หลวงพ่อถืกเยี่ยงปลาดุกปักมือ ปวดบักอย่างขนาด เคียดให้ปลาดุกอีกเด้บาดทีเนียะ
“ บ๋า .. บ๋า .. ปลาดุกโตนี่ .. มึงสู้ติ .. สู้ติ จั่งซี้ต้องเอาไปย่างกิน จั่งสิหายแค้น” กะเลยบอกเณรเมี่ยงว่า
“ เมี่ยงเอ้ย เอาปลาดุกโตนี่ ไปให้แม่ออกย่าง แล้วให้เอามาจังหันมื้ออื่นเช้าเด้อ”
เณรเมี่ยงกะเฮ็ดตามคำสั่งหลวงพ่อ

พอฮอดยามมื้อเซ้า หลวงพ่อ กะเข้าไปบิณฑ์บาตคือเก่านั่นล่ะหว๋า ส่วนเณรเมี่ยง กะเตรียมพาข้าว เตรียมข้าวของไว้ท่าอยู่ศาลา พอดีแม่ออก กะเอาปลาดุกย่างมาส่ง โฮ้ ปลาดุกย่าง กลิ่นมันกะหอมขนาดล่ะเว่ย

เณรเมี่ยง เอาปลาดุกย่าง ไปวางไว้หม่องพาข้าวหลวงพ่อ กลิ่นปลาดุกย่าง หอมหวนยั่วยวนใจเลา บักขนาด เลาทนบ่ไหว เลยบิ๋หางแก่ะ ... ตัดสินใจ ลองซิมเบิ่งคำน้อย ๆ ...มันล่ะแซบตี้ล่ะ กะเลยซิมต่ออีก เทื่อล่ะคำน้อย ๆ ซิมไปซิมมา เหลือแต่ก้างกับหัว กะยังว๋ากะยังว่า เณรเมี่ยงเลาแซบคัก กินปลาดุกหลวงพ่อ เหมิดเลยว่าซั่นเถาะ

พอกินเหมิดแล้ว จั่งค่อยคิดได้ ตกใจบักใหญ่ ย่านถืกหลวงพ่อด่ากะพ่องกัน
“ ตายคัก ๆ ตายคัก ๆ เฮ็ดจั่งได๋น้อ บาดทีเนี่ย ”

พอดีคึดแผนอุบายได้ ... เณรเมี่ยงเลากะฉลาดเนาะ
เณรเมี่ยง เอาเศษปลาดุกที่เหลืออยู่นั่น วางใส่จาน แล้วกะเอาวางทิ้งไว้ ... บ่ทันพอคราว แมงวันกะมาตอมแซว ๆ จับดำจุ่มกุ่มอยู่ พอได้จังหวะ เณรเมี่ยง กะเอาบาตรงุมจาน บึบ ว่าหนึ่ง ขังแมงวันไว้ในบาตรหั่นล่ะ เสร็จเรียบร้อยแล้ว กะยิ้มย่วย ๆ สำบายใจเสย

หลวงพ่อกลับจากบิณฑ์บาต แล้วกะฉันจังหันน้อ..กะถามหาปลาดุกย่าง เณรเมี่ยงกะบอกว่า เอาไว้ในจาน เอาบาตรงุมไว้อย่างดี พอหลวงพ่อเปิดบาตรขึ้น แมงวันพากันตกใจ กะบินแตก พืง วะนึง

“ โฮ้ ... ปลาดุกย่าง ... เหลือแต่หัวกับก้าง ... ปาดทิโธ แมงวันซุมนี้ บังอาจมาหลอยกินปลาดุกย่างกู … หือน้อ”

หลวงพ่อเลาสูน แล้วกะเคียดให้แมงวันเด้ บาดตาทีเนี่ย

เณรเมี่ยงกะหัวย่ามใน ใจ “รอดแล๊ว รอดแล้ว ได้แมงวันมาซอยซีวิต” พะนะว่า เหอ เห้อ ...(เสียงหัวเด้หนิ)