|
หน้าบ้าน
|
อีสานจุฬาฯ
|
มูนมังอีสาน
|
ม่วนซื่นโฮแซว
|
ปลาร้านอกไห
|
กระดานข่าว
|
แมลงแห่งอีสาน
|
อาหารแห่งอีสาน
|
สมุดเยี่ยม
|
ประวัติชมรม
ตราชมรม
วัตถุประสงค์ชมรม
วิสัยทัศน์ชมรม
ทำเนียบประธานชมรม
โครงสร้างการบริหาร
คณะกรรมการชมรม
กิจกรรมชมรม
ปฏิทินกิจกรรม
ข่าวสารจากชมรมฯ
Hot Short News
คลังภาพกิจกรรมชมรม
แผนที่ชมรมฯ
ชมรมอีสาน เพื่อนบ้าน
ฮีตสิบสองคองสิบสี่
เรือนสามน้ำสี่
ผญาอีสาน
ดนตรีอีสาน
ฟ้อนรำพื้นบ้านอีสาน
นิทาน
การละเล่น
คำทวย
กลอนอีสาน-ผญา
ประเพณีอีสาน
ฟังเพลงโปงลาง
ดูวีดีโอม่วนๆ
ฟังลายเแคนเฒ่าเก่า
ร้องคาราโอเกะ
ขอเพลงคาราโอเกะ
ภาษาอีสาน
จังหวัดในอีสาน
ของแซบอีสาน
วิถีอีสาน
นิทานพื้นบ้าน
นิทานก้อม
ห้องอักษรไทน้อย
ห้องอักษรธรรมอีสาน
โสเหล่สภาไนบักขามคั่ว
ห้องโสกันฉันพี่น้อง
ห้องลายเพลงพื้นบ้านอีสาน
ห้องอักษรไทน้อย
ห้องอักษรธรรมอีสาน
ผญา คติสอนใจประจำวันที่ 20 พฤษภาคม 2567
::
อ่านผญา
คอยแต่บุญมาค้ำบ่ทำการมันบ่แม่น คอยแต่บุญส่งให้มันสิได้ฮ่อมใด
แปลว่า
คอยแต่บุญวาสนา โดยไม่ลงมือทำ ย่อมไม่ควร คอยแต่บุญหนุนส่ง จะสำเร็จได้อย่างไร
หมายถึง
ควรลงมือทำ ไม่พึงงอมืองอเท้ารอโชควาสนา
ล็อกอินเข้าระบบ
ชื่อ ::
รหัสผ่าน::
*จำสถานะ
ลืม password
Login ไม่ได้
สมัครสมาชิก Website
ทำไมต้องเป็นสมาชิก
Board Style: โฮม๕๑(น้ำเงิน)
set board style
สมาชิกทั้งหมด
: 4,462 คน
ล่าสุด:
โอปอ
เมื่อ: 05 พ.ค. 2567
รวมมิตรปลาร้านอกไห
สวัสดีครับ
แทบจะไม่มีใครล่วงรู้อย่างลึกซึ้งเลยว่า มีเรื่องราวที่คุณไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า ในภาคอีสานของประเทศไทยนั้น หลายอย่างมีความเป็นมาอย่างไร หลายอย่างได้เกิดขึ้นแล้วและยังคงอยู่ หลายอย่างเกิดขึ้นแล้ว และได้เลือนลางหายไปแล้วในอดีต เราและทีมงานปลาร้านอกไห จะนำพาคุณผู้ชม จูงมือเดินไปเรียนรู้วิถีชีวิตพื้นบ้านอีสานในแง่มุมต่างๆ เพื่อเปิดโลกทัศน์และมุมมองว่า ทำไมคนภาคอีสานจึงเป็นอย่างนี้ ทำไมต้องใช้ชีวิตกันอย่างนี้ และสิ่งหนึ่งที่จะลืมเสียไม่ได้ก็คือ การสร้างความเป็นไทยที่มีความหลากหลายทางวัฒนธรรม หลากหลายทางเชื้อชาติ หลากหลายประเพณี เพื่อที่เราจะได้เรียนรู้และอยู่ได้กันอย่างสันติ อย่างสงบ ไม่มีความดูถูกเหยียดหยามคนไทยด้วยกันเอง
ทีมงานปลาร้านอกไห ขอขอบคุณทุกเสียงทุกแรงใจที่มอบให้เรา เราสัญญาว่า เราจะเป็นส่วนหนึ่งที่จะสร้างสรรค์สังคมให้จรรโลงใจ
