องคาถาป้องกันโตดังๆ ว่า

“ฆะเฏสิ ฆะเฏสิ กิงการะณา ฆะเฏสิ อะหังปิ ตัง ชานามิ ชานามิ”
(พยายาม พยายาม  พยายามไปเฮ็ดหยัง เฮาฮู้ล่ะ เฮาฮู้เหตุล่ะ)

     พระราชาได้ยินเสียง คิดว่า มีคนฮู้ความคิดเจ้าของ กะตกใจ กะย่องถอยกลับเข้าไป... รอท่าจักหน่อย กะย่องออกมาอีก เปิดประตูดังแอ๊ด...

     ท้าวเสียวสวาดได้ยินเสียง กะหมาดคอ แล้วกะเว้าดังๆ ว่า
“อัศจรรย์ใจโอ้ โอนอสังเวช สังมาเป็นดังนี้ เป็นน่าอยากหัว แท้น้อ”

     พระราชาได้ยิน กะตกใจ ย่องถอยกลับเข้าไปอีก... เข้าไปนอนในห้อง.. จนฮอดข่อนสิแจ้ง กะย่องย่างออกมาอีก ท้าวเสียวสวาดได้ยินเสียง กะส่งเสียงเว้าอีก
“เพิงจาแล บ่เพิงจา ลักขณาในใจ ฮู้แล้วอย่าเถิงสอง”

     พระราชาได้ยิน กะงง ประหลาดใจ เห็นว่าคืนนี้ คนบ่หลับยาม กะเลยกลับเข้าห้องไปนอน

     พระราชากะเลยบ่กล้าฆ่าคนทั้งหลายที่มาอยู่เวรยามในคืนนี้... เป็นอันว่า คนทั้ง ๔๙๙ คน รวมทั้งท้าวเสียวสวาดรอดชีวิตมาได้ ย่อนท้าวเสียวสวาด แท้ๆ...