พ่อเฒ่านึง โอ๊ะ.. เลาบ่ทันเฒ่าปานได๋ดอกว๋า เอิ่นเลาว่าลุงซะเนาะ (เดี๋ยวเลาสิเคียด) แล้วกะสมมตินามตามท้องเลียง ให้เลาซือว่า ลุงสำ คนบ้านได๋กะซางเถาะเนาะ
ลุงสำ เลากะแต่งงานแล้ว มีลูกมีเมียแล้ว เป็นคนขยันทำมาหากินอย่างคัก โฮ้.. ให้เลานอนอยู่เฮียน ซือๆ เลาบ่นอนดอก เลาต้องหานั่นหานี่เฮ็ดจนได้ กะคนขยันเนาะ...

มื้อนึง เลาไปนา หาปูหาปลา ตามประสาล่ะว๋า ปูกะบ่ได้ ปลากะบ่ได้จ๊ากโต เอาโลดเด้เดียวเนี๊ย แต่ว่าเลาผัดหาพ้อสัตว์ชนิดนึง อยู่ในกะดองแข็งๆ (ที่เฮาเอิ้นว่าเต่านั่นล่ะ) ว่าแมนปู กะบ่คือปูธรรมดา มีหัวพ้นโก่โด่ มีหางป่อนปิดลิด ออกมานำ แล้วกะ ดองกะแข็งพอโล แข็งก่อปูคัก

เลาคึดว่า มันเป็นโตประหลาดๆ แต่ว่าน่าสิกินได้ กะเลยจับใส่คุ สิเอามาให้เมียเบิ่ง ว่าซั่นเถาะ จับได้จัก ห้า หกโตล่ะว๋า คึดว่า มื้อนี้ บ่ได้ปู บ่ได้ปลา กะยังได้โตอั่นนี่ล่ะ ยังไคแหน่ยุ ไคก่อบ่ได้อีหยังแล้วกะถืกเมียด่ายุ (คนย่านเมียตั้วหนิ ??.... บ่แมน เลาคนเกรงใจเมียซือๆ)

พอเมียเห็นเต่า ผัดบ่พอใจ บอกว่า
“ ฮ้วย ฮ่วย ฮ่วย แม่นเจ้าจับมันมาเฮ็ดอีหยัง ผู้ได๋สิกล้ากิน”
“ แล้วมันแมนอีหยังล่ะโตอั่นหนิ ”

“ อั่นนี่ เขาเอิ้นว่า เต่า เด้อ จำไว้ โตแบบนี้น่ะ เต่า เต่า แต่ว่าจับมาแล้ว กะเอาไปขายให้ผู้อื่นซะ ผู้อื่นอาจสิซื้อเอาไปเฮ็ดกิน... คันซั่น มื้ออื่นเซ้า เจ้าหาบเอาไปขายบ้านอื่นเด้อ”

ตื่นเซ้ามา ลุงสำเลากะหาบเต่า ไปขายแต่เซ้าๆ พอไปฮอดบ้านอื่น เลาผัดคึดได้ว่า เลาลืมซือโตอั่นนี้
“ เอ มันซือว่าจั่งได๋เกาะนอ... ฮื้อ พอสิได้ฮ้องขายผัดมาลืม มันซือว่าจั่งได๋น้อ...”

แล้วเลากะคึดต่อว่า

“ เอ.. แมว มันกะฮ้องแมวๆ เขาเลยตั้งซือว่าแมว..
  กับแก้ มันกะฮ้องว่ากับแก้ๆ เลยได้ซือว่ากับแก้
  กบ มันกะฮ้องว่า กบ ๆ เลยได้ซือว่ากบ
  อึ่ง กะฮ้องว่า อึ่ง ๆ เลยได้ซือว่าอึ่ง
 โตอั่นนี้ มันกะต้องฮ้องเสียงตามซือมันล่ะว้า.. ฮ่าฮ่า.. ได้การล่ะ ต้องเฮ็ดให้มันฮ้อง แล้วกะฟังเสียงมัน เฮากะสิฮู้ว่า มันคืออีหยัง ฮ่าๆๆ”

คึดได้แล้ว เลากะหาวิธีเฮ็ดให้มันฮ้อง เอามือหนุ่ยก้นแล้วกะแล้ว เอาไม้แหย่แล้วกะแล้ว พยายามอยู่หลายวิธี กะบ่ได้ยินเสียงฮ้อง
“ เอ มันอาจสิฮ้องเสียงบ่แฮงกะได้ ”

เลากะเลยก้มเข้าไปฟังใกล้ๆ ปากเต่า กะได้ยินเสียงเต่ามันหายใจดัง

“ สิ่ว สิ่ว สิ่ว ….”

“ โฮ้!!! ซือว่า สิ่ว วะติ โตซือว่าสิ่ววะติ ” เลาดีใจ เว้ากับเต่า

พอฮู้แล้วว่ามันซือ สิ่ว ลุงสำกะจัดการหาบเข้าไปในหมู่บ้าน ฮ้องประกาศว่า

“ เอาสิ่วบ่ค้าบ.. สิ่วบ่ สิ่วบ่ สิ่วแซบๆ ค้าบ...”
“ สิ่วแซบๆ มาแล้ว มาซื้อสิ่วไปเฮ็ดอยู่เฮ็ดกินเด้อ .. สิ่ว..สิ่ว..”

ย่างเข้าบ้านนั่นออกบ้านนี่ กะบ่มีผู้ได๋มาเบิ่งสิ่วนำเลาจ๊ากคน จนวะสวยคัก เลาหิวข้าวกะเลยหาบกลับบ้าน

“ เป็นจั่งได๋ ขายดีบ่” เมียเลาถาม
“ ขายบ่ได้จักโตดอกเฒ่าเอ้ย สิ่วหนิ สงสัยบ่มีคนมักกินสิ่วล่ะตี้”