เณรเมี่ยง เลาบวชได้หลายปีเติบ กินข้าวบาตรจนใหญ่ขึ้น เป็นบ่าวสำน้อย คิดสิเอาดีทางโลก บ่แมนทางธรรม กะเลยสึกออกมาเป็นฆราวาส จากนั่นมา คนกะเลยเอิ้นเลาว่า

“ เซียงเมี่ยง ” (ผู้ปาดเปี่ยง........ ปาดแตงออกเป็นเปี่ยงๆ บ้อ... หรือว่า ปาดปัญญาผู้อื่นออกเป็น เปี่ยงๆ ???)

สึกออกมาแล้ว หลวงพ่อกะพาเซียงเมี่ยง ไปฝากไว้กับขุนนางผู้นึง ให้เป็นคนรับใช้ ว่าซั่นเถาะ ขุนนางผู้นี้ (เอิ่นเลาว่า ขุนงาย สาเนาะ) ขุนงายไปไสมาไส กะสิมีเซียงเมี่ยง เป็นคนติดตามรับใช้ เด้

มื้อนึง ขุนงายสิเข้าไปประชุม ในเมืองเนาะ เลากะขึ้นขี่ม้า ให้เซียงเมี่ยง ถือกะต่าหมาก ย่างนำก้น เด้ ม้ามันกะย่างไวเนาะ เซียงเมี่ยง กะย่างแหน่ แล่นแหน่ เหลียวเบิ่งนก เบิ่งต้นไม้นำข้างทาง ไปนำล่ะหวา กะต่าหมาก กะฟัดไปฟัดมา เซียงเมี่ยงผัดบ่สังเกตว่า หมากของขุนงาย ค่อย หลุด ค่อย หล่น ออกจากกะต่าหมาก เด้เดียวหนิ..

พอขุนงาย ไปฮอดหม่องประชุม อยากเคี้ยวหมาก กะเอากะต่าหมากจากเซียงเมี่ยงมา พอสิหาหมาก พลู เขียงคูน ปูน ยาเส้น... ของซุอย่างที่เตรียมไว้ บ่ยังจ้ากเม็ดเอาโลด จักวะหายไปไสเหมิด กะยังว้ากะยังว่า

“ เอ้า..หมากกูหายไปไสเหมิดล่ะเซียงเมี่ยง? ” เลาถาม

“ เอ๋า..มันหายไปไสล่ะ.. สงสัย มันตก หล่น นำทางล่ะมั้ง ขะน้อย ” ว่าซั่น เซี่ยงเมี่ยงว่า

“ฮู้.. มันตกมันหล่น กะบ่ฮู้จักเก็บเนาะ เจ้ากะดาย.. ทีหลัง กะเก็บเอา ให้มันเหมิดเด้อ”

ขุนงาย สอนสั่งเซียงเมี่ยง แล้วกะไปขอหมากผู้อื่นมาเคี้ยว....

มื้อลุนมา ขุนงาย เข้าไปประชุมอีก ขี้ม้าไปคือเก่านั่นล่ะ เซียงเมี่ยง กะเป็นคนถือกะต่าหมาก ย่างนำก้น อีกคือเก่านั่นล่ะ กะคนวัยกำลังคึกคะนองเนาะ ถืออีหยัง มันกะถือบ่ค่อยเชียมดีดอก ย่างไปนำ แล่นไปนำ กระโดดไปนำ หมากมันกะหล่นจากกะต่าแหล่วเนาะ

พอหล่นปับ เซียงเมี่ยงกะก้มเก็บปับ เก็บกะบ่เก็บเฉพาะหมากเด้เดียวหนิ ก้มลงเห็นก้อนหินแฮ่ กะเก็บเอา ก้มลงเห็นก้อนขี้ม้าแห้ง กะเก็บเอา ก้มลงเห็นก้อนขี้งัวแห้ง กะเก็บเอา เก็บเอาเหมิดเอาโลด

พอขุนงาย มาฮอดหม่องประชุม สิเคี้ยวหมาก เอากะต่าหมากมา จักวะแมนอีหยังแหน่เอาโลด อยู่ในกะต่า กะดาย เฮ็ดมุ่นอุ้ยปุ้ยเอาโลด เด้เดียวหนิ มีหมากพลู มีเทิงขี้ไก่ ขี้ม้า ขี้งัว ขี้หินแฮ่ ขี้ฝอย.. เต็มไปเหมิด เอาโลด ผู้ได๋ล่ะ สิกล้าเอาหมาก ในกะต่านั่นมากิน มาหย่ำ ... เลาสูนให้เซียงเมี่ยงวะสั่น ...

เซียงเมี่ยงกะแก้โตว่า

“ กะท่านขุนบอกว่า ให้เก็บเอาเหมิด ผู้ข้าฯกะเก็บเอาเหมิดนั่นแหล่ว ผู้ข้าฯ เฮ็ดตามคำสั่ง ทุกประการแล้วเด้ ขะน้อย ”

“กูบอกให้เก็บเอาหมาก เอาพลู บ่แมนให้เก็บเอาขี้ เด้เดียวหนิ บักเซียงเมี่ยงเอ้ยน้อ”

ขุนงาย กะบ่มีหมากเคี้ยว กะต้องไปขอหมากผู้อื่น มาเคี้ยวคือเก่า นั่นแหล่ว

แต่ผัดนั่นมา เลากะบ่เอาเซียงเมี่ยง ไปถือกะต่าหมากอีก แต่ว่า ให้เซียงเมี่ยง เฮ็ดงานบ้านแหน่ ไปเฮ็ดนาแหน่ แล้วแต่ ล่ะหวา ...