ลุงมากับลุงสี เลาไปเฮ็ดงานอยู่ประเทศนอก จักวะงานอีหยังบุ๊ล่ะว้า อยู่หลายปีเติบ กะพอเว้าภาษาฝรั่งได้จักหน่อย จั่งคำว่า ไอ ยู กุดมอนิ่ง พวกนี้ล่ะ

อยู่มาโดนเติบ เลากลับมายามบ้านเด้ ปกติแล้วลุงมากับลุงสี คันเลาอยู่กันสองคน สิเว้าภาษาอีสานกัน พอกลับมายามบ้าน กะอยากอวดนั่นหนา ว่าจะของเว้าภาษาฝาหรั่งได้ พออยู่ต่อหน้าผู้อื่น เลากะสิพยายามเว้าภาษาฝาหรั่งกันเด้

บ่ายมื้อหนึ่ง ชาวบ้านกะมาโฮมมาตุ้ม มาถามข่าว ถามคราวนั่นล่ะ

ลุงมากะเลยถามลุงสีว่า

“ You have some garyin?” ( ยู แฮพ ซัม กายิ้น ? )

“ No, I talling.” ( โน, ไอ แทวลิ้ง ) ลุงสีตอบ

“ Where you talling?” ( แว ยู แทวลิ้ง ? )

“ I talling at kaomapon.” ( ไอ แทวลิ้ง แอท ค้าวมะโพ่น ) พะนะ ลุงสีเลาว่า

ตอนแรกๆ ชาวบ้านกะพากันงึด พากันออนซอนแท้ๆ เด้ว่า ลุงมากับลุงสี คือมาเก่งแท้ว้า ป้าด เว้าภาษาฝาหรั่งได้ โฮ้ เก่งคัก เก่งคัก

พอฟังมาฮอด “ ค้าวมะโพ่น ” กะพากันสงสัยว่า “ โอ ภาษาฝาหรั่ง สำเนียงมันคือแปล่งๆ ว้า” กะเลยถามเอาความฮู้ให้เลาแปลให้ฟัง ลุงสีกับลุงมาเลยแปลให้ฟังว่า

“ ยู แฮพ ซัม กายิ้น? ” กะหมายเถิง “ เจ้ามีกิ้นยาบ่ ? ”

“ โน, ไอ แทวลิ้ง ” กะคือ “ บ่, ข้อยทิ้งแล้ว ”

“ แว ยู แทวลิ้ง ? ” กะคือ “ เจ้าทิ้งหม่องได๋ ”

“ ไอ แทวลิ้ง แอท ค้าวมะโพ่น ” หมายความว่า “ ข้อย ทิ้งที่โคนมะพร้าว”

เข้าใจแล้วไป่ พะนะว่า

โอ้ย...ลุงสีกับลุงมา เอ้ย เอา คำผวน มาหลอกตั๋วชาวบ้านกะเป็นน้อ เจ้ากะดาย