มื้อนึง บักร้อยเกวียน ลากเกวียนบรรทุกเกลือไปส่งพ่อค้าเรียบร้อยแล้ว กะลากเกวียนเปล่ากลับบ้าน พอดีบักเจ็ดไหกับบักร้อยไผ่ ย่างมาเห็นเกวียนเล่มสุดท้าย กะสงสัยว่า

“ โฮ้ ..เกวียนผู้ได๋ซัมมาหลายคักแท้.. ผู้ได๋ซัมหมะแฮงหลายคักแท้ ”

บักเจ็ดไหกะเลยให้บักร้อยไผ่ไปดึงเกวียนไว้

เกวียนกะหยุดจ่ะ!!..วะนึง .. บักร้อยเกวียน เพิ่มแฮงขึ้น..เพิ่มขึ้น.. จนเต็มแฮง กะลากไปบ่ได้ กะเลยแล่นกลับมาทางหลัง หาเบิ่งว่า เกวียนมันข้องมันคาอีหยัง ในที่สุด กะมาพ้อบักร้อยไผ่ เอามือจับเกวียนเล่มสุดท้ายไว้.. กะหมึนบักใหญ่แหล่วเลากะดาย..

“ ปาดทิโท!!! ..มึงแม่นไผ บังอาจมาดึงเกวียนกูไว้ มึงฮูจักกูหน่อยไปซะแล้ว”

ว่าแล้วกะย่างอาดอาดเข้าไป เอามือจับแขนบักร้อยไผ่ สิดึงมันเข้ามากอดคอตีเข่า... บักร้อยไผ่ กะสะบัดแขน เอามือจับแขนบักร้อยเกวียน ฟึดไปเคิ่งแฮง บักร้อยเกวียน กะเสียหลักเซถลาออกไป พอตั้งหลักได้ กะกลับเข้ามาต่อสู้กันใหม่


ตะลุ่งตุ่งนัง..ตะลุ่งตุ่งนัง.. ๆ ๆ ๆ ๆ ..ตึบ!!


สู้กันไปสู้กันมา ป้ำกันไปป้ำกันมา ในที่สุดบักร้อยเกวียน กะไปอยู่ทางล่าง บักร้อยไผ่อยู่ทางเทิง เอาดากนั่งทับเอิ่ก เอาตีนเหยียบแขนไว้ สองมือกอดเอิ่ก เว้าว่า

“ เป็นจั่งได๋ ยอมแพ้บ่ ”

“ ยอมแพ้แล้ว..ยอมแพ้แล้ว ”

บักร้อยไผ่เลยลุกออก เอามือดึงแขนบักร้อยเกวียนลุกขึ้น ต่างคนต่างปัดโต ปัดก้น ปัดขี้ฝุ่นออกนั่นล่ะ แล้วบักร้อยเกวียนเลยเว้าว่า

“ ผู้น้องซื่อว่า เกวียนร้อยเล่ม เอิ่นว่า ร้อยเกวียน กะได้ ผู้พี่ซื่อว่าจั่งได๋”

“ เฮาซื่อว่า ไผ่ร้อยกอ เอิ่นเฮาว่า ร้อยไผ่ กะได้...นี่นี่ เฮายังมีผู้พี่อีกผู้นึง ซื่อว่า เจ็ดหวดเจ็ดไห เอิ่นว่า เจ็ดไห กะได้”

ทั้งสามคน กะเลยสาบานเป็นพี่เป็นน้องกัน บักเจ็ดไหเป็นพี่ใหญ่ บักร้อยไผ่เป็นน้องรอง บักร้อยเกวียนเป็นน้องสาม (พี่ใหญ่ น้องรอง น้องสาม.. บู๊ยยยย... ปานหนังจีนเอาโลดเด้เดียวเนี่ย..)

เจ็ดไหกับร้อยไผ่ กะซวนร้อยเกวียนออกเดินทางผจญภัย แสวงโชค นำกัน บักร้อยเกวียนกะตกลง … พอเอาเกวียนไปส่งพ่อแม่ ลาพ่อแม่แล้ว ทั้งสามคน กะออกเดินทางผจญภัยต่อไป..


บาคานท้าว บาคานน้อยอ่อน สาบานเป็นพี่น้อง สามท้าวเข้าเดินดง ซั่นแหล่ว...

(อ้าวหมอแคนจ้าว...สิเดินดงดั้นป่าแล้ว..)