เจ็บแล้วบ่เจ็บ
สาธิต ทองจันทร์

(เกริ่น)..มีหลายที่หัวใจช้ำ
เจ็บเทื่อได๋บ่เคยจำ เจ็บแล้วกะเจ็บอยู่
ผิดถือว่าเป็นครู มึงคือจำบ่ได๋
บักใจเอ้ยแห่งระทม
มีจักเทื่อแล้ว ถูกผู้หญิงหลอกต้ม
มึงนับบ่บักหัวใจ เจ็บเทื่อได๋ว่าแต่เซาๆ
หน่อยบ่นับนานบ่ทันฟื้น
หอนแต่ฝืนไปได้ บักหัวใจมึงกะห่วน
เห็นเขาเว้านำม่วน เพิ่นสะอึกสะอื้น..
ฝ่ามือทื้น..ใส่เบิ้งเด้..น้อ.เอ่อๆ

(เอ้ายาวววววววววววววว)
.ฤทธิ์ของเหล้ายังไม่หายเยี่ยวยา
นอนก้มหน้า ยังไม่ถึงครึ่งเดือน
แผลหัวใจเจ็บอยู่ข้างใน มันยังคอยเตือน
หญิงคนเก่าเข้ามาดูอาการ
เขาว่าสงสารเขาก็เลยมาเยือน
ที่มากลัวพี่ไม่เข้าใจ
พี่ไปเชื่อใครจึงว่าน้องแชเชือน

.ลืม..ความเศร้าความโกรธเสียหมด
น้ำตาก็หยดเต็มหน้าลงเลอะเลือน
ใจก็คิดถ้าเขาโกรธคงไม่มาเยือน
นิสัยเขายังเป็นเพื่อนไม่แชร์เชือนอย่างเราคิดเลย

(ลำ).หัวใจเอ้ยเป็นหยังนอเจ้าบ่จื่อ
ลืมความเจ็บเอาดื้อ ดื้อ
เขาเว้าแล้วเชื่อไว ความฮักเอย...
แนวมันสอบบ่ได่คือดังปริญญา
เจ็บปวดมาทนทุกข์ นั่งทรมานกลั้น
หันใจยาวหรือว่าหายใจสั่น
ถอนใจแล้วนั่งเจ่าบ่จำความแต่เค้า
คำเขาเว้าเหยาะหยัน

..ยั้งมือ..ไม้สั่นใจเต้นระรัว
กล้า กล้ากลัวกลัวข่มใจสะอึกให้คิดปองดอง
เจ็บแล้วไม่จำใจเอ๋ยยังมีบกพร่อง
เข้าทำนองไม่ยอมก็ต้องจำยอม
..ใจเอ๋ย..อย่างนี้ ไม่เพียงหนเดียว
น่าเฉลียวว่ารักเขาคือจอมปลอม
ผิดก็รู้.ไม่น่าออมชอม ต้องยินยอม
เพราะใจเจ็บแล้วไม่จำ

(ลำ).หนำใจเด่ เกินมึงเพมึงป่วง
หว่งเขาหลายกะด้อ ถึกหยันเย้ยด่าประนาม
หยามเหียดเย้ย ถีบส่งจนถลำ
บ่เคยจำเลยนอ...จื่อบ่เป็นนอใจเอ้ย..