| |
เซียน
ภูมิลำเนา : สกลนคร
สมาชิกภาพ : สมาชิกชมรมฯ
เข้าร่วม : 16 มี.ค. 2553
รวมโพสต์ : 2,213
ให้สาธุการ : 180
รับสาธุการ : 4,969,600
รวม: 4,969,780 สาธุการ
|
|
ฟ้าครึ้มฝนตอนบ่าย บรรยากาศเย็นระรื่น แมงน้ำแก่ง ( บางแห่ง เรียก แมงโกก แมงปอ ) บินฉวัดเฉวียนเล่นลม เป็นกลุ่มๆ เป็นสัญญาณว่าอีกไม่นาน จะมีฝนตก ฟ้าครึ้มฝนมาทางโพนกระโดนกลางนา
เซียงน้อย กำลังก้มหน้าก้มตา ตกแต่งตัดแปลงเปลือก หอยเหลื่อย เจาะรู ร้อยเชือกด้ายเล็ก ๆเหลาไม้ไผ่ เป็นแท่ง สอดเข้าไปในเปลือก ทำกระดิ่ง จากเปลือกหอยที่จันแรมเก็บมาจากโคก
จันเพ็ญเดินถือห่อใบตองกุง เดินมาหา เซียงน้อยที่นั่งอยู่ใต้ร่มหว้าใหญ่
อ้ายเซียง เอ้านี่ เห็ดเผาะ เอามือฝากป้าเลากิน นำ จันเพ็ญยื่นห่อใบตองให้เซียงน้อยเงยหน้าขึ้น สบตา ใบหน้าที่ขาวสีนวล ตามธรรมชาติของจันเพ็ญ ที่ไม่ได้ตกแต่งจากเครื่องสำอาง พริ้มละไมอยู่ตรงหน้า เซียงน้อยรับเอาห่อไปตอง
แต่ก็แกล้งล้ำ ไปจับมือจันเพ็ญที่ถือของอยู่ เป็นการหยอกจันเพ็ญหน้าแดงรื่อ รีบชักมือกลับโดยเร็ว
อ้ายอันนี่..มักตอดเล็กตอดน้อย เนาะ เจ้า จันเพ็ญค่อนขอด
คันบ่มัก กะ บ่ อยากบาย อยากซุน ดอก เซียงน้อยยิ้มๆ
อยากลูบ อยากบายหลาย กะ โพนกลางท่ง พู้น ไปลูบเบิ๊ดมื้อโลด โพนปลวก บ่มีไผว่า นี่ลูกคนมีพ่อมีแม่เด้อ.. จันเพ็ญพูดพลางชี้มือไปทาง โพนต้นกระโดน
โอย.อะสุเคียด ดอกหล่า..หยอกซือ ๆ เคียดหลาย มัน บ่งามเด้. ว่าพลางก้มหน้าทำกระดิ่งต่อไป
ปีนี้ พ่อใหญ่ค้ำ คงสิเมื่อยหลายเนาะ เถิ้งสิเลื่อยไม้ เอ็ดเฮือน เถิ่งสิ เฮ็ดนา
เซียงน้อยเปรยๆ
แม่นอยู่ดอก ย้านแต่ลูก บ่ได้อยู่เฮือนงาม เฮ็ดหยังกะด้อ. บ่อยู่บ่เซา จันเพ็ญ นั่งลงข้างๆ เซียงน้อย
ตามองออกไปทาง พ่อใหญ่ค้ำที่กำลังหว่านกล้า
คนอีสาน แต่เก่า กะเป็นจั๋งซี้หละ นอนคว่ำ เบิ่งเชือกควาย นอนหงายเบิ่งไพหญ้า
เซียงน้อยหมายถึง คนอีสานแต่เก่าก่อน ขยันขันแข็ง ไม่เคยเว้นว่างจากการงาน แม้กระทั่งนอนพักผ่อน
