อันว่าชีวิตคนเฮานี้ มันกะบ่เที่ยงแท้แน่นอนเนาะ คือจั่งเพิ่นว่า

ความแน่นอน คือความบ่แน่นอน

ความบ่แน่นอน คือความแน่นอน

ความบ่แน่นอน นั่นล่ะ ที่บ่แน่นอน ..... แล้วแต่ผู้ได๋สิเว้าสิว่า ล่ะหวา

เกิดแก่เจ็บตาย เป็นเรื่องธรรมดา สำหรับคนบ่ธรรมดา

เกิดแก่เจ็บตาย เป็นเรื่องบ่ธรรมดา สำหรับคนธรรมดา ....

เอ้า... แวเข้ามาฟังเรื่องเซียงเมี่ยงต่อเนาะ... หลวงพ่อวัดหลวง เพิ่นกะอายุหลายแล้ว โรคชรามาเบียดเบียน เพิ่นกะเลย อำลาพาจากสังขารร่างกาย ที่เสื่อมโทรมไปเนาะ .. กะตายนั่นล่ะ.. จั่งแม่นเว้ายืดยาวเนาะ ผู้เว้ากะดาย....

เอ้อ...นั่นล่ะ... หลวงพ่อเลาตอยจ้าย ตายจ้อย พระราชากะเป็นเจ้าภาพ จัดงานศพเด้ ฮาลังมื้อพระราชากะไปเอง ฮาลังมื้อกะบ่ได้ไป

มีมื้อนึง พระราชาเลาบ่ได้ไป กะเลยจัดให้เซียงเมี่ยง เป็นคนนำทีม พานางสนมกำนัลไปพิตี๋ (เสแสร้ง) ฮ้องไห้ในงานศพ ว่าซั่นเถาะ

“ ไป ไป เซียงเมี่ยง พาสนมกำนัล ไปซ่อยฮ้องไห ้งันงานศพหลวงพ่อเด้อ มื้อนี้”

เซียงเมี่ยง เลาบ่ค่อยถืกกันกับ พวกสนมกำนัลอยู่แล้วเนาะ

พอไปฮอดหม่องจัดงานศพ นางสนมกำนัล กะพากัน นั่งอยู่หน้าโลงศพ ฮ้องไห้ซิมซิ ซิมซิ กะมี ไห้หงืก หงืก กะมี ไห้งือ งือ กะมี น้ำตาบ่ไหล กะทำเป็นเซ็ดๆ ถูๆ เด้เดียวหนิ แสดงคื้อคือ ปานคณะหมอลำหมู่ เอาโลด กะยังว่า

เซียงเมี่ยงคึดม่วน กะเลยหาทางแกล้งสนมกำนัล ซั่นแหล่ว เซียงเมี่ยง ลุกออกมา แล้วกะหาหม่องบ่มีคนเห็น ถอดซ่งออก แล้วกะ เอามีดปาดดากซ่ง ให้เป็นซ่งขาดดาก เอามานุ่งใหม่ แล้วกะย่างกลับคืนมาในงาน

เซียงเมี่ยง กะคลานก่อมก้อย ก่อมก้อย เข้าไปต่อหน้าโลงศพ ผ่านหน้าสนมกำนัลทั้งหลาย.... หมู่เจ้ากะคึดเบิ่งเอานั่นเถาะ คนนุ่งซ่งขาดดาก คุกเข่าคลาน หันดากหาท่านผู้ชมทั้งหลาย มันสิเป็นภาพจั่งได๋ ....

สนมกำนัลทั้งหลาย เหลียวเห็นเซียงเมี่ยง นุ่งซ่งขาดดาก กะอยากหัว อดหัวบ่ไหว กะเลยพากันหัวร่อเด้ ผู้แรกหัวขึ้น ผู้ที่สองกะหัวนำ ผู้ที่สามกะหัวสมทบล่ะตี้ ผู้ที่สี่ ห้า หก เจ็ด..... จนเหมิดซุคน พากันหัวร่อคิก ๆ คัก ๆ หัวร่ออั๊ก ๆ กะยังว้ากะยังว่า

กะย่อนว่าสนมกำนัลทั้งหลาย บ่ได้เศร้าโศกเสียใจอีหลีเนาะ ฮ้องไห้กะแค่ พิตี๋ไห้ซื่อๆ เจอมุขตลกเซี่ยงเมี่ยงเข้า กะเลยอดหัวบ่ไหว ซั่นแหล่ว

พองานแล้วแล้ว เซี่ยงเมี่ยง กะเลย เอาแส้มาตีโบย ลงโทษสนมกำนัลทั้งหลาย พวกสนมกำนัล บ่พอใจ กะเลยไปฟ้องพระราชา ว่าถืกเซียงเมี่ยงตี ให้พระราชาลงโทษ เซียงเมี่ยงให้แหน่ ว่าซั่น

เซี่ยงเมี่ยง กะทำทรงถามพระราชาว่า

“ คนที่ขัดคำสั่งของพระองค์ บ่เฮ็ดตามคำสั่งของพระองค์ สมควรถืกตีโบย แม่นบ่ พระเจ้าค่า”

“ แมนยุ ” พระราชาว่า

“ที่ตีโบยสนมกำนัลไป กะย่อน สนมกำนัลพวกนี้ ขัดคำสั่งพระองค์ นั่นล่ะ พะเจ้าค่า”

“ ขัดคำสั่งจั่งได๋ ว่ามาเบิ่งดู้ ” พระราชาถาม

“ พระองค์ให้คุมสนมกำนัลทั้งหลาย ไปฮ้องไห้ ในงานศพ แต่ว่าสนมกำนัลพวกนี้ บ่เซื่อฟังพระองค์ ขัดคำสั่งพระองค์ บังอาจหัวร่อคิก ๆ คัก ๆ ในงานศพ เป็นการบ่สมควรอย่างยิ่ง"

พระราชาหันหน้าไปทางสนมถามว่า

“ พวกเจ้าได้หัวร่อ ในงานศพอีหลีบ่? ”

“ ได้หัวยุ ... กะมันเป็นตาอยากหัว... ไผสิอดหัวได้..” สนมว่า

เซียงเมี่ยง กะเลยเว้าต่อ

“ คันจั่งซั่น ที่ข้าพระองค์ ตีโบยไป กะถืกต้องแล้ว แม่นบ่ พระเจ้าค่า”

พระราชา บ่ฮู้ว่าสิเอาผิดเซียงเมี่ยงจั่งได๋ กะเลยปล่อยเลยตามเลย ให้แล้ว ๆ กันไป สะล่ะล่ะ

นางสนมกำนัลทั้งหลาย กะเสียทีเซียงเมี่ยง อีกตามเคย ซั่นแหล่ว