พระราชา ได้ฟังคำอธิบาย ของเซียงเมี่ยงแล้ว กะต้องยอมจำนน ต่อเหตุผลของเซียงเมี่ยง แล้วกะชมเชย ในปัญญาของเซี่ยงเมี่ยง

“ เซียงเมี่ยง หัวดี ปัญญาหลาย เอาโตรอดเก่ง สมคำล่ำลืออีหลี … ผู้ลังคนน้อ เข้าตำรา ‘มีความฮู้ เต็มพุงเพียงปาก โตสอนโตบ่ได้ ไผสิย่องว่าดี' คนแบบนี้ กะมีอยู่ดาดดื่น น้อ”

จากนั้นกะถามว่า

“ เซียงเมี่ยง เจ้ามีปัญญาหลายจั่งซี้ มันบ่เต็มพุงล้นปาก พุ่นบ้อ เจ้าเอาโตปัญญา เก็บไว้หม่องได๋”

เซียงเมี่ยง เข้าใจว่าพระราชาถามแบบ เว้านัวหัวม่วน กะเลยตอบไปแบบเล่นๆ เว้านัวหัวม่วนว่า

“ กะเอาเก็บไว้ในท้อง จนเต็มท้องนี่ล่ะ พะเจ้าค่า ส่วนที่เหลือ กะเลี้ยงไว้บ้าน เอาไว้ท่ากินมื้อหลัง พะเจ้าค่า”

“ คันจั่งซั่น มื้อหลัง กะเอาโตปัญญาที่เจ้าเลี้ยงไว้ มาฝากสนมกำนัลหมู่นี้ แหน่เด้อ สิได้มีปัญญาหลายๆ คือเซียงเมี่ยง”

“ ได้อยู่ พะเจ้าค่า มื้อลุน สิเอาโตปัญญา มาฝากดอก”

จากนั้น ทุกคน กะแยกย้ายกันกลับเมือเฮือน พักผ่อน

นางสนมกำนัลทั้งหลาย กะดีใจที่สิได้กินโตปัญญา ของเซียงเมี่ยง สิได้หัวดีขึ้น สิได้ซ่อยกันคึดหาทาง เล่นงานเซียงเมี่ยง นั่นหนา

ฝ่ายเซียงเมี่ยง ตื่นเซ้ามา กะไปหาตัดลำไม้ไผ่ ลำน้อยๆ ที่มีโกนพร้อมเนาะ ตัดออกเป็นบั้งๆ เตรียมไว้หลายบั้งอย่างคัก จากนั้น เลากะถือข้องพิเศษ ไปย่างเลาะหา ฮังเผิ้งโกนเด้ พอพ้อแล้ว กะเอาปากข้องกวมฮูเผิ้ง... หม่องป่องที่เผิ้ง บินเข้าบินออกนั่นล่ะ... แล้วกะเอาค้อนเคาะไม้ ป๊ก ป๊ก ไล่ให้เผิ้งบินออกมา จนได้เผิ้งพอสมควรแล้ว กะปิดปากข้องพิเศษ พายย่างกลับบ้าน

จากนั้น เลากะค่อยเอาเผิ้งใส่บั้งไม้ไผ่ บั้งล่ะสองสามสี่โต (แล้วแต่มันสิบินเข้านั่นล่ะ) แล้วกะเอาผ้าบางๆ มัดปิดปากไว้ เด้

หลังจากบรรจุโตปัญญา ลงบั้งเรียบร้อยแล้ว กะเอาใส่ย่าม สะพายเข้าวัง สิเอาไปให้สนมกำนัลกิน ว่าซั่นเถาะ พอฮอดแล้ว กะเอิ้นนางสนมกำนัล มารับแจกโตปัญญา

นางสนมกำนัลทั้งหลาย คอยคองท่าอยู่แล้ว กะฟ้าวเอิ้นกันมารับแจก พอมารวมกันเหมิดแล้ว เซียงเมี่ยงกะเว้าว่า

“ โตปัญญานี้ มันบินหนีได้เร็วคัก ฉะนั้น การกิน ต้องค่อยๆ เปิดผ้าออก แล้วกะ ให้เอาปากกะบอกไม้ไผ่ ไว้เลาะๆ ปาก ถ้ามันสิบินหนี กะให้มันบินเข้าปาก หรือคันให้ดี ควรสิเอาปาก อมไว้เลย แล้วกะค่อยๆ เคาะให้โตปัญญา ไหลเข้าปาก เด้อ”

นางสนมกำนัลทั้งหลาย กะมารับเอาไปผู้ล่ะบั้ง ผู้ล่ะบั้ง เซียงเมี่ยง กะแจกไป เว้าไปว่า

“ ของดีมีหน่อย จนใจผู้สิแบ่ง เด้อ... ของดีๆ ต้องปันกันอยู่กันกินเด้อ... เอาไปผู้ล่ะบั้ง กะเหลือเฟือแล้ว เด้อ..”

นางสนมกำนัล ได้รับบั้งโตปัญญาแล้ว ย่านผู้อื่นมายาดกิน กะแอบไปหาหม่องเฉพาะโต ลี้กินไผกินมัน เด้เดียวหนิ

บ่ทันดน ได้ยินเสียงฮ้องว้ายๆ เจ็บปวด แตกแซวๆ ฮ้องไห้กะพ่องกัน นางสนมแต่ล่ะคน พากันเอามือกุมปาก ฮ้องแล่นออกมา จากหม่องลี้

พากันถืกเผิ้งตอด ซั่นตี้ล่ะ

จั่งค่อยฮู้ว่า เสียฮู้เซียงเมี่ยง ถืกเซียงเมี่ยงตั๋ว