รวมเรื่องเขียนของ อีเกียแดง --- วิถีชีวิตชาวอีสาน (ปลาร้านอกไห --- อีสานจุฬาฯ)

ประวัติชมรม ตราชมรม วัตถุประสงค์ชมรม วิสัยทัศน์ชมรม ทำเนียบประธานชมรม โครงสร้างการบริหาร คณะกรรมการชมรม กิจกรรมชมรม ปฏิทินกิจกรรม ข่าวสารจากชมรมฯ Hot Short News คลังภาพกิจกรรมชมรม แผนที่ชมรมฯ ชมรมอีสาน เพื่อนบ้าน

ฮีตสิบสองคองสิบสี่ เรือนสามน้ำสี่ ผญาอีสาน ดนตรีอีสาน ฟ้อนรำพื้นบ้านอีสาน นิทาน การละเล่น คำทวย กลอนอีสาน-ผญา ประเพณีอีสาน

ฟังเพลงโปงลาง ดูวีดีโอม่วนๆ ฟังลายเแคนเฒ่าเก่า ร้องคาราโอเกะ ขอเพลงคาราโอเกะ

ภาษาอีสาน จังหวัดในอีสาน ของแซบอีสาน วิถีอีสาน นิทานพื้นบ้าน นิทานก้อม ห้องอักษรไทน้อย ห้องอักษรธรรมอีสาน

โสเหล่สภาไนบักขามคั่ว ห้องโสกันฉันพี่น้อง ห้องลายเพลงพื้นบ้านอีสาน ห้องอักษรไทน้อย ห้องอักษรธรรมอีสาน

ผญา คติสอนใจประจำวันที่ 20 พฤษภาคม 2567::

อ่านผญา

เงินคำแก้วหายากนานพบ ลางเทื่อมีในมือเปล่าแปนปานล้าง แปลว่า เงินทอง กว่าจะได้มา ไม่ใช่ง่ายๆ ฟุ้งเฟ้อฟุ่มเฟือย เงินทองย่อมไม่เหลือ หมายถึง ไม่พึงใช้สอยฟุ่มเฟือย สุรุ่ยสุร่าย ใช้จ่ายเกินมี

ล็อกอินเข้าระบบ

วิถีชีวิตชาวอีสาน

     ดินแดนอีสาน มีวัฒนธรรม ประเพณี เฉพาะตน มีวิถีชีวิตความเป็นอยู่ ที่เรียบง่าย ท่ามกลางความแร้นแค้น ชาวอีสาน มีความเป็นอยู่เช่นไร ใช้ชีวิตอยู่เช่นไร สร้างศิลปะ วัฒนธรรม ประเพณีเช่นไรขึ้นมา

     แต่ละจังหวัด แต่ละสถานที่ อาจมีวิถีชิวิต ความเป็นอยู่ ที่แตกต่าง ตามลักษณะพื้นที่ หรือธรรมชาิติที่มีอยู่ แต่อย่างไรก็ตาม ทั้งหมด ล้วนคือวิถีชิวิตแห่งชาวอีสาน

     เชิญทุกๆท่าน ร่วมเขียนบทความ เรื่องสั้น เล่าวิถีชิวิต ความเป็นอยู่แห่งชาวอีสาน ได้แล้วครับ...

	กระทู้ธรรมดา... มีข้อความโพสต์ใหม่
	กระทู้ธรรมดา... ไม่มีข้อความโพสต์ใหม่
	กระทู้มีรูปภาพประกอบ

เสนอประเด็นใหม่

หน้า: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 ตอบกระทู้

โพสต์โดย

รวมเรื่องเขียนของ อีเกียแดง

อีเกียแดง {แห่งรัตติกาล}

คห.ที่82)

อนุเซียนผู้อมตะ

ภูมิลำเนา : บุรีรัมย์ @ขอนแก่น
สมาชิกภาพ : สมาชิกทั่วไป
เข้าร่วม : 07 เม.ย. 2552
รวมโพสต์ : 5,431
ให้สาธุการ : 4,145
รับสาธุการ : 11,376,060
รวม: 11,380,205 สาธุการ

