อยู่บ้านดอนหนอง (จักแมนดอนฮึจักแมนหนองบุบ้านนี่กะดาย) มีพ่อใหญ่สองคน นาอยู่ใกล้ๆ กัน ให้ชื่อว่า พ่อใหญ่เปิ่น กับ พ่อใหญ่เปา ซะเนาะ ตามปกติแล้ว พ่อใหญ่เปิ่นกับพ่อใหญ่เปา พอค่ำแล้ว เลาสิกลับบ้านนำกัน

มีอยู่มื้อหนึ่ง พ่อใหญ่เปาเลาปั้นคันแทแล้วเร็ว เลากะเลย ฮ้องบอกพ่อใหญ่เปิ่นว่า

“ มื้อนี้ข้อยกลับบ้านก่อนเด้อ ”

เลาล้างไม้ล้างมือแล้ว กะเลยแบกบักจกย่างกลับบ้านก่อน

ย่างไปฮอดเคิ่งทาง พ่อใหญ่เปาปวดขี้ เลากะเลย สับบักจกไว้ข้างทาง แล้วกะแล่นไปนั่งขี้บังพุ่มไม้อยู่แถวๆ ข้างทางนั่นล่ะ ขี้บ่ทันสุดจ้อยแหม พ่อใหญ่เปิ่นเลาแล้วเวียกแล้ว กะย่างกลับบ้าน มาเถิงหม่องนั่นพอดี เห็นบักจกสับอยู่ข้างทาง เลาเลยท่วงว่า

“ ฮ่วย จอบไผหนิ ”

พ่อใหญ่เปา ตกใจ ฟ้าวตอบเสียงอ่อย ๆ ว่า

“ บ่ได้จอบไผดอก ... นั่งขี้ ”

“ เอ..กูกะนั่งลี้ดีอยู่น๊า คือเห็นวะ ” เลาคิด

อีหลีแล้ว พ่อใหญ่เปิ่น เลาบ่ได้ถามไผดอก เลาบ่ฮู้จ้อยว่าพ่อใหญ่เปานั่งอยู่หลังพุ่มไม้ เลาท่วงซือๆ ...ท่วงกะบ่ท่วงว่าบักจกเนาะ พ่อใหญ่เปิ่นกะดาย คันเลาท่วงว่า

“ ฮ่วย บักจกไผหนิ ”

กะคือสิเป็นหยังดอกตี้ พ่อใหญ่เปาคือสิบ่เข้าใจผิด ว่าพ่อใหญ่เปิ่นเห็นจะของนั่งขี้ ดอกตี้ นี่บัดอยากใช้ภาษากลางกะเลยท่วงว่า

“ ฮ่วย.. จอบไผหนิ ”

“ บ่ได้จอบไผดอก .. นั่งขี้ ”