“ การละเล่นพื้นบ้านอีสาน ” อีหลีแล้ว บ่ได้เล่นเฉพาะอยู่ภาคอีสานดอก อยู่แถว ๆ อื่นกะเล่นคือกัน ต่างหม่อง ต่างภาษา อาจสิเอิ้นซื่อการละเล่นต่างกัน ขนาดอยู่ภาคอีสานนำกัน คนละหมู่บ้าน คนละอำเภอ คนละจังหวัด กะอาจสิเอิ้นซื่อบ่คือกันกะได้ ซื่อเอิ้น อาจสิต่างกัน แต่ว่า วิธีการเล่น กะบ่ได้ต่างกัน

     การละเล่น นี้ เล่นได้เทิงเด็กน้อย เทิงผู้ใหญ่ การละเล่นบางอย่าง เด็กน้อย นิยมเล่น แต่ผู้ใหญ่บ่เล่น การละเล่นบางอย่าง ผู้ใหญ่ นิยมเล่น แต่เด็กน้อยบ่มักเล่น กะมี คือกัน

     เด็กน้อย เล่นได้ทุกยาม ที่ว่าง พอว่างปับ มาพ้อหน้าพ้อตารวมกลุ่มกันปับ กะชวนกันเล่นเอาโลด แต่ว่า สำหรับผู้ใหญ่ อาจสิบ่ได้มีเวลามาเล่นหลายคือจั่งเด็กน้อย ส่วนใหญ่ ผู้ใหญ่ สิเล่นยามมีงาน อย่างเช่น งานงันเฮือนดี (อยู่เฮือนที่มีคนตาย) หรือยามสงกรานต์... อยู่แถวบ้านผู้เขียน สมัยแต่กี้ ผู้ใหญ่ กะสิพากันหยุดเวียกหยุดงาน มาเล่นสงกรานต์กัน นอกจากฮดน้ำกัดแล้ว กะพากันเล่นการละเล่นต่าง ๆ เทิงกลางเว็น เทิงกลางคืน ม่วนกันอยู่ เจ็ดมื้อ

     การนำการละเล่นต่าง ๆ มาเล่นกันนี้ เป็นการถ่ายทอดการละเล่น จากผู้ใหญ่ สู่เด็กน้อย จากบ้านนั้น สู่บ้านนี้ จากรุ่นนั้น สู่รุ่นนี้ สืบทอดต่อมาเรื่อย ๆ จนฮอดยุคมีโทรทัศน์ นั่นล่ะ การละเล่นต่าง ๆ กะเริ่มซบเซาลงไป จนแทบสิบ่มีไผพากันเล่นอีก ขนาดยามสงกรานต์ กะเหลือแค่ไล่คุมฮดน้ำกัน ท่อนั้นเอง เด็กน้อย นั่งเบิ่งโทรทัศน์ เล่นเกมกด อยู่เฮือนไผเฮือนมัน บ่ค่อยได้ออกมาหาเล่นกันคือเก่า เฮ็ดให้การละเล่นแบบต่าง ๆ เริ่มเลือนหายไปกับวัยของคนรุ่นก่อน

     การละเล่น ที่ผู้เขียน ได้รวมรวมมานี้ กะเป็นแค่เพียงส่วนหนึ่งท่อนั้น บางหม่อง อาจสิมีการละเล่นหลายกว่านี้ กะได้... ที่รวบรวมไว้นี้ กะเพื่อบ่ให้เจ้าของลืม นั่นล่ะ ว่าแต่น้อย แต่หนุ่ม เจ้าของเคยเล่นหยังมาแหน่