พร้อมเสมอ
ทีมงานปลาร้านอกไห
กระทู้ธรรมดา... มีข้อความโพสต์ใหม่
กระทู้ธรรมดา... ไม่มีข้อความโพสต์ใหม่
กระทู้มีรูปภาพประกอบ
แสดงความคิดเห็น
กฏกติกา มารยาท
1. ขอความกรุณา ไม่โพสต์ข้อความประกาศโฆษณาขายของ หรือชักนำในเชิงธุรกิจ
2. ขอความกรุณา ไม่โพสต์ข้อความหรือรูปภาพที่ขัดแย้งต่อศีลธรรมอันดี หรือนำไปสู่การทะเลาะวิวาท
3. ขอความกรุณาไม่โพสต์ข้อความหรือรูปภาพที่ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงบุคคลอื่น หรือหมิ่นสถาบันชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์
4. การคัดลอกบทความของบุคคลอื่นมาโพสต์ กรุณาอ้างอิงที่มา เพื่อเป็นการให้เกีียรติ และเคารพในภูมิปัญญาของเจ้าของบทความ
เรื่อง:
สีตัวอักษร:
มาตรฐาน
แดงเข้ม
แดง
ส้ม
ส้มเข้ม
น้ำตาล
เหลือง
เขียว
เขียวเข้ม
มะกอก
ฟ้า
น้ำเงิน
น้ำเงินเข้ม
คราม
ม่วง
ชมพู
ดำ
ขนาดตัวอักษร:
เล็กมาก(9)
เล็ก(11)
ปกติ(14)
กลาง(16)
ใหญ่(18)
ใหญ่มาก(24)
*ไม่เกิน24
ปิดท้ายคำสั่ง
วิธีนำเข้าimeem
วิธีนำเข้าYouTube
รายละเอียด*:
ใช้ html ได้
(เฉพาะที่กำหนดให้)
ใช้ bbcode ได้
ใช้ space bar ได้
(เฉพาะรายละเอียด)
ย้อนกลับ
[qt=คุณอีเกียแดง {แห่งรัตติกาล}:][center][img=580]http://www.isan.clubs.chula.ac.th/para_norkhai/pic_files/20120611051004.jpg[/img][/center] [size=16] [color=#FF33FF] [size=24]พรายเพรียกแห่งนิทรา[/size][/color] " อย่าทิ้งพี่ไปไหนนะ " ถ้อยคำที่ดังกึกก้องอยู่ในโสตประสาทได้สั่นคลอนความรู้สึกต่อร่างงามระหงที่ยืนบ่ายหน้ามองทุ่งนาข้าวที่กำลังเขียวชะอุ่ม น้ำในตาของเธอไหลปริ่มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ใบหน้าที่เคยสวยสดใสถูกความเศร้าหมองเข้าครอบงำ นี่แหล่ะหนาที่เขาว่าที่ใดมีรักที่นั่นย่อมมีทุกข์ การที่เรารักใครมากๆเมื่อบั้นปลายมันจบด้วยความผิดหวังความรู้สึกที่ถูกเก็บสะสมมาในช่วงความรักบานเบ่ง ต้องถูกดึงขึ้นมาคิดทบทวนอยู่ร่ำไปพร้อมกับตอกย้ำความรู้สึกให้จมดิ่งลงไปยากที่จะถอน" .. พรุ่งนี้ญาจะมาช่วยปลูกต้นไม้ด้วย !! ประโยคนี้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกหวาดกลัวระคนอิ่มใจอยู่อย่างประหลาด มาถึงตอนนี้ชายหนุ่มก็ยังไม่สามารถบอกได้แน่ว่าเขารักและรอการกลับมาของเธอหรือเปล่า ภาพเมื่อ5ปีก่อนยังจำติดอยู่ในความรู้สึกของเขา การเหนี่ยวรั้งดูเหมือนจะไร้ผล