คุณภูไทธาตุพนม:
คึดฮอดสู่คนเด้อ หากะว่าง (บ่อยากบอกว้าเข้าไม่ได้ลืมรหัส) 55555

กว่าจะไร้เดียงสา โอ๊ะ!!กว่าสิซอดมาได้น้อเอื้อย

สาธุการบทความนี้ : 371 ครั้ง
ให้สาธุการบทความนี้

****{ไม่มีอะไรในโลก จะแข็งแกร่งยิ่งไปกว่า ความอ่อนโยน}****

10 พ.ย. 2555 เวลา 19:31:37

MySite offline ติดต่อหลังเวที ติดต่อโดยเมล์

ตอบอ้างอิง

อีเกียแดง {แห่งรัตติกาล}

คห.ที่83)

อนุเซียนผู้อมตะ

(ขอบคุณเจ้าของภาพไปนำเด้อครับ)

                                             ยายสอนออนซอนหลาย

"โอ๊ย..กูหน่ายซาดหน่ายสะแบงมึงหลายเด้ จั่งแม่นบอกยากสอนยากเด้น้อหวึ่งเอ๊ย."

                เสียงหญิงวัย60บ่นอุบอิบ สายตามองค้อนไปยังหลานสาวที่กำลังนั่งหัวฟูอยู่เบื้องหน้า มือที่เหี่ยวย่นของแกยกขึ้นป้ายน้ำหมากสีแดงที่กำลังไหลย้อยออกมาด้านข้างริมฝีปาก

"ยายกะดาย..ข่อยบ่มัก กะยังหว่าบ่มัก..เจ้าเข้าใจข่อยบ่หนิ.ข่อยขี้ค้านกะยังหว่า.หึย.วัยรุ่นเริ่มเซ็งแล้วเด้หนิ"

                หวึ่งหรือหวึ่งศรีออกอาการไม่พอใจเมื่อรู้สึกว่าตัวเองโดนบังคับ โดยหารู้ไม่ว่าหญิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามลึกๆแล้วนั้นเป็นห่วงและหวังดีต่อเขามากแค่ไหน ตั้งแต่พ่อกับแม่ของหวึ่งศรีแยกกันได้เกือบปีและต่างคนต่างก็หนีไปทำงานอยู่คนละที่ เธอและน้องจึงกลายเป็นเด็กมีปัญหาทันที

                ยายสอนต้องเป็นผู้ที่แบกรับภาระไปเต็มๆกับการกระทำที่ไร้จิตสำนึกของลูกสาวและลูกเขย แม้ว่าทั้งสองจะแยกจากแล้วหนีไปทำงาน แต่!! ค่าเลี้้ยงดูกลับไม่เคยส่งมาให้ยายสอนเลยสักครั้ง อาชีพทำแป้งเหล้าสาโทขาย จึงเป็นอาชีพเดียวที่แกพึงจะทำได้เพื่อปากเพื่อท้องของแกและหลานทั้งสองคน แม้ว่ามันจะผิดกฏหมายก็ตามที หลานคนเล็กนั้นพึ่งจะได้10เดือนส่วนอีกคนก็กำลังนั่งเถียงแกฉอดๆอยู่ตอนนี้ แม้ว่ามันจะเป็นอาชีพที่สร้างรายได้ให้แค่เพียงน้อยนิดแต่ก็ยังไม่คิดที่จะเลิกทำ แกถือว่ามันคือภูมิปัญญาที่พ่อของแกปลูกฝังสร้างให้ตั้งแต่เมื่อครั้งยังสาว  แต่การแกจะถ่ายทอดความรู้กับส่วนผสมของแป้งเหล้าให้กับหลานสาวต่อดูจะไร้ผล เมื่อหลานสาวตัวแสบทำทองไม่รู้ร้อนไม่สนใจกับสิ่งที่แกพึงกระทำให้เลย

"กูบ่ได้ให้มึงเอาไม้คาน มึงสิเอามาหาพ่อหาแม่มึงติ" ยายสอนตวาดกลับ ทำเอาหลานสาวตัวแสบส่ายหน้าทันควันกับการรับรู้ของแก

