มื้อนึงขุนงาย มีประชุมด่วน แต่เช้า เลากะเลยฟ้าวออกจากบ้านแต่เช้ามืด ไปประชุม กับพวกเสนาอำมาตย์ทั้งหลาย นั่นล่ะ ข้าวเช้า เลากะเลยบ่ทันได้กิน

ฝ่ายเมียขุนงาย กะเตรียมข้าวต้มเปียก ไว้ท่าผัวเด้ พอเฮ็ดเรียบร้อย ก๋าเวลาว่า น่าสิเลิก หรือพักประชุมแล้ว กะเลยให้เซียงเมี่ยง แล่นไปบอกขุนงาย ให้กลับมากิน ข้าวต้มเปียก อยู่บ้านเด้อ ว่าซ้าน

“ ไป ไป เซียงเมี่ยง ฟ้าวไป เดี๋ยวมันสิสวยก่อน ” พะนะ

เซี่ยงเมี่ยง ฟ้าวแล่นไปอย่างหัน ตามคำสั่ง จนฮอดเฮือนหอประชุม กะฟ้าวโดดขึ้นคันได แล้วกะแล่นเหยียบแป้นเฮือน เติ้ง ต้าง เติ้ง ต้าง ฮ้องมาแต่ไกลๆ พุ่นน่ะ จักแมนฟ้าวคักฟ้าวแหน่ เด้เดียวหนิ

เสนาอำมาตย์ทั้งหลาย กะกำลังนั่งโสเหล่่กันอยู่ เซี่ยงเมี่ยงกะแล่นพรวดพราดเข้าไป คือจั่งมีเหตุด่วน เหตุสำคัญคักแหน่ เด้เดียวหนิ ฮ้องไปนำแล่นไปนำ ว่า

“ ท่านขุน ท่านขุน ”

แล้วกะหยุดเซ่าแฮบ ๆ แล้วกะเว้าแฮง ๆ ว่า

“ท่านขุน... เมียท่านขุนบอกว่า คันเลิกประชุมแล้ว ให้กลับไปกิน ข้าวต้มเปียก อยู่บ้าน ว่าซั่น”

ฮ่า ฮ่า ฮ่า.....

ซุมเสนาอำมาตย์ที่นั่งอยู่หั่น ได้ยินกะพากันหัวร่อ จนท้องแข็ง กะยังว้ากะยังว่า

“โฮ้ ขุนงาย ห่างเมียบ่ได้น้อ ห่างแหน่จักหน่อย ผัดให้คนรับใช้มาเอิ้น ไปกินข้าวต้มเปียก”

“ หว่างมื้อคืนนี่ บ่ได้กินข้าวต้มเปียกบ้อ ขุนงาย ”

หมู่พวก พากันหัวร่อ แล้วกะเว้าหยอกเลา จนเลาอยากอายอย่างคัก กะยังว่า เด้เดียวเนียะ

ขุนงายกะเลยจ่มให้เซียงเมี่ยง ด่าพร้อมล่ะว้า แล้วกะสอนสั่ง กำชับว่า

“ ฮู้จักมีมารยาทแหน่เด้อ สิไป สิมา กะให้ค่อยไป ค่อยมา ฟ้าวแล่นเติ้งต้าง เติ้งต้าง แบบนี้ มันบ่แมนแนว สิแจ้งเหตุให้ผู้หรับผู้ใหญ่ กะให้ค่อยๆ คลานเข้ามา ฮอดใกล้ๆ แล้ว กะเว้าค่อยๆ เด้อ ฮ้อง แฮงๆ จั่งซี้ มันบ่แมนแนว.. จื่อไว้ จำไว้เด้อ เซียงเมี่ยง.. อย่าเฮ็ดจั่งซี้อีก..”

เซียงเมี่ยง รับคำ “ ขะน้อย ขะน้อย ”

แล้วกะจื่อไว้ จำไว้