พระราชา เพิ่นพยายามหาทางเล่นงาน เซียงเมี่ยงอยู่เรื่อยๆ เป็นการทดลองทดสอบ ปัญญาเซียงเมี่ยงไปนำนั่นล่ะว๋า แต่กะยังบ่สามารถ สิเล่นงานเซียงเมี่ยงได้จังๆ จะๆ จักเทื่อ

อยู่มามื้อนึง มีพ่อค้าผ้าเอาผ้าไหมลายงามๆ มาถวายพระราชาเด้ มื้อนั้น กะเลยพากันโสเหล่เรื่องผ้า ว่าซั่นเถาะ อย่างเช่นว่า ผ้าแบบได๋หายาก ผ้าแบบได๋เนื้อดี (เฮ็ดลาบแซบ หรือว่าย่างแซบ.... เว้าไปทั่วไปทีบหลายน้อ เจ้ากะดาย ... เว้าไปทั่วไปทีบจั่งได๋เดียวเนียะ ผ้าขี้ริ้ว ข้อยกะว่าแซบเติบอยู่เด้ล่ะ.... เอ้อ เอ้อ อยู่เฮือนข้อยกะมีหลายผืนยุดอกเด้อ ผ้าขี้ริ้วกะดาย เดี๋ยวสิเอามาฝากดอก...) พอดีมีอำมาตย์ผู้นึงแสดงความเห็นว่า

“ เว้าพื้นผ้านี่เนาะ ที่มีคุณค่าที่สุดกะคือ ผ้าลายตีนแต้ม เพราะว่าผ้าลายตีนแต้ม เป็นลายเฉพาะโต เลียนแบบได้ยาก หรือเลียนแบบกันบ่ได้เลย กะว่าได้ พะเจ้าค่า”

ทุกคน พร้อมทั้งพระราชา นั่นล่ะหวา กะเห็นด้วย ตามเหตุผลของอำมาตย์ผู้นั้น เด้

พอเว้าฮอดหม่องหนี่ พระราชา เพิ่นกะคิดแผนใหม่ ที่สิเล่นงานเซียงเมี่ยงได้ ซั่นแหล่ว

พระราชา กะเอาผ้าลายตีนแต้ม ผืนงามๆ ลายงามๆ ที่มีอยู่ออกมา ... เพราะว่าผ้าลายแบบนี้ พระราชาฮู้ดีว่า มีอยู่ผืนเดียวในโลก คันสิเลียนแบบ เฮ็ดขึ้นมาใหม่ กะต้องใช้เวลาดนพอสมควร.... จากนั้นกะเว้าว่า

“ ผ้าลายตีนแต้มผืนนี้ ลายงามดี เฮาอยากมีไว้ อีกจักผืนนึง เฮาคิดเบิ่งแล้ว ผู้ที่สิหาให้เฮาได้ กะมีแต่เซียงเมี่ยง ท่อนล่ะ ฉะนั้น เฮามอบหมายให้เซียงเมี่ยง ไปหาผ้าลายตีนแต้ม ลายแบบนี้ มาให้เฮา ภายใน สามมื้อ ถ้าหามาบ่ได้ ต้องถืกลงโทษ”

เสนาอำมาตย์ทั้งหลาย กะพากันคึดว่า “เทื่อนี้ เซียงเมี่ยง เสร็จพระราชาคักๆ บ่มีผู้ได๋สิทอผ้าลายตีนแต้ม เลียนแบบลายได้ แล้วภายในสามมื้อ แน่ๆ"

“ เอาอีกแล้ว เอาอีกแล้ว พระราชา หาทางเล่นงานเฮาอีกแล้ว... เทื่อน ี้เฮาสิเฮ็ดจั่งได๋น้อนอ...”

เซียงเมี่ยง คึดหาทางออก หาทางสิเฮ็ด ผ้าตีนแต้มลายแบบนั้น แต่กะคึดบ่ออก ไปถามช่างหูก ขาเจ้ากะเฮ็ดบ่ได้ ผู้ที่พอสิเฮ็ดได้ กะบอกว่า ต้องใช้เวลาเป็นเดือน พะนะ พระราชาให้เวลาแค่สามมื้อ มันเฮ็ดบ่ทัน ซั่นแหล่ว

ย่างเลาะหาแล้วกะแล้ว กะบ่มีลายแบบนั้น ในเมื่อมันเฮ็ดบ่ได้ กะบ่เฮ็ดท่อนตั้ว สิเฮ็ดจั่งได๋ได้ เทื่อนี้ เซียงเมี่ยง หาของตามที่พระราชาสั่ง บ่ได้อีหลี

พอครบกำหนดสามมื้อแล้ว กะเข้าเฝ้าพระราชามือเปล่า

พระราชากะถามว่า

“ ไสล่ะ ผ้าลายตีนแต้มเด้"

เซียงเมี่ยงกะเลยว่า

“ ผ้าลายตีนแต้ม บ่มีดอก พะเจ้าค่า.... ข้าพระองค์ ย่างถามมาเหมิดเมืองแล้ว บ่มีผู้ได๋เอาตีนแต้มผ้า พะเจ้าค่า มีแต่เอามือแต้ม"

“ ผ้าผืนนี้ กะคือกัน พะเจ้าค่า เป็นผ้าลายมือแต้ม บ่แมนตีนแต้ม... ฉะนั้น คำสั่งพระองค์ ถือว่าเป็นโมฆะ เพราะว่าใช้คำบ่ถืกต้อง”

พระราชา ได้ฟังคำแก้โตจั่งซั่น กะบ่มีคำสิเถียง กะเลยบ่ได้ลงโทษเซียงเมี่ยง ถือว่าแล้วๆ กันไป ว่าซั่นเถาะ