มื้อนึง พระราชาพร้อมทั้งเสนาอำมาตย์ สนมนางกำนัลทั้งหลาย พากันไปเที่ยว สวนอุทยาน เป็นการพักผ่อนหย่อนใจ ว่าซั่นเถาะ เซียงเมี่ยง กะได้ไปนำขาเจ้าคือเก่านั่นล่ะ

กะพากันย่างชมสวน ชมนก ชมไม้ เว้านัวหัวม่วนไปเรื่อย ๆ เด้

พอย่างมาฮอด เดิ่นหญ้าหม่องนึง พระราชากะชวนเสนาอำมาตย ์เล่นตีคลีกันเนาะ เซียงเมี่ยงกับพวกสนมกำนัล บ่ได้เล่นนำเขาดอก เป็นกองเชียร์ตั้ว

บัดได๋ที่พระราชาตีได้ดีๆ คนทั้งหลายกะพากัน ตบมือยอย่อง แต่ว่าเซียงเมี่ยงบัด ยืนเสย (บ่พอใจที่ถืกขังคุก กะบ่จัก)

บัดได๋ที่พระราชาตีบ่ดี หรือตีหลุย คนทั้งหลายกะเงียบ แต่ว่า เซียงเมี่ยงบัดตบมือ หัวเราะชอบใจ (เป็นทำนองเยาะเย้ยนั่นล่ะ)

พระราชาสังเกตเห็นอยู่เด้ ... (โหย.. บ่สังเกตกะเห็นเดิ้ก แสดงออกชัดเจนปานนั้น) ... กะฮู้สึกบ่ค่อยพอใจเซียงเมี่ยง แต่ว่ากะเก็บความฮู้สึกไว้ บ่แสดงออก คอยหาโอกาส เล่นงานมันทีหลัง นั่นล่ะ

หลังจากตีคลีกันจนพอใจแล้ว กะย่างต่อเข้าไปนั่งพักอยู่ศาลา เว้านัวหัวม่วนกันต่อ เว้าไปเว้ามา เว้ามาเว้าไป กะโสโหล่กันเรื่องอาหารการกิน เฮ็ดให้พระราชาอยากกิน แจ่วพริกดิบ (ใส่แมงดา) เด้ นางสนม ที่ดูแลอาหารการกิน กะเลยทูลว่า

“ แจ่วพริกดิบน่ะ เฮ็ดบ่ยากดอก แต่ว่าตอนนี้ อยู่ในครัว บ่มีพริกดิบเลย คันสิเฮ็ด กะต้องให้คน ไปเก็บหมากพริกมา สาก่อน” พะนะ

พระราชา บ่ค่อยพอใจเซียงเมี่ยงอยู่แล้ว กะเลยให้เซียงเมี่ยง เป็นคนไปเก็บหมากพริก

“ ไป เซียงเมี่ยง เจ้าไปเก็บหมากพริก มาให้แม่ครัวเฮ็ดแจ่ว ไป”

พระราชา ใช้ไปเฮ็ดงาน สิบ่ไปกะบ่ได้ จั่งได๋กะต้องไป ฉะนั้น เซียงเมี่ยง กะเลยต้องจำใจไป ทั้งๆ ที่บ่อยากไป

“ ผู้อื่น มีตั้งวะหลายคน เป็นหยังบ่ใช้ เรื่องง่ายๆ แค่เก็บหมากพริก ส่ำนี้ ใช้ผู้อื่นผู้ได๋ไป กะได้เดิก”

เซียงเมี่ยง คึดแบบคนบ่พอใจเด้

หลังจากย่างไปดนเติบ จนวะฮอดสวนหมากพริก พุ่นล่ะ กะทำทรงเป็นก้มๆ เงยๆ ด้อมๆ มองๆ สอดส่องสายตา หาหมากพริกนั่นน๋า.... หาต้นนั้นแล้วกะแล้ว ต้นนี้แล้วกะแล้ว ย่างเลาะหา จนเหมิดสวนหมากพริก กะบ่ได้บักพริกพอหน่วย กะยังว้ากะยังว่า ... ตั้งวะดนเติบพุ่นล่ะแหม... จั่งค่อยย่างกลับ ไปหาพระราชา แบบบ่ ได้บักพริกจักหน่วย ว่าซั่นเถาะ

“ เซียงเมี่ยง ไสล่ะบักพริกเด้” พระราชาถามขึ้นก่อน

“ บ่มีจักหน่วยดอก พะเจ้าค่า”

“ หา... บ่มีบักพริกจักหน่วยวะติ๊.... มึงเอาหยังมาเว้า บักเซียงเมี่ยง บักพริก หน่วยดกกะด้อ”

“ บักพริก หน่วยที่อยู่เทิงต้นน่ะ ดกอีหลียุ พะเจ้าค่า แต่ว่า บักพริก หน่วยที่หล่นข่วนน่ะ บ่มีจักหน่วย กะเลยเก็บบ่ได้... คันสิเด็ดเอาจากต้น กะย่านเป็นการล่วงละเมิดคำสั่ง ของพระองค์ กะเลยต้องกลับมากะต่าเปล่า นี่ล่ะ พะเจ้าค่า”

พระราชา ได้ยินคำแก้โตจั่งซั่น กะเลยบ่เอาโทษ อีหยังกับเซียงเมี่ยง แต่คันสิให้มันกลับไป เด็ดบักพริกอีก กะย่านมันเฮ็ดอีหยังไปทั่วอีก กะเลยใช้ผู้อื่นไปแทน แต่ว่ากะยังเก็บความบ่พอใจเซียงเมี่ยง ไว้ในใจอยู่เด้

"บักเซียงเมี่ยงเอ้ย... เดี๋ยว..เดี๋ยว.. ฝากไว้ก่อน ฝากไว้ก่อน”