อยู่หมู่บ้านใกล้ ๆ แม่น้ำแห่งหนึ่ง มีตายายสองสามีภรรยาคู่หนึ่ง อยู่นำกันมาดนแล้ว กะยังบ่มีลูก คึดอยากได้ลูก เด้ ... พยายามแล้วกะแล้ว กะยังบ่มีลูกคือเก่า... กะเลยไปไหว้ศาลปู่ตา ขอลูกจักคนแหน่เด้อ ข้าน้อย ว่าซั่น

จากนั้นบ่ทันดน กะมีลูกตามที่อยากได้ แล้วกะคลอดลูกออกมาหนึ่งคน แต่ว่า บักอันนี้ ออกมากะบ่คือบ้านคือเมืองเขา โตน้อยอย่างคัก ประมาณเท่ากระบอกปูนกินหมากอีแม่ใหญ่นี่หละ... พ่อแม่กะเลยตั้งซื่อว่า บักหลอด แล้วกะเลี้ยงดู อย่างดี ตามมีตามเกิด

บักหลอด กะอายุหลายขึ้นๆ แต่ว่าถึงสิอายุหลายขึ้น โตผัดบ่ใหญ่ขึ้น แข็งแรงขึ้นอย่างเดียว โตกะน้อยๆ คือเก่า ท่อบอกปูนคือเก่า คนทั้งหลาย กะเอิ้นเลาว่า “ ท้าวหลอด ”

ท้าวหลอดใหญ่เป็นหนุ่มแล้ว กะคึดอยากเดินทางไปผจญภัย ไปท่องยุทธจักร ว่าซั่นเถาะ กะเลยไปขออนุญาตพ่อแม่... พ่อแม่กะอนุญาต

จากนั้นท้าวหลอดกะเอาเข็มมาเหน็บแอว เฮ็ดเป็นหอก แล้วกะเอากะโป๋บักพร้าว มาเฮ็ดเป็นเรือ ใช้ติวไม้ไผ่บางๆ เป็นไม้พาย เสร็จเรียบร้อย กะลงเรือกะโป๋ ล่องตามแม่น้ำไปเรื่อยๆ

ขอย้อนลัดตัดตอนเลยน้อ....

จนมาถึงเมือง เมืองหนึ่ง... เมืองนี้ มีเศรษฐีใหญ่ผู้นึง ปลูกคฤหาสน์ไว้ใกล้ๆ แม่น้ำ เฮือนหลังใหญ่ หลังงามอย่างคัก ตัวล่ะ... ท้าวหลอด เหลียวเห็น กะตะลึงในความใหญ่โตมโหฬาร กะคิดว่า

“ เอาหละ ลองไปเที่ยวเล่นเบิ่งก่อนหนา ”

ว่าแล้วได้ กะเอาเรือกะโป๋ จอดเทียบฝั่ง แล้วกะลงย่ายย่าง ไปเฮือนเศรษฐีหลังนั้น พอไปฮอดประตูทางเข้า ท้าวหลอดกะไปยืนอยู่ฮิมฮั้ว แล้วกะส่งเสียงดังๆ ว่า

“ มีไผอยู่บ่?... มีไผอยู่บ่? ”

ชายคนรับใช้ผู้นึง ได้ยินเสียง กะออกมาเบิ่ง... แต่ว่าหั่งบ่เห็นมีไผเลย “อ้าว... หว่างฮั่น แม่นเสียงไผหว่า … หรือแมนเฮาหูฝาด ”

ท้าวหลอด กะเลยว่า

“ ข้อยเอง ข้อยอยู่นี่ ”

คนใช้กะเลยพยายามเหลียวหา ตามเสียง กะเห็น คนน้อยผู้นึง ยืนแท้แล้ อยู่ กะเลยว่า

“ อ้าว... คนที่ส่งเสียงเอิ้นหว่างฮั้น แมนเจ้าติ ”

จากนั้น ท้าวหลอด กะแนะนำโต แล้วกะขอทำงานเป็นคนรับใช้ในบ้าน... คนใช้นั้น กะพาไปหาเศรษฐี.. เศรษฐีเห็นว่า เป็นตาหลูโตนกะเลยรับไว้เป็นคนใช้ในบ้าน