นอนคว่ำ ยังต้องคอยดู เชือก วัวควายที่ผูกล่ามไว้ กลัวหลุดไปกินต้นข้าว ต้นกล้าในนาเสียหายแม้กระทั่งนอนหงาย ยังต้องคอยดู หลังคา ที่มุงด้วยหญ้า กลัวมันรั่ว คุ้มฟ้า คุ้มฝนไม่ได้
ข่อย ย้านเลาโซ อ้ายเซียง หลูโตนพ่อ จันเพ็ญสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด
อ้ายกะคอยเบิ่งเลาอยู่ดอก จันเพ็ญ เห็นว่าเลาเฮ็ด บ่ไหว อ้ายกะสิมาซ่อยเพิ่นดอก นาใกล้กัน
ชายหนุ่มให้กำลังใจ ไม่ให้จันเพ็ญกังวลจนเกินเหตุ
เสร็จแล้ว..! เชียงน้อย โพล่งขึ้นน้ำเสียงอารมณ์ดี ยกกระดิ่งเปลือกหอยขึ้นอวด สายลมแรงโบกพัดมาวูบหนึ่ง ใบหว้าที่ร้อยเป็น หางกระดิ่งต้องลมไหว ๆ ทำให้ไม้ไผ่เล็กๆ ที่ห้อยกระทบเปลือกหอย ดัง กริง กริง แว่วลอยตามสายลมพา
.......................................................................
คืนนี้เดือนหงาย แต่ลำแสงขมุกขมัว เพราะมีกลุ่มเมฆ ลอยอำพรางแสง บนท้องฟ้าในยามราตรี
เสียง วัวควายสะบัดหัวไล่แมลงรำคาญ จน หมากกะโหร่ง ดัง เป้ง..ปิ๊ง ให้ได้ยินเป็น ระยะๆ นกเค้าหน้าคน ร้องฉลองกิ่งคอนไม้ที่จับงอยอยู่ ดังลอย มาจากทางป่าหัวนา กบเขียดคืนนี้ดูจะร้องเสียงเนือยลง ดังอ่อนล้า... ช่างเหมือนจิตใจ สาวจันเพ็ญนัก
พ่อใหญ่ค้ำหลับลงนานแล้ว เพราะความเหนื่อยล้าจากการตรากตรำงาน..แม่ใหญ่สองนอนคู่กันกับบักบุญจันลูกชาย ในผ้าห่มผืนเดียวกัน ส่วนจันแรมนอน ตรงกระเทิบกับจันเพ็ญ จันแรมนั้นนอนตะแคงหลับ หายใจจนตัวพองวาบ เป็นจังหวะ
จันเพ็ญนั้นเล่า..ยังนอน ส่งสายตาลอดชายหลังคาหญ้า ของเถียงนา ในใจล่องลอยกังวลไม่สร่าง
ลมพัดยามดึกวูบมาเป็นครั้งคราว ยอดต้นไม้ไหวติง ตามกำลังพระพาย แสงดาวบางดวง วิบวับลอดเงาเมฆ พอให้เห็นเป็นเลื่อมพราย เสียงกริ่ง ของกระดิ่งเปลือกหอย ที่จันแรมแขวนไว้ตรงชาน
ลอยแว่วมากับสายลม เจือจางไปกับความเยือกเย็นย่ำ
อย่าไปสิ้นหวัง น้องเอ้ย.. เปลือกหอยตายแล้ว ยังส่งเสียงได้ ยามลมพา นับประสาหยังคนยังมีหนทางดิ้น คำปลอบประโลมของเซียงน้อย เหมือนจะลอยผ่านหู ดังเสียงกระซิบ
จันเพ็ญเงี่ยหูฟังเสียงกระดิ่งเปลือกหอย หลับตาลงช้าๆ ปล่อยใจให้เบาหวิว
ดังสายลมดึกกำลังพัดพา
|
|
|