"โอ๊ยย..มันบ่แม่นไม้คาน..กะยังหว่าข่อยขี้ค้าน..ข่อยสิออกไปเบิ่งหมอลำอยู่ตลาดพุทไธสงกับหมู่ก่อน หึย..พุ้นหน่ะ!! อี๊แหล่.ขี่มอไซด์มาฮับแล้ว"
                       ขยับตัวลุกขึ้นพร้อมกับคว้าตระกร้าหมากของยายสอนติดมือขึ้นมาด้วย แบ๊งค์สีเขียวสองใบถูกยึดเข้ากระเป๋าในทันควัน ตระกร้าถูกยื่นส่งคืนให้โดยที่เจ้าของนั้นนั่งทำตาปริบๆรับคืนมาด้วยความมึนงง
"ข่อยขอเด้อยาย..เดี๋ยวเฮียนจบข่อยสิหาให้คืนดอก" หวึ่งศรีบอกแล้วเดินไปหาแหล่สยามเพื่อนรักที่ติดเครื่องรออยู่ จุดประสงค์ของเธอทั้งสองก็คือหน้าเวทีหมอลำซิ่งงานงิ้วพุทไธสงนั่นเอง

"เอ๋า..อี๊อั่นนี่.แม่นมันเป็นอีหยั๋งหล่ะคือสิได้ไปหาหมอ..ยังเว้ากันบ่ทันฮู้เรื่องเลยมันแล่นลิบแล้ว.." ยายสอนบ่นพึมพำออกมา



                                                         ตลาดอำเภอ พุทไธสง

                              การแสดงสดด้านหน้าเวทีดูจะเร้าใจเต็มที่เมื่อ เพลงกังนัมสไตล์ ที่กำลังฮิตติดลมหัวกุดถูกบรรเลงขึ้น มันช่างตั้งชื่อเพลงได้เหมาะเจาะเหลือเกิน ดูท่าเต้นของเหล่าผู้เสพสุขดูจะไร้กระแสจิตแห่งบ่วงแห่งพันธนาการเหลือเกิน   เพราะกำลังชักดิ้นชักงอเหมือนจะตายแหล่มิตายแหล่โดยเฉพาะอีแหล่และอีหวึ่งหลานสาวยายสอน ผู้ที่กำลังนั่งทำแป้งสาโทอยู่ที่บ้านตอนนี้

                               เพลงดังจบไปแล้ว บนเวทีถูกยกให้เป็นหน้าที่สาวหมอลำคนสวยธารีเป๊าะ การหย่าว!!บรรเลงเริ่มขึ้นอีกครั้งพร้อมกับท่าเต้นยอดฮิตของผู้ที่อยู่เบื้องล่างนั่นก็คือท่า กำลังสิตายนั่นเอง เมื่อการเต้นผสมไปด้วยน้ำอมฤตก็เริ่มมีการกระทบกระทั่งกันเกิดขึ้น ผู้ชายก็มักจะมีการเขม่นกับผู้ชายแล้วก็ไม่แปลกอะไรเลยที่ผู้หญิงจะเขม่นกันกับผู้หญิง หวึ่งศรีและเพื่อนเธอเองก็กำลังโดนกลุ่มของพวกแสงระวียืนมองตาขวางอยู่ตอนนี้เช่นกัน



                                                                       ..บ่ายคล้อย..

                  มอเตอร์ไซด์คันโตวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้านของยายสอน ถึงแม้ว่าประสาทหูของแกจะมีปัญหาอยู่บ้างแต่เรื่องสายตาแกคมยิ่งกว่ามีดโกนหนวดของอีเกียแดงเสียอีก เพราะดูจากการแต่งตัวของอาคันตุกะสองคนนั้น มันทำให้แกถึงกับออกอาการมือไม้สั่นต้องลุกพรวดในเร็วพลัน  แป้งเหล้าที่ถูกปั้นเป็นก้อนกลมๆถูกยกเทลงไปในเปลนอนของหลานชาย ซึ่งเจ้าตัวกำลังหลับปุ๋ยอย่างสบายใจเฉิบ

              เจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองนายมองหน้ากัน เพราะไม่เข้าใจกับการกระทำของยายสอน ทั้งสองคนเดินปรี่เข้ามาหายายสอนที่กำลังนั่งไกวเปล โดยมีเหงื่อไหลซิบๆออกมาส่วนปากนั้นน้ำหมากสีแดงไหลออกมาเป็นทาง

"ยาย..แม่นยายซื่อสอนยายของหวึ่งศรีบ่คับ"  เสียงเจ้าหน้าที่ตำรวจร้องเอ่ยถามเสียงดัง เพราะเข้าใจดีว่ายายสอนหูแกไม่ค่อยดี

"อ๋อ..ยายไกวแป้งดอก..คุณเจ้าเจ้าหน้าที่" ยายสอนบอก



                                            อีเกียแดง..นั่น!!!  (งานเข้าแล้วยาย) แห่ะๆ

สาธุการบทความนี้ : 394 ครั้ง
ให้สาธุการบทความนี้

****{ไม่มีอะไรในโลก จะแข็งแกร่งยิ่งไปกว่า ความอ่อนโยน}****

10 ม.ค. 2556 เวลา 14:18:30

MySite offline ติดต่อหลังเวที ติดต่อโดยเมล์

ตอบอ้างอิง

ป้าหน่อย

คห.ที่84)

เซียน

ภูมิลำเนา : อุบลราชธานี
สมาชิกภาพ : สมาชิกทั่วไป
เข้าร่วม : 05 ธ.ค. 2552
รวมโพสต์ : 2,169
ให้สาธุการ : 3,415
รับสาธุการ : 4,649,670
รวม: 4,653,085 สาธุการ

ตายล่ะเปิดมากะจ่ม ให้หวึ่งโลดเนาะยาย
จั๊กแหล่ว ว่าแหม่นถาม ว่าเฮ้ดหยัง เนาะ 5555

สาธุการบทความนี้ : 421 ครั้ง
ให้สาธุการบทความนี้

อยู่อย่างเพียงพอเพื่อให้พอเพียง

10 ม.ค. 2556 เวลา 14:37:52

offline ติดต่อหลังเวที ติดต่อโดยเมล์

ตอบอ้างอิง

อีเกียแดง {แห่งรัตติกาล}

คห.ที่85)

อนุเซียนผู้อมตะ

คุณป้าหน่อย:
ตายล่ะเปิดมากะจ่ม ให้หวึ่งโลดเนาะยาย
จั๊กแหล่ว ว่าแหม่นถาม ว่าเฮ้ดหยัง เนาะ 5555

นั่น!!

ระวังยายสอนหลับตาซังเอาเด้อครับ

สาธุการบทความนี้ : 225 ครั้ง
ให้สาธุการบทความนี้

****{ไม่มีอะไรในโลก จะแข็งแกร่งยิ่งไปกว่า ความอ่อนโยน}****

10 ม.ค. 2556 เวลา 22:09:26

MySite offline ติดต่อหลังเวที ติดต่อโดยเมล์

ตอบอ้างอิง

ลุ่มดอนไข่

คห.ที่86)

อนุเซียน

ภูมิลำเนา : บึงกาฬ - หนองคาย
สมาชิกภาพ : สมาชิกทั่วไป
เข้าร่วม : 15 มิ.ย. 2553
รวมโพสต์ : 1,601
ให้สาธุการ : 2,855
รับสาธุการ : 3,783,360
รวม: 3,786,215 สาธุการ

ลิต่น...แต่ผู่นอนในอู่
บ่แหม่น...หน้าขาวเหมิดหล่ะบ่ะฮีหนิ...

สาธุการบทความนี้ : 0 ครั้ง
ให้สาธุการบทความนี้

สิเป็นลูกแก้วมณีโชติโฮงแสง
คูณเฮือนซานพ่อแม่คนเพียรเลี้ยง
เอาใจญาติพี่น้องซุมเซื้อไทเดียว
เสี่ยวสหายฮักแพงจั่งหน่วยตาสองก้ำ

11 ม.ค. 2556 เวลา 18:02:51

MySite offline ติดต่อหลังเวที ติดต่อโดยเมล์

ตอบอ้างอิง

อีเกียแดง {แห่งรัตติกาล}

คห.ที่87)

อนุเซียนผู้อมตะ

คุณลุ่มดอนไข่:
ลิต่น...แต่ผู่นอนในอู่
บ่แหม่น...หน้าขาวเหมิดหล่ะบ่ะฮีหนิ...

