ผิดหรือที่พี่จน
สาธิต ทองจันทร์

พี่จนทนเศร้า
เจ็บปวดไม่เบา ถึงคราว ปราชัย
รักยอดหญิง ยิ่งใหญ่
ต้องใจผวา วาสนาคนจน
ด้วยความใจน้อย
ร้อยกรองเพลงมา อุราหมองหม่น
ผิดหรือที่จน เกิดมาเป็นคน ที่ไร้ราคา

ความมีหน้า มีตาได้เพิ่น
เขินแต่ฮอดเสื้อผ้า ทาแป้งแต่งกาย
เว้าพื้นอ้าย คนบ่มีเงิน เดินถนนบนดิน รถราบ่มีใช้
หาเงินได้ วันๆเลี้ยงชีพ
บีบเข้าเหมิดทุกด้าน ใจน้อยนั่งหงอย

นั่ง ตาลอยใจเศร้า
เขามองอย่างเรา เหมือนไม่ใช่คน
เขามองเราเหมือนเศษกระดาษ
ไม่อาจฉงน ว่า คนจนก็ช้ำใจ
รู้หนาวรู้ร้อน อาวรณ์เหมือนคนทั่วไป
ถึงเธอรักแท้ พ่อแม่ดึงเธอจากไกล
ยังมี เยื่อใย ต้อง ตัดใจ วกวน
ถาม จริงๆ ด้วยใจแสนซื่อ
นี่คือเหตุผล ที่คนจนก็ผิดหรือเธอ

จนทั้งเซ่อ ผิดไปหรือเธอ จนให้ไกลเพิ่น
สรรเสริญเพิ่นช้ำ ผู้รวยล้ำมักมุ่น
เห็นเพิ่นพุ่น มั่งมีเงินตรา
ยามไปยามมา ติดมือของต้อน
จัดที่นอน กะให้ไปนอนใกล้
บอกลูกสาวตัวเอง ให้เขาได้คุยง่าย
แม่นสิหงายสิคว่ำ บ่เห็นเว้าว่าเขา

คนเรา ใช่อยากเกิดมาจน
อยู่ไหนหน้ามน ที่ มันเลือกเกิดได้
จะซื้อเครื่องบิน สัมปทานทางรถไฟ
สร้างตึกใหญ่ๆ ร้อยหลัง ให้ แม่ยาย

เสียดายตัวเองเหลือล้น
คนจนนอนแค้นนอนอั่ง
ผิดหวังคนได้เยาะเย้ย
เห็นหน้า เพิ่นกะเหม็น
เห็นย่างผ่าน เพิ่นถ่มน้ำลาย
ยามย่างกราย ก้มหน้าซำง้ำ
เทิงเวรเทิงกรรม คนจน พ้อ