หลังจากเซียงเมี่ยง มีที่ดิน มีเงินทองหลายเติบแล้ว เลากะสร้างเฮือนนั่นตั้วบาดเนียะ ช่วงนั้น เลาผัดยุ่งอยู่กับการจัดตกแต่งเฮือนเนาะ เลยลืมเข้าเฝ้าพระราชา

พระราชา บ่เห็นเซียงเมี่ยงหลายมื้อ หลายเว็น กะสงสัยว่า เซียงเมี่ยงมันไปเฮ็ดหยังอยู่ คือบ่มาเข้าเฝ้า คือเก่าก่อน กะเลยให้คน ไปตามเซียงเมี่ยงมาเข้าเฝ้า พอเซียงเมี่ยง มาฮอด กะถามว่า

“ เมี่ยง หลายมื้อมานี้ เฮ็ดหยังอยู่ คือบ่มาเข้าเฝ้า ”

“ข้าพระองค์เฝ้าเฮือนทองอยู่ ย่านขี้ขะโมยมาลัก กะเลยบ่ค่อยมีเวลาเข้าเฝ้า พะเจ้าค้า” เซียงเมี่ยงว่า

จากนั้น เซียงเมี่ยงกะกลับบ้าน ไปนอนออนซอนเฮือนใหม่เจ้าของต่อ

พระราชา คึดว่า “บักเมี่ยง มันมีเงินหลายปานนั้นบ้อ จั่งค่อยได้สร้างเฮือนทอง มันเอาเงินมาแต่ไสว้า”

มื้อลุน กะเลยเสด็จไปเบิ่งเถิงที่ จั่งค่อยฮู้ว่า บ่แมนเฮือนทองคำ

พระราชา กะโมโห ว่าเซียงเมี่ยงตั๋ว เซียงเมี่ยงกะบอกว่า “บ่ได้ตั๋ว คำว่าเฮือนทอง กะคือเฮือนทองหลาง เป็นเฮือนที่ใช้ไม้ทองหลางเฮ็ด”

พระราชาโมโหตื่ม ที่เซียงเมี่ยงเว้าให้เข้าใจผิด กะเลยสั่งให้นางสนมกำนัล ที่ติดตามมา ไปขี้ใส่เฮือน บักเซียงเมี่ยง

นางสนมทั้งหลาย กะพากันเข้าไปนั่งขี้ ใส่เฮือนเซียงเมี่ยง ขี้ไป หัวร่อไป เสียงแตกแซวๆ

เซียงเมี่ยง บ่พอใจเด้ ที่ถืกนางสนมมาขี้ใส่เฮือน คิดหาวิธีเล่นงานอยู่คือกัน

พระราชาสั่งให้ไปขี้ กะบ่ขี้ซื่อ ๆ เด้นางสนมกะดาย เยี่ยวพร้อม ตดนำ

เซียงเมี่ยงเห็นจั่งซั่น ได้ยินจั่งซั่น มือถือแส้ได้ กะขึ้นไปไล่ตีนางสนมทั้งหลาย จนนางสนมเจ็บปวด ฮ้องไห้ไปตาม ๆ กัน ปากกะจ่มว่า เดี๋ยวสิไปฟ้องพระราชา สิให้พระราชลงโทษเซียงเมี่ยง

เซียงเมี่ยง กะว่า “ ฟ้องโลด เชิญไปฟ้องโลด ”

นางสนม กะฮ้องไห้มาฟ้องพระราชา ว่า

“ได้เฮ็ดตามคำสั่งของพระองค์แล้ว แต่ถืกเซียงเมี่ยง เอาแส้มาไล่ตี เบิ่งตี้ แต่ละคน เป็นฮอยเหมิดเลย พระองค์ต้องลงโทษเซียงเมี่ยงเด้อ”

เซียงเมี่ยง กะว่า

“ พระองค์ฟังก่อนเด้อ... ที่ข้าพระองค์เอาแส้ ไล่ตีนางสนมน่ะ เป็นเพราะนางสนมซุมนี้ บ่เชื่อฟังพระองค์ บ่ปฏิบัติตามคำสั่งของพระองค์”

“ บ่ปฏิบัติตามจั่งได๋ พระราชาบอก ให้ไปขี้ใส่เฮือนเซียงเมี่ยง หมู่ข้อย กะไปขี้ใส่ตามคำสั่งแล้วเด้” นางสนมเถียง

“ พระราชาสั่งให้ไป ขี้ เด้.. ซุมเจ้า เป็นหยังจั่งเยี่ยวใส่เฮือนข้อย ตดใส่เฮือนข้อย เยี่ยวกับตดนี่ มันนอกเหนือคำสั่งของพระราชา แมนบ่?... ซุมเจ้าเฮ็ดนอกเหนือคำสั่ง ข้อยเลยลงโทษ สิเอาผิดข้อยบ่ได้เด๋”

นางสนมทั้งหลาย ได้ฟังจั่งซั่น กะเถียงบ่ออก เพราะจะของได้เยี่ยว ได้ตดอีหลี

พระราชาเอง สิเอาผิดเซียงเมี่ยง กะบ่ได้คือกัน กะเลยแล้ว ๆ กันไป

นางสนมทั้งหลาย เสียทีเซียงเมี่ยง ถืกเซียงเมี่ยงตี กะเลยบ่ถืกกันกับเซียงเมี่ยง

เซียงเมี่ยงถืกนางสนมมาขี้ใส่เฮือน กะเลยบ่ถืกกันกับนางสนม

ต่างฝ่ายต่างหาทางแกล้งกัน แต่นั้น เป็นต้นมา ซั่นแหล่ว