พระราชาเจ้า เทิงเสนาอำมาตย์ใหญ่ ถืกเซียงเมี่ยงหลอกต้ม เจ็บคิงถ้วน ทั่วกัน เฮือนดิ้นได้ ย่างไป ก็ล้มท่าว เหยียบบ่ดี ย่างบ่คอบ เป๋ล้ม ตกป่อง ก็มี บางพ่องเหยียบส้นไม้ ไม้เดี่ยง เสียหลัก คาดลาดโจน ลงน้ำ ก็มี...

ทุกคนที่เสียทีเซียงเมี่ยง กะบ่พอใจเซียงเมี่ยง เป็นอย่างหอง พระราชาเอง กะบ่พอใจคือกัน กะเลยวางแผน สิแกล้งเซียงเมี่ยงคืน ว่าซั่นเถาะ …. พระราชา เลาเอิ้นเสนาอำมาตย์ทั้งหลายมา แบบลับๆ บ่ให้เซียงเมี่ยงฮู้เห็นนำ ปรึกษาวางแผนกันเรียบร้อยเด้... แต่ละคน กะไปเตรียมการของเจ้าของเอง...

มื้อลุนมา ทุกคน กะมาเข้าเฝ้าพระราชา คือเก่านั่นล่ะ หลังจากประชุมหารือ ข้อราชการแล้วแล้ว พระราชากะเลยว่า

“ มื้อนี้ อากาศฮ้อนน้อ.. เฮามาพากันไปเล่นน้ำ ให้ชุ่มเย็น ดีบ่”

“ ดี พะเจ้าค่า ” เสนาอำมาตย์ทั้งหลาย เห็นดีนำ

จากนั้น ทุกคน รวมทั้งเซียงเมี่ยง กะเดินทางไปท่าน้ำ แล้วกะพากันเล่นน้ำ ต้ามๆ เด้ ลังคนกะมุดน้ำเล่น ลังคนกะลอยเล่น ลังคนกะเกียกปลาจิ๊เดิด ลังคนกะแล่นโดดน้ำเล่น...

ได้เวลาพอสมควรแล้ว พระราชา กะเอิ้นเสนาอำมาตย์ทั้งหลายมาซุมกัน แล้วกะเว้าว่า

“ ลอยน้ำ มุดน้ำเล่นซื่อๆ มันบ่ม่วนเนาะ.... เอาจั่งซี้ เฮามาเล่นบัก ไก่ออกไข่ ดีบ่”

“ ดี ดี พะเจ้าค่า ” พวกเสนาอำมาตย์ เห็นดีนำ

“ คันจั่งซั่น... ให้ทุกคนเบ่งไข่ออกมา ผู้ได๋ไข่ออกมาแล้ว ให้ยกมือ ชูไข่ไก่ขึ้น แล้วกะฮ้อง กะต๊าก กะต๊าก เด้อ …. คันผู้ได๋ หาไข่ไก่บ่ได้ บ่มีไข่ไก่ ผู้นั้น ต้องถืกทำโทษ.. โก่งดากใส่อีตาเว็น ให้ผู้อื่นเอาขี้ตมมาทาดาก ..เด้อ …. เข้าใจกติกากันดีแล้ว กะลงมือเลย”

พวกเสนาอำมาตย์ทั้งหลาย กะพากันแล่นโดดลงน้ำ แล้วกะลอยหามุดงุมเอาไข่ ที่เจ้าของเอามาฝังเซี่ยง ไว้ก่อนแล้ว ผู้นั้นกะหาพ้อ ผู้นี้กะหาพ้อ สมควรกะ

“ กะต๊าก กะต๊าก ”

กะต๊าก แล้ว กะต๊าก อีก เสนาอำมาตย์ทั้งหลาย หาไข่ได้เกือบครบเหมิดซุคนแล้ว ว่าซั่นเถาะ

ฝ่ายเซียงเมี่ยง บ่ฮู้อีโหน่อีเหน่ หยังนำเขา กะหาไข่ไก่บ่พ้อแหล่ว เลากะเลย ทำทรงมุดน้ำหาผู้นั้นผู้นี้ แล้วกะโดดขึ้นขี่หลังขาเจ้า นั่นแหม

พอขาเจ้าฮ้อง “ กะต๊าก ” เซียงเมี่ยงกะฮ้อง “กะโต๊ก”

หาโคม หาขี่หลังผู้นั้นผู้นี้ ไปเรื่อย จนผู้อื่นได้ไข่ไก่เหมิด เหลือเจ้าของผู้เดียว บ่ได้ไข่ไก่นำหมู่ ว่าซั่นเถาะ

พระราชา กะฮ้องถาม มาจากฝั่งว่า

“ เป็นจั่งได๋ล่ะ เซียงเมี่ยง ยามได๋ สิไข่ออกมาล่ะ”

เซียงเมี่ยงกะเลยว่า

“ กะโต๊ก กะโต๊ก ไก่โตผู้บ่มีไข่ดอกพะเจ้าค่า.... ผู้อื่นเล่นเป็นไก่โตแม่ กะเลยมีไข่ แต่ว่าที่ไข่ออกมาได้ กะย่อนข้าพระองค์นี่ล่ะ เป็นผู้เซิง... กะโต๊ก กะโต๊ก”

“ เออ กะแม่นคือเซียงเมี่ยงว่า เด้ล่ะบะได๋”

เทื่อนี้ พระราชา กะเลยบ่สามารถหาทางเล่นงานเซียงเมี่ยงได้

แล้วกะ พวกเสนาอำมาตย์ทั้งหลาย กะพากันอาย ที่เป็นไก่โตแม่ ให้เซียงเมี่ยงเซิง จนคนเอาไปเว้าพื้นกันไปดนเติบ สะล่ะล่ะ