ลูกจ้างเขาสาวโรงงาน
ตั๊กแตน ชลดา
อีกคืนที่สายลมช่างเหน็บหนาว แหงนมองดาวที่ริมข้างทาง
กอดกระชับตัวเองเอาไว้ พออุ่นใจในเมืองอ้างว้าง
ภาพจำสีจาง ย้อนคืนวันจากบ้านมาไกล
ปูทางฝันด้วยงานเหนื่อยล้า สะสางภาระที่เต็มสองไหล่
ทำงานบนตึกหลายสิบชั้น วันเวียนวันวิ่งวนวุ่นวาย
นอกกระจกใส ที่ขอบฟ้าไกลบ้านเราคอยอยู่
* จากลูกสาวชาวนา มาเป็นลูกจ้างเขา
เพื่อนรักคือความเหงา เพื่อนแท้คือใจสู้
เป็นฟันเฟืองของเมืองเจริญ ลำบากเหลือเกินใครบ้างจะรู้
ดาวที่มองดู สมมุติเป็นสายตาคนห่วงใย
* สู้ไหวด้วยแรงใจ ทางบ้านส่งมา ปัญหาใหญ่น้อยจึงพอรับได้
เลิกงานเดินกลับ พร้อมความเหงา
ได้แสงดาวส่องเป็นเพื่อนใจ หวังว่าเมืองไกล
คงไม่ใจร้ายกับสาวบ้านนอก
*,**
|