จักขาวบ่ขาวหล่ะครับ แป้งเป็นกระด้งเนาะ

สาธุการบทความนี้ : 384 ครั้ง
ให้สาธุการบทความนี้

****{ไม่มีอะไรในโลก จะแข็งแกร่งยิ่งไปกว่า ความอ่อนโยน}****

14 ม.ค. 2556 เวลา 08:14:09

MySite offline ติดต่อหลังเวที ติดต่อโดยเมล์

ตอบอ้างอิง

อีเกียแดง {แห่งรัตติกาล}

คห.ที่91)

อนุเซียนผู้อมตะ

ขอบคุณรูปภาพญาอ้ายเพินนำเด้อครับ

                   ภาพวิถีเดิมเค้า ตอนเคยเนาว์ อยู่ถิ่นเก่า
                       หวนคะนึง คำจาเว้า หัวใจเศร้าดอกฮ่วนนำ
                            ย้านขะลำไปทางหน้า คืออีกา บ่โค้งอ่วย
                                 ไปสุดส่วย บ่ต่าวโค้ง โพงดินนั้น สิพังเพ สั่นแหล่ว..พี่น้องเอ๊ย..

                   เห็นรูปวิถีแบบซี้แล้วจั่งแหม่นสะออนในหัวใจหลายครับ มีแฮงตามีแฮงใจ เป็นความสุขที่อีสานเค้าบ้านเฮาเคยสร้างเคยแปง อาชีพที่น่าภาคภูมิใจหลาย ไผ๋สิมองจั่งได๋กับอาชีพนี้กะตามซ่างแต่โตผมกล้ายืดอกตอบว่าผมภาคภูมิใจในจุดนี้ ดีใจและบ่เคยอายที่เกิดเป็นลูกชาวนาเว้าภาษาอีสานกินข้าวเหนียวจ้ำปลาแดก คันจั่งซั่นกะคือสิบ่ได้เข้ามาเป็นส่วนร่วมในบ้านหลังนี้ดอกเนาะครับ..ย้อนว่ามักแนวทางที่ญาอ้ายมังกรเดียวดาย บ่าวหน่อ อ้ายบูลย์หรือทีมงานเว็บมาสเตอร์เพินได้สรรค์สร้างสิ่งดีๆขึ้นมา นี่คือความสุขที่เฮาได้เข้ามาเห็นครับ..เคยคุยกันกับบ่าวหน่ออยู่ว่าอยากปลูกนั่นปลูกนี่ไปเรื่อยตามใจมัก แต่ปัจจัยหลักกะคือแหล่งน้ำ.ดีแนที่ทางบ้านบ่าวหน่อเพินใกล้น้ำ..ส่วนผมนั้นกะคือต้องหาทุนสร้างแหล่งน้ำไว้ให้เพียงพอใช้ได้ตลอดปีเสียก่อนครับ