ท้าวหลอด เป็นคนนิสัยดี ขยัน มักช่วยเหลือผู้อื่น ... คนในบ้านกะเลยพากันฮักเอ็นดูท้าวหลอด ลูกสาวเศรษฐี กะฮักเอ็นดูท้าวหลอดคือกัน ลูกสาวเศรษฐี ออกไปนอกบ้านเทื่อได๋ กะมักสิพาท้าวหลอดออกไปนำ ทุกเทื่อ เด้

มื้อนึง ลูกสาวเศรษฐี ออกไปไหว้ศาลปู่ตา โดยมีท้าวหลอดไปเป็นหมู่ ไปกันสองคนเด้ พอไหว้แล้วแล้ว กะเดินทางกลับบ้าน ระหว่างทาง กะมียักษ์สองโต ปรากฏกายขึ้นมา สิจับเอาลูกสาวเศรษฐีไป... พอท้าวหลอดเห็น กะฟ้าวกระโดดขวางไว้

“ หยุดเดียวนี้ คันสิเฮ็ดอีหยังเพิ่น สูต้องข้ามกูไปก่อน ”

ยักษ์ กะหัวย่ามๆ เว้าว่า

“ โอ้ยบักคนน้อยเอ้ย โตน้อยๆ หลอดๆ ซั่มนี้ เป็นก้าวมาคุยแท้น้อ”

... แล้วกะก้มลงเอานิ้วโป้กับนิ้วชี้หยิบท้าวหลอด ยกขึ้น แล้วกะอ้าปาก โยนท้าวหลอดเข้าปาก บั๊บ แล้วกะหลืน เอือก วะนึง

ท้าวหลอด ย่อนโตน้อย กะเลยไหลผ่านลำคอของยักษ์เข้าไปได้สบาย ไหลเข้าไปตามลำไส้ยักษ์ แล้วกะไปก้นขี้ทั่งอยู่หม่องไส้ขดๆ ...เทิงมื่น เทิงเหม็น เด้ ลำไส้ยักษ์กะดาย

พอตั้งหลักได้ ท้าวหลอดกะลุกขึ้นยืน ดึงหอกเข็มออกมาจากเอว แล้วกะแทงไส้ยักษ์ จั๊บ จั๊บ... ยักษ์ถืกแทงไส้ กะตกใจ เลยฮากท้าวหลอดออกมา ...อัวะ... ท้าวหลอดกะเด็นพรวด ด่ง ตกตุ๊บ ก้นขี้ทั่งบั๊บ วะนึง...

พอกำลังสิลุกยืนขึ้น ยักษ์อีกโตหนึ่ง กะเด่มือมาสิหยิบท้าวหลอดขึ้นไปอีก ท้าวหลอดระวังโตอยู่แล้ว กะเลยโดดขึ้นมือยักษ์ แล้วกะแล่นไต่ขึ้นไปตามแขน ขึ้นไหล่ แล้วกะกะโดดเอาเข็มแทงตายักษ์โตนั้น จั๊บ อย่างจังเบอ ....ยักษ์เทิงเจ็บ เทิงตกใจ ...สะเดิด ฮ้องเสียงหลง แล่นหนีอย่างให้เร็ว เอาโลด... ยักษ์อีกโตนึง กะย่าน แล้วกะแล่นหนีไปคือกัน

ขณะที่ยักษ์โตที่ถืกแทงตา สะเดิดแล่นหนีนั้น ของวิเศษเลาที่เหน็บอยู่หู กะหลุดหล่นลงมา ท้าวหลอดเห็น กะฮู้ว่า “ของสิ่งนี้ล่ะ คือสิ่งที่เจ้าของกำลังหาแล้วกะรอคอยมานาน” กะเลย บอกให้ลูกสาวเศรษฐีหยิบขึ้นมา แล้วกะให้โบกไปมา ต่อหน้าท้าวหลอด พร้อมกับเว้าว่า

“ ใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น ”

ลูกสาวเศรษฐีกะปฏิบัติตาม....

ท้าวหลอดกะ กลายร่างเป็นชายหนุ่มรูปงาม โตใหญ่คือคนปกติ... ของวิเศษยักษ์ พอถืกใช้แล้ว กะหายไปจ้อย

ต่อมา ท้าวหลอดกับลูกสาวเศรษฐี กะมักกัน แต่งงานกัน อยู่นำกันอย่างมีความสุข

จบจ้อย