หลังจากฉันจังหันแล้ว หลวงพ่อกะมานั่งทอดถะเนิ่ง เคี้ยวหมาก จั๊บ จั๊บ พักผ่อนอยู่นอกชานกุฏิ คึดหาวิธีแก้แค้นแมงวันไปนำเด้... เณรน้อยกะนั่งท่องหนังสืออยู่ข้างๆ ว่าซั่นเถาะ

พอดี้ ตอนนั้น มีแมงวันโตหนึ่ง บินมาจับอยู่หน้าผากหลวงพ่อ หลวงพ่อเลาเคียด ให้แมงวันอยู่แล้ว กะเลยเอิ้นเณรน้อย พร้อมกับเอามือซี้ ใส่หน้าผากเจ้าของ แบบบ่กะดุกกะดิกร่างกาย กะดิกแต่นิ้ว นั่นหนา

“ น้อย ... ฮึ ฮึ ”

เลาต้องการสิบอก ให้เณรน้อยจัดการ กับแมงวันโตนั่นละหว๋า แต่ว่าย่านแมงวันบินหนีก่อน เลยบ่กล้าเว้าแฮง ว่าซั่นเถาะ

เณรน้อยกะเงิกฝ่ามือขึ้น เตรียมสิตีแมงวัน ...หลวงพ่อเลาย่านแมงวันบ่เจ็บ สิห้ามเณรน้อยบ่ให้ใช้ฝ่ามือ แต่ว่าให้ใช้ค้อนตอกสิ่ว ที่วางอยู่ข้างเสาแทน นั่นน๋า กะเลยส่งเสียงห้าม แล้วกะสิ่งสายตา ไปทางค้อนตอกสิ่ว ส่งเสียงบอก

“ หึ หึ ...ฮือ ฮือ ” ( อ่านแบบบ่อ้าปากเด้อ )… (หมายถึง “ หื่อ หื่อ .. พุ่น พุ่น”)

เณรน้อยกะเข้าใจ เลยค่อยๆ ต่อด ไปหยิบค้อนตอกสิ่ว เตรียมสิฟาดแมงวัน

“ อือ อือ ” หลวงพ่อให้สัญญาณว่า แมนแล้ว จัดการเลย ...

เณรน้อยกะฟาดเหมิดแฮง

ปัวะ ! ! !

หลวงพ่อล้มป่างง่าง เอามือลูบหน้าผาก

“ โฮ้ โธ โธ เจ็บ ๆ ”

“ เป็นจั่งได๋ครับ หลวงพ่อ ”

หลวงพ่อลุกขึ้นได้ กะตอบว่า

“ วินม่องเลยน้อยเฮ้ย .....แต่ว่า สะใจหลวงพ่อคักเว่ย ...ขนาดหลวงพ่อยังเจ็บปานนี้ แมงวันมันโตน้อยก่อหลวงพ่อ ตั้งว่าหลายเท่า มันต้องเจ็บก่อหลวงพ่อ หลายเท่าคือกัน ..ฮู้ สะใจคัก ได้แก้แค้นแมงวัน”

เณรน้อยกะยิ้มย่วยๆ แหล่วเนาะ ย่อนว่าตีแมงวัน ฮอดบ่ถืกจ้อย มันบินหนีก่อน
ปานนั้น หลวงพ่อ ยังดีใจเสยเด้เดียวหนิ
หลวงพ่อน้อหลวงพ่อ