        ยอมรับว่า ณ ปัจจุบันเทคโนโลยีทำลายความสุขในชีวิตเฮาไปหลายขนาด งานด้านเกษตรกรรมซึ่งถือว่าเป็นอาชีพหลักของประเทศไทยต้องถืกคุกคาม จังหวัดในแถบภาคตะวันออกที่เคยทำการเกษตรที่เปลี่ยนแปลงเป็นโรงงานอุตสาหกรรมจนเกิดเป็นนิคมขนาดใหญ่หลายๆแห่ง  นี่คือ ทุนนิยมเสรีจากโลกตะวันตกครับ เข้ามามีบทบาทควบคุมและเกิดการปฏิวัติเขียวด้วยการปฏิรูปการเกษตร เกษตรกรไทยต้องซื้อปุ๋ยเคมีจากเขาซื้อเครื่องจักรจากเขา ซึ่งกะเห็นผลปั๊บเลยหล่ะครับ แฮ่งเฮ็ดแฮ่งเป็นหนี้ ชาวนาเป็นหนี้ ธกส ประมาณ5ล้านครัวเรือนและอีกหลายร้านครัวเรือนเป็นหนี้กองทุนหมู่บ้าน..ชาวนาหลายคนกลับกลายบ่มีที่นาทำกิน เพราะติดหนี้ค่าปุ๋ยค่าเครื่องจักร ต้องเอาที่เขาไปจำนองจำนำผลสุดท้ายกลายเป็นหนี้ก้อนใหญ่บ่สามารถสิไถ่ถอนคืนได๋ต้องสูญเสียที่ทำกินตั้งแต่รุ่นบรรพษุรุษ ส่วนผู้ที่ได้ครอบครองบนความปวดร้าวบนหยาดเหงื่อบนหยดน้ำตาคือนายทุน ได้ยินแล้วฮู้สึกแย่แฮง เมื่อวิถีโตนี่เข้ามาแทนที่วิถีเก่าๆครับ การเปลี่ยนแปลงภายในชุมชนต้องเปลี่ยนไป เกษตรกรหรือประชาชนต้องห่างจากความฮู้ในวิถีเก่า ห่างชุมชนแล้วกะห่างจากความสุข เข้าสู่สังคมกุลียุค คนเห็นผิดเป็นถืก กว่าสิฮู้สึกสะดุ้งตื่นฮู้สึกโตขึ้นมาได้ ตอนนั้นแผ่นดินไทยเฮาอาจสิกลายเป็นแผ่นดินทาสไปเสียแล้ว..

ผมมีความภูมิใจอยู่กับอ้ายเเละเอื้อยเพิน อ้ายปิ่นลมและเอื้อยหน่อย(ศิริกัญญา) ผู้ที่มีความคิดอันเป็นแนวทางอันเที่ยงหมั่น งานเขียนหรือบทความรวมไปเถิงกิจกรรมที่นำถ่ายทอดออกมานั่น สื่อให้เห็นเถิงการฮักและหวงแหนแผ่นดินเกิด ฮักวิถีเค้าแต่เดิมเก่า ป่าไม้ โคกและภูมิปัญญาเก่าๆถืกนำมาเสนอเพื่อกระตุ้นจิตใต้สำนึกของผู้ที่กำลังย่างเขาหาเทคโนโลยีจนเหลียวบ่เห็นวิถีดั้งเดิมครับ

การเฮ็ดนาที่พ่อแม่เคยพาเฮ็ดนั่น เห็นนำและตระหนักเถิงความเป็นจริง วิถีที่โอบเอื้อเกื้อกูลกันถืกนำมาใช้ประโยชน์ได้อย่างลงโต เฮ็ดนากะบ่ต้องซื้อปุ๋ยเคมี บ่เป็นหนี้ครับ เลี้ยงงัวความใว้ใช้แถมได้ใช้ขี้งัวขี้ควายใส่นาอีกใบไม้แห้งจากธรรมชาติเป็นโตแปรที่เฮ็ดให้ผืนดินเกิดแร่ธาตุอันอุดมสมบูรณ์ ปุ๋ยเคมีนั่นแฮ่งใส่โดนไปดินแฮ่งเสื่อมเด้อครับ คุณภาพธาตุดินลดหน่อยลงไปเรื่อย ปูปลากะบ่คุ้นแก่นไปหน้า นี่คือผลที่เห็นแบบชัดเจน บ่เซื่อกะลองเฮ็ดนาใส่กันเบิ่งเนาะครับ..ที่5ไร่ แบ่งออกสองส่วนท่อกัน ส่วนหนึ่งใส่ปุ๋ยเคมี อีกส่วนเฮ็ดแบบวิถีเค้า ผมว่าจั่งได๋กะสู้วิถีเก่าบ่ได้ดอก เฮาคนรุ่นใหม่ผมว่ามีศักยภาพหลายที่มีโอกาสให้คำแนะนำผู้ที่กำลังติดบ่วง..บ่ต้องเป็นหนี้ และสูญเสียแผ่นดินทำกินให้นายทุนที่กำลังเป็นข่าวอยู่ในตอนนี้ครับ..แฮ่งฟังแฮ่งเศร้า.หลายครับ

