วิวาห์สะอื้น
สมหมายน้อย ดวงเจริญ

บ่มีโอ่เด้อ...

..โอ้ยเดนาง ชายยืนฮ้อง
น้ำตานองไหลหลั่ง
หัวอกพังแตกร้าวสาวเจ้าซ่างทำ
จากพี่ซ้ำบ่มีห่วงดวงแด.
บ่แยแสเลยนางซ่างทำลงได้
ใจคนแพ้โอ้ยเป็นแผลลุกเน่า
ความสุขมีแต่เจ้าชายเศร้าทุกวัน
ฮอดมื้อนั้นคงจะม่วนสุขสม
ฝากแต่เสียงลอยลม
ไปซ่อยงานนางน้อง.
..ยืนมองน้ำตาไหลหยด
พี่มองเขารดน้ำสังข์ให้เธอ
ส่วนเรายืนเก้อหมองเหม่อ
ส่วนเรายืนเก้อหมองเหม่อ
จิตใจละเมอเพ้อพร่ำรำพัน
..นอนฝันเก้อละเมอนำเซ่าค่ำ
แสนระกำปวดร้าวมันเป็นแป้วบ่หาย
ปานโชคร้ายลงระหว่างกลางใจ
สิมีไผมามองส่องแนมชายบ้าง
นางใดหล่าสิมาเอายาทาใจให้แหน่
บ่มีทางสิแก้คนแพ้จั่งผม
รักขาดล้มหลุดหล่วงดวงแด
ได้แต่ยืนแลมองส่องดูเขาชื่น
..ยืนมองน้ำชีไหลผ่าน
เหมือนกับตาหวานเธอผ่านพี่ไป
ยโสธรก่อนเคยไฉไล
เหตุไฉนเปลี่ยนไปวกวน
คนจนอย่างพี่ขอผ่าน
แม่หนูนงคราญเจ้าบอกบ่สน
นี่แหละรักของคนจน
ฟ้าไม่บันดลเหมือนคนเขา..รวย
..ชะตาส่วยเกิดมาเป็นคนซวย
สิขอเดินทางใหม่แม่นางเอย
ถ้าคนใจบ่แน่อย่าแวเลี้ยวผ่านเห็น
เป็นผู้แพ้จากความรักเคยหวาน
ทรมานเด้หนอว่าพอทีแล้ว
แนวคนแพ้คือแพขาดเคิ่ง
คือเขิ่งขาดก้นน้ำล้นผ่านกาย
เจ็บปวดฮ้ายใจพี่หนักหนา
เจ็บปวดฮ้ายใจพี่หนักหนา
วันวิวาห์เธอสองพี่นั่งคองความกลุ้ม
พี่นั่งคองความกลุ้ม..