คิดถึงวันนั้น
สาธิต ทองจันทร์

(เกริ่น หรือ โอ่ก่อน )....อันสังขาร มีธาตุสี่ขันห้า
แถนใดปุนปันมา บ่เปิดอ้าให้เห็นถี่
หรือกายข้าเป็นผี เต๋มาเกิดโลกกว้าง ดวงสั่นบ่หมั่นเถิง
จากไปเหิงบ่เห็นหน้า ไปตามกาลเวลา แยกให้ใจห่าง
คิดฮอดเด้ เจ้าผู่สบบาง บาง
เจ้าผู้ร่างอ้อนแอ้น ไปแพนนี้วใส่ไผ
หรือน้องจำบ่ได่ คราวฮักสมัครสมาน
ตั้งแต่วันสงกรานต์ ผ่านมาเมื่อคราวแล้ว....

***เอ้าหย่าว*
..ตั้งแต่ จากสงกรานต์
จากไปนาน หลายเดือนผ่านไป
เคยอยู่กับใคร ฉันยังจำได้ ไม่เคยลืมเลือน
รู้จักกันพอ ก่อนนั้นหนอ ถือกันเป็นเพื่อน
พอเดือนเมษามาเยือน
คำว่าเพื่อน เปลี่ยนเป็นรักกัน
ฉันยิ้มหวาน เธอก็โปรยยิ้มให้
หมวกสีแดงเธอใส่ ใคร ใครก็สาดน้ำกัน
ขึ้นรถนำเที่ยวด้วยกัน วันทั้งวันค่ำมาเที่ยวงาน..

(ลำ).เป็นทางด้าน อารามวัดใหญ่ ผ้าป่าใสแล่นเข้ารายได้ส่วนสูง
หมุ่ง หมุ่งฆ้องหลวงปู่ตีมา หมุ่ง หมุ่งฆ้องหัวซาตีเป่า
บ่าวบ้านเหนือบ้านใต้ ไกลใกล้ส่วนสน
สุขลื่นล้น ได๋ชิท่อวันงาน กับเธอปาน สิบ่มีความขมส่ำกับวันนี้
มีแนวเล่นซวนกันหาเที่ยว เกี่ยวแขน เกี่ยวก้อย เสียงจ้อยกล่าวจา

(ร้อง).ชิงช้าสวรรค์ ขึ้นนั่งกัน เป็นคู่สองเรา
ฉันหยิกแก้มเธอเบา เบา
เธอเลยเหมา ว่าฉันเห็นแก่ตัว
เธอจ๋ารอยเล็บเธอข่วน
นีออนสีนวลบางหลอดสลัว
อย่าต้องตัว เขาน่ะ รู้ไหมไม่เคยเขากลัว.

..จำได้ดี จำได้ดี ทำไมหนอวันนี้
ไม่สุขทวีเหมือนวันนั้นเลย
คิดถึงวันนั้น เธอและฉันอยู่ไกล้ชิดเชย
เดี๋ยวนี้ที่ไหนเลย ตอนที่เอ่ยไม่เห็นแม้นเงา..

(ลำ).ยามเหงาคิดไปเห็นหน้า
ยามมีปัญหา ใจอ้ายบ่ม่วน
คิดหวนไปเถิงมื้อนั้นจำได่บ่ละเธอ
หรือหากเห่อให้คนใหม่มาตอม
แก้มหอม หอมเขาดอมก่อนอ้าย
ไผมาทำลายหัวใจน้อ.......