สาธุการบทความนี้ : 194 ครั้ง
ให้สาธุการบทความนี้

****{ไม่มีอะไรในโลก จะแข็งแกร่งยิ่งไปกว่า ความอ่อนโยน}****

27 ก.ค. 2556 เวลา 11:28:47

MySite offline ติดต่อหลังเวที ติดต่อโดยเมล์

ตอบอ้างอิง

ลุ่มดอนไข่

คห.ที่92)

อนุเซียน

ค่านิยมของคนเปลี่ยนไป เน้นการสะสมเพื่อซื้อวัตถุนิยม
จากอดีต...การเฮ็ดนาเพื่อกินข้าว
เหลือจากการกิน...จั่งนำมาแลกเปลี่ยน
ผู่เฮ็ดนาข้าว เอาข้าวแลกเกลือ
ผู่เฮ็ดนาเกลือ เอาเกลือแลกข้าว
ขั่นเฮ็ดนาข้าว บ่พอกินกุ้มปี กะยืมพี่น้องผู่เพิ่นได้หลายเหลือกินไปก่อน
ฮอดยามข้าวขึ้นเล้า จั่งเอาไปใช้เพิ่น
ปีนี่ฝนตกหลาย นาลุ่มเสียหาย นาโคกได้ข้าวหลาย ผู่นาลุ่มกะยืมนาโคก
ปีหน้าฝนบ่ดี นาโคกน้ำน้อย นาทามอุดมสมบูรณ์กะให้ผู่นาโคกไปกินก่อน
มีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ผู่คนบ่สะสมเงินทอง
ซุเมื้อนี่คนสะสมเงินทอง สิหยิบยืมกันต้องมีดอกเบี้ย ต้องมีแนวค้ำ
ต้องแล่นตาม วัตถุนิยม มีโทรศัพท์ไว้สื่อสารกะบ่พอ อยากมีแท็บเล็ต

สาธุการบทความนี้ : 308 ครั้ง
ให้สาธุการบทความนี้

27 ก.ค. 2556 เวลา 20:57:59

MySite offline ติดต่อหลังเวที ติดต่อโดยเมล์

ตอบอ้างอิง

อีเกียแดง {แห่งรัตติกาล}

คห.ที่93)

อนุเซียนผู้อมตะ

เห็นนำครับ..เบิ่งเพินเปรียบสองสังคมใส่กันคร่าวๆกะเห็นความแตกต่างแล้วครับ

ค่านิยมสังคมเมือง                                                                   ค่านิยมสังคมชนบท

            1. ชอบหรูหรา ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย                                      1. ประหยัด อดออม เศรษฐกิจพอเพียง

            2. นิยมสินค้า Brand name จากต่างประเทศ                     2. นิยมภูมิปัญญาไทย สินค้าไทย

            3. ยกย่องผู้มีอำนาจเงินทอง                                         3. ยกย่องคนดี ความมีน้ำใจ

            4. นิยมในเรื่องวัตถุ                                                     4. นิยมเรื่องคุณงามความดี มีจริยธรรม

            5. เห็นแก่ตัว มีการแข่งขันกันมาก                                    5. เสียสละ เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ เห็นแก่ส่วนรวม

            6. เชื่อในเรื่องหลักการเหตุผล                                         6. เชื่อโชคลาง ไสยศาสตร์

            7. ชอบเสี่ยงโชค                                                        7. ชอบเล่นการพนัน เสี่ยงโชค

            8. ร่วมงานหรือพิธีกรรมทางศาสนาน้อย                               8. ชอบทำบุญ ร่วมพิธีกรรมทางศาสนามาก

            9. ชีวิตอยู่กับเวลา แข่งขันกับเวลา                                     9. ชีวิตขึ้นอยู่กับธรรมชาติ อาศัยธรรมชาติ

           10. ขาดความมีระเบียบวินัย                                              10. พึ่งพาอาศัยกันและกัน

           11. ไม่ชอบเห็นใครเหนือกว่า เห็นแก่ตัว                                11. มีความสันโดษ พอใจในสิ่งที่มีอยู่

สาธุการบทความนี้ : 278 ครั้ง
ให้สาธุการบทความนี้