พระราชา ถืกเซียงเมี่ยงตั๋วแบบจ่ะจ่ะ สองเทื่อซ้อน กะอายอย่างคักเด้... เป็นถึงพระราชา แต่ว่าถืกเซียงเมี่ยง ล่อตั๋วได้อย่างง่ายๆ ตั้งวะสองเทื่อติดๆ "แค้นนี้ต้องชำระ อายนี้ต้องเอาคืน” แล้วพระราชากะหาทางตั๋วเซียงเมี่ยง เพื่อที่สิแก้แค้น สะล่ะล่ะ (อยากแก้แค้น น่าสิกินน้ำเนาะ... หรือว่าให้ผู้อื่นทุบหลัง กะพอหายแค้นอยู่ดอกเด้อ)

มื้อลุนมา พระราชา ให้ทหารคนสนิท ไปหาแฮ้งมาโตนึง แล้วกะให้พ่อครัว เฮ็ดแกงแฮ้งใส่บักโต่น หม้อนึง กับปิ้งแฮ้ง เด้ มื้อนั้น พระราชา ให้คนไปเชิญเซียงเมี่ยงมา บอกว่า เซียงเมี่ยงซ่อยบ้านเมือง ไว้หลายเทื่อแล้ว สิเลี้ยงอาหารเซียงเมี่ยง พะนะ

เซียงเมี่ยง กะอุตส่าห์ดีใจ ที่หน่อยนักหน่อยหนา ที่สิได้มีโอกาส ได้กินข้าวกับพระราชา ได้กินอาหารแบบพระราชา เด้ เลากะอาบน้ำแต่งโต หวีผมเป้ย จนได้สุดหล่อของเลานั่นล่ะ... แล้วกะเข้าเฝ้าพระราชา เพื่อกินข้าวแซบๆ ว่าซั่นเถาะ

พอไปฮอด คุยกัน โสเหล่กัน พอเป็นกะสัยเรียกน้ำย่อย จักหน่อยแล้ว

“ เอ้า...ได้เวลากินข้าวแล้ว ไป เซียงเมี่ยง ไปกินข้าว” พระราชาเว้าแล้ว กะซี้มือ ไปทางพาข้าว สำหรับเซียงเมี่ยง พระราชาเอง กะย่างไปนั่งอยู่พาของพระราชาเด้

เซียงเมี่ยงไปนั่งอยู่พาข้าว พิจารณาเบิ่งกับข้าว ระดับพระราชามื้อนี้ แล้วกะพยายาม สูดดมกลิ่นหอมผักอี่ตู่ กลิ่นปลาแดกโหน่ง...

“ มื้อนี้ ได้หยังกินน้อ นอ แม่ครัว ” พระราชาทำท่าถาม

“ ที่พิเศษกะคือ ไก่โข่ง พิค่า กะเป็นแกงไก่โข่งใส่บักโต่น แล้วกะปิ้งไก่โข่ง”

“ เอ้า... ของหายาก ของแซบของนัว จัดการโลดเซียงเมี่ยง” แล้วพระราชา กะจัดการกินอย่างแซบนัว

แกงไก่กับปิ้งไก่ของพระราชา น่ะ เป็นไก่อีหลียุ เด้...

เซียงเมี่ยงกะบิ๋ ปิ้งไก่มากิน รสชาติกะพอได้อยู่ดอก แต่ว่า มีกลิ่นกุยๆ ขึ้นดังฮินๆ เด้ ลองซดแกงไก่โข่ง กะแซบดี เอ้อ อั่นนี้ไคแหน่ บ่กุย มีกลิ่นหอมผักอี่ตู่ .. แต่ว่า ซิ้นไก่หั่งหยาบ หย่ำยาก ... สิบ่กินกะบ่ฮู้ว่าสิกินอีหยัง เพราะว่าแนวกินหลัก มันมีแค่สองอย่างท่อนั้น

พระราชากะถาม เทิงเว้าอยู่เรื่อยว่า

“ เป็นจั่งได๋เซียงเมี่ยง ฝีมือแม่ครัวอยู่หนี่ สู้แม่ครัวของเซียงเมี่ยงได้บ่.... กินหลายๆ เด้อ กินให้อิ่ม อย่าให้แม่ครัวเพิ่นเสียน้ำใจ”

เซียงเมี่ยง กะจำใจกิน จนอิ่ม เทิงคึดว่า พระราชากะกินคือกัน กะเลยกล้ากิน นั่นล่ะว้า

พอกินอิ่มแล้ว พระราชากะถามอีกว่า

“ เป็นจั่งได๋ เซียงเมี่ยง แซบบ่ ”

เซียงเมี่ยง กะเลยว่า

“ รสชาติการปรุงน่ะ แซบดียุดอก แต่ว่าซิ้นไก่ มันหยาบ เทิงกุยนำ.. น่าสิล้างดีๆ กว่านี้”

พระราชากะเลยว่า

“ อั่นไก่แนวนี้ ล้างดีปานได๋ มันกะบ่เซากุยเด้อ เพราะว่าเป็นไก่โข่ง ไก่โตบักใหญ่ ที่มันมักกินซากงัวควาย”

“ หมายถึงอีหยัง พะเจ้าค่า ”

พระราชา ทำทรงหันไปทางแม่ครัว นางสนมกำนัลทั้งหลาย แล้วกะถามว่า

“ แมนอีหยังเกาะฮึ ชื่อที่มักเอิ้นกันน่ะ ”

“ แฮ้ง ” ซุมที่นั่งอยู่แถวนั้นพากันตอบดังๆ

“ แฮ้ง วะติ หมู่เจ้าเอาแฮ้งมาเฮ็ด ให้เซียงเมี่ยงกินวะติ... แล้วอั่นที่เฮากินนี่ล่ะ”

“ อั่นนั่นน่ะ เป็นไก่อีหลี พิคะ ”

แล้วพระราชา กะตบมือหัวร่อเซียงเมี่ยง เว้าว่า

“ เซียงเมี่ยงกินแฮ้ง เซียงเมี่ยงกินแฮ้ง...ในที่สุดเซียงเมี่ยง ผู้หัวดีปัญญาหลาย กะถืกเฮาตั๋วจนได้”