ขุนศรีฯ เลามีหมู่มีพวกหลายพอสมควร เทิงถืกกันแหน่ บ่ค่อยถืกกันแหน่ นั่นล่ะ หมู่พวกแบบ หาเรื่องกัดกันไปกัดกันมา กะมีหลายคือกัน

มีหมู่ผู้นึง (เอิ้นเลาว่า ขุนเกิ่ง ซะเนาะ) ขุนเกิ่งเป็นหมู่ขุนศรีฯ ที่บ่ค่อยยอมกันเด้ กัดกันไปกัดกันมานั่นล่ะ... แต่ว่าคันผู้ได๋เดือดร้อน กะซ่อยเหลือกันคือเก่านั่นล่ะ

ช่วงนึง ขุนศรีฯ เลาสิเฮ็ดเล้าให้ไก่น้อ คนใช้ของขุนศรีฯ กะมีบ่พอ ขุนศรีฯ เลยไปหาขุนเกิ่ง ขอคนมาซ่อยงาน สะล่ะล่ะ

“ ขุนเกิ่งเอ้ย... เฮากำลังเฮ็ดเล้าไก่... เฮาขอคนของขุนเกิ่ง ไปเฮ็ดเสาเล้า แน่เด้อ ได้บ่”

“ ปะสาส่ำนี้ เป็นหยังสิบ่ได้ ต้องการจักคนล่ะ”

“ ขอจักสิบคน เด้อ ข้าวปลาอาหาร เฮาสิหาสู่อยู่สู่กินดอก”

ขุนเกิ่ง กะจัดคนให้ไปสิบคน เพื่อเฮ็ดเสาเล้าไก่ ให้ขุนศรีฯ

ขุนศรีฯ กะให้คนของเจ้าของ ขุดหลุมสำหรับเสาเล้าไก่ ไว้สิบหลุม เลิ่กเพียงหัวเข้านี่ล่ะ (เล้าไก่หยัง ใช้เสาหลายปานเฮือนเอาโลด???) จากนั้นขุนศรีฯ กะให้คนของขุนเกิ่ง ไปยืนอยู่ในหลุม ถมขาไว้บ่ให้ย่างหนี ให้แบกขื่อ แบกไม้โครงหลังคาไว้... มุงเผียกหญ้าคาเรียบร้อย เอาไม้มามัดกับคนของขุนเกิ่ง แอ้มคอกไก่เรียบร้อย.... ได้เวลาอาหาร กะหาข้าวหาน้ำมาให้กิน

คนของขุนเกิ่ง ยืนขาแข็ง แอวแข็งแบกหลังคาไว้ หนักกะหนัก สิปงกะบ่ได้ สิย่างหนีกะไปบ่ได้ กะยังว้ากะยังว่า

ฝ่ายขุนเกิ่ง เห็นว่าตะเว็นใกล้ค่ำแล้ว บ่เห็นคนใช้กลับมา กะเลยย่างเลาะไปเบิ่ง เห็นคนของเจ้าของ ยืนซื่อคิ่งนิ่ง เหี่ยแตกเหี่ยแตนอยู่ ..... หลังจากถามเรื่องราวแล้ว กะไปหาขุนศรีฯ ถามว่า

“ เป็นหยังจั่งเฮ็ดจั่งซี้ กับคนของเฮา เขาเฮ็ดผิดอีหยัง”

“ คนของขุนเกิ่ง บ่ได้เฮ็ดผิดอีหยังดอก เฮาขอคนของขุนเกิ่ง มาเอ็ดเสาเล้าไก่ แล้วขุนเกิ่ง กะเป็นคนอนุญาตเอง บ่แม่นติ”

“ ไสว่าเอามาเฮ็ดเสาเล้าไก่ คือบ่ให้เฮ็ดเสาเล้าไก่ เป็นหยังเอามายืน แล้วกะฝังไว้จั่งซี้”

“ กะนี่ล่ะ เสาเล้าไก่ คนของขุนเกิ่งนี่ล่ะ เป็นเสาเล้าไก่... กะยังว่า ขอมาเฮ็ดเสาเล้าไก่ เนาะฮึ...”

???

“ เอ๋า..ว่าแม่นให้มาเฮ็ดเสา ผัดเอามาเฮ็ดเสาน้อ ขุนศรีฯเอ้ย... แบบนี้ เฮาบ่ยอม เฮาขอคนของเฮาคืน”

จากนั้น กะเลยม่างเล้าไก่ ขุดเอาคนของขุนเกิ่งขึ้นมา พากลับบ้าน

ขุนเกิ่ง เทิงเจ็บใจ เทิงสูน อุตส่าห์ใจดี ให้คนมาซ่อยงาน บัดถืกขุนศรีฯ ล่อตั๋ว เล่นงานคนของเจ้าของ...

"ฮือน้อ... ฮือน้อ... แค้นนี้ต้องชำระ... ต้องเอาคืน ต้องเอาคืน..” ว่าซั่นเด้