ภูมิลำเนา : นครพนม
เข้าร่วม : 01 ก.ค. 2553
รวมโพสต์ : 437
ให้สาธุการ : 285
รับสาธุการ : 508700
รวม: 508985 สาธุการ
|
ผมคิดว่านักดนตรีรุ่นใหม่ พยายามจะทำให้ได้หรือเหมือนกับคนรุ่นเก่า ที่เล่นดนตรีหรือเป็นต้นแบบของลายดนตรีต่างๆ ซึ่งเล่นจากอารมณ์ของศิลปินหรือห้วงลึกของอารมณ์ เพราะว่าลายดนตรีรุ่นเก่าสิเล่นออกมาจากอารมณ์ความรู้สึกแทนคำพูด ดังเช่นบททำนองลายต่างๆ พูดถึงดนตรีไม่มีถูกผิด ของใครก็ของมัน ต่อให้เรียนจากอาจารย์ ก็ไม่เหมือนอาจารย์ อาจารย์เป็นเพียงผู้ชี้แนะแนวทาง นอกนั้นเราต้องฝึกเอาเองหาเอาเองหรือกว่าจะพบอัตลักษณ์ของตัวเอง สิ่งต่างๆเหล่านี้ ถึงทำให้เกิดลายทำนองต่าง ที่ไม่เหมือนกัน ดังนั้น หากจะเทียบระหว่างเก่ากับใหม่ มันก็มีคุณค่าข้ออ่อนด้อยอยู่ในตัวมันเอง ผู้เข้าถึงจริงๆจะไม่ยึดติดครับ เสน่ห์ของดนตรีก็คือการเล่นโดยไม่ยึดติด แต่สามารถเล่นได้ตามถนัดของตัวเอง ถ้าค้นหาตัวเองพบแล้วสุดยอดครับ ยกตัวอย่าง การเป่าแคน ให้หมอแคนหลายคนเป่าลายเดียวกัน รับรองว่าเล่นได้ไม่เหมือนกันครับ ดนตรีอย่างอื่นก็เช่นกัน ส่วนที่ว่ารุ่นไหนดีกว่ากันนั้นมันเป็นความรู้สึกรักชอบมากกว่า ถ้าคนที่เข้าถึงอารมณ์ของคนรุ่นก่อนก็จะชอบแบบดั้งเดิม ส่วนรุ่นใหม่เข้าใจดนตรีในแบบใหม่ก็จะชอบแบบใหม่ แต่ถ้าเข้าถึงทั้งสองอย่าง เป็นยอดจอมยุทธ์ครับ |
| ขึ้นบน ลงล่าง |