ด้วยอำนาจแห่งเงินตรานั้นมันฉุดลากเธอให้ห่างออกไปจากเขาไกลแสนไกล ถึงแม้ว่าตัวเขาจะคุกเข่าอ้อนวอนแต่เธอก็กลับไม่แยแส " พรุ่งนี้ญาจะมาช่วยปลูกต้นไม้ด้วย " เล่นเอาชายหนุ่มนอนมือก่ายหน้าผากกระสับกระส่ายไปมา เขาหลับไหลไปท่ามกลางพายุฝนที่พัดโหมกระหน่ำลงมาตลอดทั้งคืน และรู้สึกตัวว่าฝันเห็นผืนป่าลึกที่ยังดิบชื้น ทางเดินดินทรายดูเฉอะแฉะคดเคี้ยวดั่งงู ใต้ต้นไม้ใหญ่ปรากฏร่างของญาที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีฟ้า ใบหน้าถูกคลุมด้วยผ้าขาวม้าสวมทับด้วยหมวกปีกกว้างอีกที เรียกความเป็นอภิญญาสาวบ้านนาคนเดิมคืนกลับมาแทบหมดสิ้น เหลือเพียงแต่แววตาฉลาดซ่อนเล่ห์เท่าทันผู้คน ซึ่งต่างจากแววตาอ่อนหวาน เรียบซื่อเฉกเช่นวันวาน ..ที่นาของชายหนุ่มอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านนัก แม้กลางที่นาจะมีบ่อน้ำที่ขุดไว้ใช้สอยก่อนหน้านี้แล้ว แต่นั่นมันก็ยังไม่เพียงพอกับการเพาะปลูก ชายหนุ่มเริ่มด้วยการจ้างรถแมคโฮมาขุดบ่อ ติดตั้งเครื่องสูบน้ำเดินท่อตามจุดต่างๆ เขาให้รถดันยกคันนาให้สูงกว่าระดับปรกติถึงสามเท่า เพื่อกันน้ำหลากในฤดูฝน จากการเตรียมผืนดินในครั้งนี้เอง ทำให้ชายหนุ่มใช้เงินที่เขาสู้เก็บออมมาชั่วชีวิตจนแทบหมดสิ้น ไรเหงื่อจับที่ปลายจมูกของชายหนุ่ม สองขาเริ่มถ่วงหนักหลังจากที่เขาไม่ได้ออกกำลังกายมาเสียนาน " เราจะไม่ปลูกต้นไม้ด้วยกันบ้างหรือ " ร่างงามเอ่ยถามชายหนุ่มด้วยแววตาที่ดูอ่อนโยน มันช่างดูต่างกันลิบลับก่อนหน้านี้ " อย่าเลย ปลูกต้นไม้ร่วมกันมันมักจะไม่ค่อยโต " ชายหนุมบอก ซึ่งความจริงแล้วหาใช่อย่างที่เขาพูดไม่ เป็นเพราะกระแสความกลัวอะไรบางอย่างทำให้ชายหนุ่มพูดออกไปโดยไม่ยั้งคิด " ถ้าอยากจะปลูกคนเดียวแบบฤาษีจารย์ใหญ่ก็ตามใจเถอะ " เธอหัวเราะเยาะเย้าเสียงใสจนเล่นเอาชายหนุ่มหงุดหงิดอยู่ลึกๆ แบกจอบเดินก้มหน้างุดเดินไปเหนือนา เสียงของเธอหัวเราะร่าเริงยังตามหลังมาดั่งจะเย้ย " ลงทุนปลูกไม้ระยะยาวแบบนี้อีกนานเท่าไรถึงจะเห็นผลก็ไม่รู้ " เสียงของเธอค่อนขอดเขา " ไม่เป็นไรหรอกน่า ระยะเวลามันไม่ใช่ปัญหาหรอก สิ่งที่ทำให้เราสุขก็คือเราได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ ได้อยู่กับงานของเราแค่นี้ก็น่าจะเป็นการคุ้มทุนตั้งแต่วันแรกที่ลงมือปลูกแล้วหล่ะ ผลลัพธ์ในวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรบ้างก็คงว่ากันอีกที " ชายหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ และเขาก็จะยังเดินหน้ามุ่งมั่นให้กับงานของเขาโดยมีจุดมุ่งหมายที่ตั้งไว้อยู่ในอีกระดับหนึ่ง " งั้นก็ตามใจ กว่ามันจะผลิดอกออกผลคนก็คงแก่ตายกันพอดี ขี้คร้านจะทันได้เห็นผลงานตัวเอง คริ คริ " เสียงเธอกระเซ้า [color=green] อภิญญารู้ดีว่าชายหนุ่มซื่อเกินกว่าที่จะจับความเศร้าที่ซ่อนอยู่ในเสียงหัวเราะร่าเริง จากที่ตัวเธอเลือกที่จะจากไปไกลแสนไกลมันเหมือนกับการเอาน้ำกรดสาดหัวใจและมันพร้อมที่จะกัดกร่อนเขาทีละน้อยๆ ความหวานใสในวัยสาวของเธอผ่านไปโดยที่ไม่มีโอกาสได้ใช้อย่างคุ้มค่านัก เธอรู้ดีว่าการเลือกตัดสินใจเดินห่างออกไปจากชายหนุ่มในวันนั้นมันทำให้เขาต้องทรมานสักเพียงไหน เขาเคยเอ่ยกับเธอว่าถึงอย่างไรก็จะยังเฝ้ารอเธออยู่ตรงนี้มิเปลี่ยนแปลงและจะไม่จากไปไหน[/color] [color=#6600CC]" คราบน้ำตาของหญิงสาวพรั่งพรูออกมาอีกครั้ง ณ วันนี้กลับเป็นชายหนุ่มเสียเองที่ปล่อยทิ้งให้เธออยู่โดดเดี่ยวเดียวดาย ชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่ารักและเฝ้ารอเธออยู่ทุกลมหายใจเขาได้พิสูจน์ให้เธอได้เห็นว่าเขารักและภักดีแด่เธอด้วยใจอันแน่วแน่ ถ้าเขาไม่ปกป้องยอมสละชีวิตตัวเองแทนเธอในวันนั้นป่านนี้คงเป็นตัวเธอเองที่ต้องจบชีวิตลง สายลมเย็นโชยพัดมาแผ่วเบาทำเอาความรู้สึกของเธอต้องหนาวลึกสุดกลั้น สายตาที่ดูพร่าเหม่อมองทิวไม้ที่เขาและเธอช่วยกันปลูกมันขึ้นมา ณ วันนี้ต้นไม้ที่ร่วมกันปลูกเริ่มเติบใหญ่เรียงรายยืนแข็งแกร่งเฉกเช่นชายหนุ่มยืนเฝ้ามองคนรักด้วยใจตั้งมั่นและพร้อมจะปกป้องเธออยู่มิห่างกายฉันนั้น"[/color] [color=#FF33FF] บทโดย อีเกียแดง แห่งรัตติกาล [/size] [/color][/qt]
คลิกดูรูปแสดงอารมณ์
โดยคุณ*:
คุณต้องสมัครสมาชิก
และล็อกอินเข้าระบบ
จึงจะโพสต์ได้ครับ
อีเมล์:
ชมรมศิลปวัฒนธรรมอีสาน จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ใต้อัฒจันทร์สนามกีฬาจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ปทุมวัน กรุงเทพฯ :
ติดต่อชมรม
เนื้อหาใน
เว็บบอร์ด
และ
ปลาร้านอกไห
ในเว็บไซต์
www.isan.clubs.chula.ac.th
ใช้
สัญญาอนุญาตของครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกัน 3.0 ประเทศไทย
ห้ามนำเนื้อหาไปใช้เพื่อการค้า การนำไปเผยแพร่ต่อ ต้องอ้างอิงถึงที่มา
<
อ่านเงื่อนไข
>
รวมมิตรปลาร้านอกไห ---