จากคนรวย ๆ บ่ดน กะจนลง ๆ เศรษฐีกะเลยคึดว่า

“ คันบ่มีบักเจ็ดหวดเจ็ดไห กะคือสิบ่เป็นจั่งซี้ คันมันยังอยู่หนี่ต่อไป สิเอาหยังเลี้ยงมัน สิเอาหยังให้มันกิน .... บ๋า... คันสิฆ่ามันตรง ๆ เดี๋ยวไทบ้านกะสิว่าเฮา ...บ๋า... ต้องให้มันตายแบบอุบัติเหตุ”

พอคึดได้ กะเลยซวนบักเจ็ดหวดเจ็ดไหไปป่า ตัดต้นไม้มาเอ็ดเฮียน พะนะว่า

พอไปฮอดต้นไม้ใหญ่ในป่าแล้ว พ่อกะบอกว่า

“ คันต้นไม้กำลังสิล้มลง ให้มึงแล่นไปเอาบ่าฮับเอาเด้อ มันจั่งสิแบกเมือบ้านง่าย” ว่าซั่น

แล้วกะลงมือตัด พอต้นไม้กำลังสิล้ม บักเจ็ดหวดเจ็ดไหกะฟ้าวแล่นไปเอาบ่าฮับไว้ เสียงต้นไม้ล้มดังสนั่นหวั่นไหว แผ่นดินสะเทือน ดินแห้งแถวนั่นไงง่องเลยแหล่ว

บักเจ็ดหวดเจ็ดไห ถืกต้นไม้ทับจมมิดลงไปในดินบ่เห็นฮอดหัว.... พ่อกะเว่าค่อย ๆ ว่า..

"เฮ้อ...เหมิดเวรเหมิดกรรม.. อโหสิให้พ่อแหน่เด้อลูก”

เลา เข้าใจว่าบักเจ็ดหวดเจ็ดไหตายแล้ว กะเลยย่างกลับบ้าน ไปบอกเมีย บอกซาวบ้านว่า บักเจ็ดหวดเจ็ดไห ถืกต้นไม้ล้มทับตายแล้ว ศพอยู่ใต้ขอนไม้ใหญ่เอามาบ่ได้ ... พะนะว่า

ฝ่ายบักเจ็ดหวดเจ็ดไห จมอยู่ในดิน สลบไปหน่อยนึง พอฟื้นขึ้นมา กะเอามือซุกยู่ ขอนไม้ใหญ่ออก แล้วกะปีนขึ้นจากดิน เหลียวหาพ่อบ่เห็น จำได้แต่ว่า พ่อสิเอาต้นไม้ไปเฮ็ดเฮียน กะเลยแบกต้นไม้ใหญ่ต้นนั่นกลับบ้าน แบกไปเหมิดเทิงใบเทิ่งง่า เด้เดียวหนิ แบกไปฮอดบ้าน กะฮ้องถามพ่อว่า

“ พ่อ..พ่อ.. เอาต้นไม้ต้นนี่วางไว้ไส ”

พ่อกะตกใจแหล่วเนาะ เข้าใจว่าลูกตายแล้ว ... ที่ไหนได้ มันยังบ่ทันตายตั้วหนิ....

“ โฮ้ย..มึงแบกเข้ามาเฮ็ดอีหยัง มันบ่มีหม่องไว้เด้..ไป..ไป แบกออกไปถิ่มไว้นอกท่งพุ่นไป”

บักเจ็ดหวดเจ็ดไห กะเลยแบกออกไปวางถิ่มไว้ท่ง.. แล้วแล้ว.. กลับมาบ้าน อาบน้ำอาบท่า กินข้าว เหมิดไปอีก เจ็ดหวด กับปลาแดกอีก เจ็ดไห ...